چهارشنبه ۱۷ شهریور ۱۴۰۰

روزهای دوشنبه و سه شنبه پانزدهم و شانزدهم شهریور ماه صدها زن و مرد در کابل و چند شهر دیگر افغانستان به خیابان‌ها آمدند و شعار “آزادی، آزادی” سر دادند. در روز های دوازده و سیزده شهریور نیز دهها تن از زنان فعال  در خیابان های مرکزی  کابل دست به راه پیمائی زدند.  آنان خواهان حق تحصیل، کار، آزادی و تأمین حقوقشان شدند. زنان در شهر هرات در غرب افغانستان نیز در مقابل دفتر والی این ولایت یک گردهمایی را راه اندازی کردند و خواهان تحقق حقوق شان شدند. طبق گزارشات منتشر شده، زنان درشهر هرات با نشر بیانیه‌ ای، “حق تحصیل، کار، آزادی، حضور در عرصه‌ها و فعالیت‌های سیاسی و اجتماعی و هدایت و رهبری جامعه را از جمله حقوق اساسی خود اعلام کرده و افزودند که برای به دست آوردن این حقوق سال‌ها تلاش کرده‌اند و حاضر نیستند از آنها چشم بپوشند”. آنها در بیانیۀ خود همچنین تأکید کردند که “حذف زنان تنها به سقوط جامعه و حکومت منجر می‌شود و سرکوب زنان نماد و سرآغاز تبعیض و استبداد و خشونت علیه کل جامعه است”.  یکی از فعالان زن در کابل به خبر گزاری بی‌ بی ‌سی گفته است که “اعضای طالبان پلاکارت‌ های این زنان را پاره کرده، با آنها برخورد فیزیکی کرده و علیه آنها از گاز اشک‌ آور استفاده کرده اند”. تصویر، زنان با صورت خون ‌آلود در شبکه‌های اجتماعی افغانستان منتشر شده است. این البته سرآغاز آن فاجعه ای است، که از همان آغاز مذاکرات آمریکائیها و امضاء توافقنامه با طالبان، در هیجده ماه گذشته در قطر، و سپس هزیمت مفتضحانۀ قدرتهای امپریالیستی بارها و بارها از جانب فعالین زنان و سایر فعالین عرصه های اجتماعی بیان شده بود.

ما بارها وبارها گفته بودیم که قربانیان توافقنامۀ امپریالیسم آمریکا با طالبان قبل از همه زنان افغانستان خواهند بود. همانهائی که گویا برای آزادیشان، افغانستان به میدان تاخت وتاز نیروهای امپریالیستی و تروریستی اسلامی تبدیل شد. اکنون  قرار است، همین تروریستهای اسلامی، همین مومیائیهای برآمده از تاریکترین حفرۀ تاریخ، صلح وآرامش را برای مردم افغانستان بیآورند. طنز تاریخ اینکه بسیاری از همین وحشیان با لباسهای به جا مانده از نظامیان آمریکائی و با مدرنترین سلاحهای ناتو در شهرها رژه رفته ودراولین قدم به صفوف زنان معترض حمله ور میشوند. البته طالبان یک نیروی ناشناخته ای نبوده و نیست.  مردم افغانستان وحشیگریهای اینان را تجربه کرده و مردم جهان نمایش بربریت آنان را در مدیاها مشاهده کرده اند. طالبان هم سنخ تمام جریان های جنبش ارتجاعی اسلام سیاسی است. مردم به یاد دارند که چگونه چهل وسه سال پیش جمهوری اسلامی در اولین قدمهائی که برای تثبیت خود برداشت، تهاجم به زنان را سازمان داد و زن ستیزی به یکی از اساسی ترین ارکان حاکمیتش تبدیل گردید. این رژیم بدون هیچ ابائی سیاست های زن ستیزانه خود را با حربه قانون به جامعه تحمیل کرد. این رژیم هنوز هم هر فرصتی که به کف مِیآورد، هجوم به زنان را به بستری برای ارعاب جامعه تبدیل میکند.

