سه شنبه ۲۱ فروردین ۱۴۰۳

اول ماه مه برابر با ۱۲ اردیبهشت روز همبستگی جهانی کارگران خود را به رژیم از گورستان تاریخ برآمده جمهوری اسلامی نیز تحمیل کرده است. رژیم سرمایه جمهوری اسلامی در یکی دو سالۀ اول پس از قیام، ناگزیر شد با به حرکت در آوردن لشکریان حزب الله با عربدەهای “کارگر اسلام حامی توست”، به شیوه مزورانه به ابهت اول مه اعتراف کند. سران رژیم اسلامی در سال های بعد مجبور شدند به تعطیل کردن عملی کار در اول مه روز جهانی کارگر از سوی بخشی از کارگران یعنی کارگران صنایع و کارخانه های دولتی علیرغم قوانین اعلام شدەشان و آنهم در اوج هجوم های پلیسی به جنبش کارگری رسمیت ببخشند. رژیم اسلامی از همان سال های اول تلاش کرده است که از طریق اجتماعات فرمایشی، روز جهانی کارگر را به مراسم تحمیق و ارعاب و توهین به توده کارگران تبدیل کند. رژیم سالهاست در یک تلاش فریبکارانه، به جای روز کارگر “هفته کارگر” تعیین کرده است.

مطابق این حیلەگری “هفته کارگر” هر سال از یک هفته قبل از روز اول ماه مه روز جهانی کارگر آغاز میشود و به این روز ختم می گردد. تشکل های ضد کارگری و زرد دولتی هر ساله مطابق برنامه از قبل تعیین شده دیدار با ولی فقیه و تجدید میثاق با آرمان‌های خمینی و مسابقات قرآن خوانی باصطلاح جامعه کارگری در روز اول “هفته کارگر” و یا گرفتن وقت جهت طرح مطالبات و مسائل کارگران در تریبون‌های نماز جمعه در سطح کشور؛  گنجاندن برنامه برای بسیج کارگری؛ گنجاندن شعاری در راستای رونق دادن به تولید و … را در دستور کار خود قرار می دهند.
با این وصف در تمام طول شش روز از طریق ابزارهای دولتی برای برگزاری مراسم مطلوب رژیم و کارفرمایان زمینه چینی میشود تا در روز هفتم دیگر هیچ نشانی از مبارزه جوئی، از اعتراض و از ترقی خواهی در مراسمی که برگزار میشود، برجای نمانده باشد. از اینرو تودۀ کارگران باید برای بایکوت قاطعانه، این برنامەها و اجتماعات ضد کارگری تجهیز و مهیا گردند. تحریم این برنامەها و اجتماعات زرد و فرمایشی یعنی اجتماعاتی که چه مستقیماً از سوی عوامل رژیم و چه با شعارهایی در تائید رژیم، از طرف و یا با مداخله خانه کارگر رژیم، انجمن ها و شوراهای اسلامی بر پا میشوند، جزء لاینفکی از فراخوان و آکسیون اول مه است. اول مه دارای تاریخی دەها ساله و سنتی است که خود به نیروی مادی عظیمی تبدیل شده است. 

برگزاری مراسم و برپائی تجمع های مستقل کارگری در روز اول ماه مه، محور و اساس فراخوان ما برای برگزاری این همایش بین المللی کارگری است. اینکه این فراخوان در چه اشکال معینی سازمان خواهد یافت و عملی خواهد شد، موضوعی است که تا درجه زیادی بستگی به اوضاع و احوال مشخص هر محل و منطقه، فابریک و درجۀ آمادگی تشکیلاتی و پیوندهای مبارزاتی فعال در میان پیشروان و  فعالین جنبش کارگری دارد. در این زمینه آنچه ما بعنوان یک رهنمود عمومی و سراسری میتوانیم بر آن تأکید کنیم دعوت از همه کارگران، خانوادەهای کارگری و انسانهای آزادیخواه و مبارز است که در مراسم  و تجمع های روز اول ماه مه برابر با ۱۲ اردیبهشت شرکت کنند. به کارخانه و محل کار نروند و در همان حال بکوشند مراسم و اجتماعات با شکوهتری بر پا دارند. در روز اول مه، بر بستر یک سنت مبارزاتی و انترناسیونالیستی، کارگران هر کشور نیروی رزمنده و متحد خود را با طرح عاجلترین خواست هایشان در مقابل بورژوازی و قدرت حاکمه قرار می دهند. کارگران ایران در این روز و در قطعنامه های خود  بر خواست افزایش دستمزدها  متناسب با تامین یک زندگی انسانی، تامین بیمه بیکاری مکفی، آزادی ایجاد تشکل های کارگری و آزادی زندانیان سیاسی و لغو مجازات اعدام به عنوان مبرمترین خواسته های خود تاکید می کنند. پافشاری بر این خواستەهای عاجل نشانه آن است که طبقه کارگر ایران با تمام نیرویش بر حقوق انسانی تودەهای کارگر و محروم جامعه برای برخورداری از آزادی و برابری و آسایش و رفاه تأکید میکند و پرچم مبارزه علیه این اوضاع نکبت بار را استوار در دست دارد. 

از سوی دیگر، تاکید بر آزادی ایجاد تشکل کارگری و آزادی زندانیان سیاسی نشانه پیشتازی طبقۀ کارگر در مبارزه برای کسب آزادی های دمکراتیک است. تاکید بر آزادی ایجاد تشکل کارگری و خواست آزادی زندانیان سیاسی، جزئی از خواست آزادیهای بی قید وشرط سیاسی است. طرح این شعار و تمرکز نیروهای طبقه کارگر برای تحمیل آن به رژیم، عملاً بدین معناست که رهبران جنبش کارگری عزم خود را برای ایفای نقش تاریخی خود در رهبری جنبش انقلابی وآزادیخواهانه ایران اعلام کردەاند. طبقه کارگر این ظرفیت و پتانسیل را دارد که با تکیه به نیروی خود در پیشاپیش صفوف بخشهای تحت ستم و تودەهای محروم، جامعه را بسوی تحول انقلابی سوق دهد.برگزاری مراسم اول مه یک آکسیون طبقاتی است. این تأکید از این جهت لازم است که بخوبی روشن شود، ما بهیچوجه خواستار یک “آکسیون حزبی و سازمانی” منزوی و جدا از حرکت طبقه، آکسیونی که نه بر پایه حرکت آگاهانه و مستقیم تودەهای کارگر، بلکه بر اساس حرکت جداگانه سازمانی قرار دارد، نیستیم. از این رو فعالین و پیشروان جنبش کارگری، تشکل ها و نهادهای مستقل کارگری لازم است علیرغم اختلافات سیاسی و نظری که با هم دارند برای سازماندهی نمایش اتحاد طبقاتی کارگران در اول ماه مه با هم همکاری و اتحاد عمل داشته باشند. منافع طبقاتی کارگران در مقابل سرمایەداران  و دولتشان این نوع اتحاد عمل و همکاری ها را ضروری ساخته است، فعالین کمونیست باید نشان دهند که هیچ منافعی جدا از منافع طبقه کارگر ندارند.
سخن روز: تلویزیون حزب کمونیست ایران و کومەله
https://alternative-shorai.tv
https://cpiran.org
https://komala.co
https://t.me/peshrawcpiran
www.facebook.com/Peshrawcpiran
www.instagram.com/Peshrawcpiran1 (http://www.instagram.com/Peshrawcpiran1)
https://t.me/KomalaCpiranTv