سازش “قهرمانانه” ای که رژیم جمهوری اسلامی به آن گردن می نهد
یکشنبه ۳۰ مرداد ۱۴۰۱
به دنبال چند دور دیگر مذاکره میان دولتهای ۱+ ۴ با رژیم جمهوری اسلامی و با مشارکت غیر مستقیم آمریکا در وین پایتخت اتریش، روز ۱۷ مرداد متن نهایی توافق برجام از سوی اتحادیۀ اروپا در اختیار جمهوری اسلامی گذاشته شد و با دادن ضرب الاجل یک هفته ای خواهان پاسخ قطعی جمهوری اسلامی به آن متن تا پایان روز دوشنبه ۲۴ مرداد شدند. این متن از قبل مورد توافق قرار گرفته بود اما علنی نمی شد. دستگاههای تبلیغی اتحادیۀ اروپا و جمهوری اسلامی در هماهنگی با هم، زمینه این سازش جمهوری اسلامی را با بزرگنمایی خطر پیشرفت برنامه اتمی جمهوری اسلامی و فوریت جلوگیری از آنرا فراهم کرده بودند تا پذیرش این توافق را برای جمهوری اسلامی در افکار عمومی مردم ایران قابل هضم سازند. گرچه هیچ یک از طرفین ظاهرأ بندهای این متن را علنی نساختند، اما از اطلاعات درز شده چنین بر میآید که اولأ این متن تفاوتی با متن قبلی ندارد و تا آنجا که به طرف دولتهای (۱+ ۴) برمی گردد آنان در این متن امتیاز بیشتری از آنچه سالها قبل گفته بودند به جمهوری اسلامی نداده اند، ثانیأ در متن نهایی توافق، به جمهوری اسلامی هشدار داده بودند که “این متن نهایی است، قابل اصلاح و چانه زنی نیست و چیز دیگری برای مذاکره روز میز نداریم و مذاکرات از نظر ما پایان یافته است. بنابراین جمهوری اسلامی باید از طرح مطالبات غیرواقع گرایانه و فرابرجامی خود داری کند و پای امضای این توافق بیاید”.
تا آنجا که بعضی از مواد این توافق فاش گردیده است، جمهوری اسلامی پذیرفته که از انرژی هسته ای برای دستیابی به تسلیحات اتمی استفاده نمی کند، مانعی برسر راه کنترل کامل مراکز هسته ای از جانب آژانس بین المللی انرژی اتمی ایجاد نمی کند، در رابطه با طرح مسائل پادمانی سکوت کرده و از شرط بیرون آوردن سپاه پاسداران از لیست تحریمها و شرط تضمین عدم خروج مجدد آمریکا از گفتگوهای برجام صرفنطر کرده است. در مقابل دولتهای (۱+ ۴) پذیرفته اند که برخی از پولهای بلوکه شدۀ جمهوری اسلامی در بانکهای دیگر کشورها را آزاد سازند و همگام با اجرای متن توافق به تدریج بعضی از تحریمها برداشته خواهد شد.
البته رژیم جمهوری اسلامی قبل از پایان وقت ضرب الاجل یاد شده پاسخ رسمی خود را برای جوزف بوریل مسئول سیاست خارجی اتحادیۀ اروپا و هماهنگ کننده مذاکرات هسته ای ارسال نمود. به عنوان تلاشی دیگر خواهان انعطاف بیشتر آمریکا در موضوعات باقی مانده شده است. در پاسخ به این مسئله سخنگوی وزارت خارجۀ آمریکا ضمن دادن هشدار مجدد به جمهوری اسلامی اعلام کرده که :” تنها راه دستیابی به بازگشت ما به برجام این است که تهران از طرح خواستهای فرابرجامی دست بردارد. اگر رژیم ایران می‌خواهد این تحریمها برداشته شود، در وهله اول باید رفتارها و فعالیت‌های خطرناکی را که منجر به این تحریمها شد را تغییر دهد. ما از همۀ ابزارهای خود برای مقابله با اقدامات و دخالتهای منطقه ای ایران بهره می گیریم”. این همان شروطی بوده که آمریکا و اتحادیه اروپا سالهاست در برابر جمهوری اسلامی قرار داده اند. یعنی خودداری جمهوری اسلامی از دخالت در امور داخلی کشورهای دیگر به ویژه کشورهای غنی و نفت و گازخیز و دوم صرفنظر از تلاش برای دستیابی به تسلیحات اتمی.