در تابستان ٢٠١٤ زمانی که تهاجم وحشیانۀ داعش  به شنگال در کردستان عراق آغاز شد، نیروهای ارتش عراق و نیروهای پیشمرگ دولت اقلیم با هزیمت از منطقه و بی دفاع گذاشتن مردم، راه را برای وقوع یک تراژدی عمیق انسانی گشودند. اکنون روشن می شود که چه شباهت غریبی بین پیامد فاجعه بار آن هزیمت و فرار نیروهای اشغالگر و تسلیم شدن ارتش افغانستان موجود است. چه شباهت غریبی بین  صدها هزار نفر از اهالی آن منطقه که به آوارگی کشانده شدند وتصاویری که با هر پیشروی طالبان و آواره شدن دهها هزار تن از مردم افغانستان  شکل گرفت، موجود است. آن زمان روزهای چندی به طول انجامید که میدیای جهانی بتواند تنها بخش ناچیزی از آن فاجعه را که بر سر مردم شنگال آمد، به تصویر بکشد. آنانی که توان گریختن نداشتند و یا فرصت آن را نیافتند، سرنوشت غم انگیزتری در انتظارشان بود. مردان قتل عام شدند، زنان و کودکان به اسارت رفتند و داعش نمایش جنایت های خویش را در شبکه های اجتماعی  به تصویر کشید. آنان یا باید با اسلام بیعت می کردند، یا به سبک و سیاق ۱۴۰۰ سال پیش غرامت پرداخت می کردند، یا منطقه را ترک می کردند و در غیر این صورت مجازات مرگ در انتظار شان بود.  سرنوشت زنانی که به اسارت درآمدند خود فصل خون بار دیگری از این توحش اسلامی بود. آنان یا به بردگی کشانده شده و همچون بردگان فروخته شدند، یا به بردۀ جنسی تبدیل گردیده و یا به جنگجویان داعش هدیه شدند. سرگذشت آنانی که سالهای بعد فرصت آن را یافتند که از چنگ داعشیان رهایی یابند و یا با پرداخت مبالغ هنگفت به مثابه غرامت به بستگانشان باز پس داده شدند بعد دهشتناک دیگری از جنایات وحشیانه داعش را برملا ساخت.

اکنون همانهائی که بعد از بیست سال اشغال افغانستان فرش قرمز برای ورود طالبان به کابل پهن کردند و ظاهرا وانمود میکنند که از پیشروی طالبان وتسلیم ارتش افغانستان غافلگیر شده اند، از صبح تا شام در بوقهایشان میدمند که گویا نگران زنان در افغانستان هستند. روز جمعه سوم سپتامبر جوزپ بورل، مسئول سیاست خارجی اتحادیۀ اروپا در نشست وزرای خارجه و دفاع این اتحادیه در اسلوونی، پیش شرط‌هایی را برای ارسال کمک‌ های مالی به افغانستان ، از جمله “اجازۀ سفر به شهروندان اروپایی و افغانستانی و نیز آزادی ورود نیروهای امدادی برای انجام فعالیتهای بشردوستانه” اعلام کرد.  جوزپ بورل، همان شخصی است که در مراسم تحلیف رئیسی، رئیس جمهور قاتل در تهران حضور یافت. بورل همچنین توجه به حقوق زنان و آزادی مطبوعات و نیز تشکیل یک دولت فراگیر و معتبر را از دیگر شرط‌های اتحادیۀ اروپا اعلام کرد. او همچنین تاکید کرد که افغانستان نباید دوباره به محلی امن برای تروریست‌ها تبدیل شود.  در برابر تعیین این پیش شرط ها مردم افغانستان باید باور کنند کسانی که بیست سال پیش به اتهام تروریست بودن توسط تهاجم ناتو به زیر کشیده شدند، اکنون میتوانند درقامت مبارزین علیه تروریسم ظاهر شوند

با وجود تمام این تصاویر ضد انسانی نباید فراموش کرد که چگونه زنان در ایران طی بیش از چهار دهه گذشته جمهوری اسلامی  را در تمام عرصه های حیات اجتماعی به چالش کشیدند ونقش مهمی در پیشروی جامعه به سوی یک دوره انقلابی ایفا کردند و چگونه زنان و مردان در کردستان سوریه پوزه داعش را به خاک مالیدند و همین تجارب اعتراضات موجود در افغانستان بیانگر آن است که زنان حاضر نیستند گردن به وحشیگری طالبان نهاده و تسلیم گردند. زنان آزاده افغانستان می توانند پایان اشغالگری آمریکا را به فصل تازه ای از مبارزات آزادیخواهانه و علیه حکومت مذهبی طالبان تبدیل کنند.