آنچه اکنون جمهوری اسلامی به آن گردن نهاده تنها راه پیش روی رژیم از سالها قبل بوده است. جمهوری اسلامی سالهاست به بهانۀ وجود تحریمها زندگی و معیشت کارگران و دیگر اقشار تهیدست مردم ایران را به گروگان گرفته است. سالهاست باندهای مافیایی درون رژیم و نزدیک به آن به بهانۀ دور زدن تحریمها به تجارت برای خود می پردازند و میلیاردها دلار از ثروت و سامان مردم ایران را به جیب زده اند. زیان واقعی و عینی تحریمهای آمریکا و غرب علیه جمهوری اسلامی دامنگیر مردم ستمدیدۀ ایران از اقشار پائین جامعه شده است. از این زاویه جریانات و انسانهای چپ و کمونیست و هر انسان آزادیخواه و هر وجدان بیداری مخالف اعمال تحریمها بوده و هستند. اما تحریمهای اقتصادی یکی از عوامل بحران اقتصادی جمهوری اسلامی است. فقر و بیکاری، گرانی و گرسنگی مردم و راکد ماندن و پسروی وضعیت اقتصادی جامعه ایران ریشه در بحران ساختاری نظام سرمایه داری دارد. اما ساختار سیاسی جمهوری اسلامی؛ دزدی و فساد نهادینه شده در همۀ ارکان این حکومت سرمایه داری قرون وسطایی؛ هزینه های کلانِ اجرای سیاستهای بقای رژیم چه در عرصۀ گسترش دم و دستگاههای متعدد سرکوب و جاسوسی و چه در زمینۀ گسترش هزاران مرکز و نهاد تحمیق و خرافه مذهبی در داخل و خارج و چه در رابطه با تشکیل احزاب و جریانات تروریست و ارتجاعی اسلامی در دیگر کشورها و تأمین بودجۀ هزینه های صدها میلیاد دلاری آنها، از دیگر عوامل بحران اقتصادی و فقر و فلاکتی است که جمهوری اسلامی به کارگران و مردم فرودست جامعه تحمیل کرده است.
پایان یافتن تحریمها گرچه لازم است اما تغییر آنچنانی در اوضاع معیشتی توده های مردم کارگر و زحمتکش و ارائۀ خدمات اجتماعی و به حرکت در آمدن چرخه تولید بوجود نمی آورد. رژیم سرمایه داری اسلامی در دوره های قبل از تحریمها و زمانی که درآمد صدها میلیارد دلاری از فروش نفت و گاز عایدشان می شد نیز در پاسخگویی به مطالبات کارگران و دیگر اقشار تهیدست و زحمتکش جامعه ناتوان بود. این رژیم جنایتکار تاکنون به تکیه بر سرکوب و کشتار و زندان و شکنجه و ممانعت از ایجاد تشکلهای طبقاتی و توده ای سراسری کارگران و سایر اقشار جامعه سرپا ایستاده است. بنابراین در شرایط کنونی تنها راهکار عملی برای رهایی از فقر و بیکاری و گرانی و معضلاتی که جامعه با آن روبروست تداوم و گسترش اعتصابات و اعتراضات متشکل و سازمانیافتۀ کارگران و اقشار فرودست جامعه و بر متن این مبارزات ایجاد ملزومات وآمادگی لازم برای سرنگونی انقلابی جمهوری اسلامی در یک قیام توده ای است.
سخن روز شبکه تلویزیون حزب کمونیست ایران و کومه له