پنجشنبه ۱۴ تیر ۱۴۰۳

روز دوشنبه ۱۱ تیرماه سومین نشست دو روزۀ سازمان ملل در رابطه با افغانستان با شرکت نمایندگان ٢٥ دولت و پنج سازمان بین المللی، با حضور هیأتی از طالبان در دوحه پایتخت قطر برگزار گردید. این نشست بدون حضور خبرنگاران در پشت درهای بسته صورت گرفت. طالبان به اولین نشست سازمان ملل در ماه مە ٢٠٢٣ در رابطه با افغانستان دعوت نشد و در دومین نشست دوحه نیز که در١٨ ماه فوریۀ امسال برگزار گردید، گرچه دعوت شده بود اما به دلیل عدم پذیرش شرط هایش از جانب سازمان ملل از شرکت در آن خودداری کرد. شروط طالبان برای شرکت در نشست دوم عبارت بودند از عدم حضوراعضا جامعۀ مدنی افغانستان از جمله زنان و گروههای اپوزیسیونِ طالبان در آن نشست و به رسمیت شناختن طالبان به عنوان تنها نمایندۀ مشروع افغانستان و عدم بحث در مورد مسائل داخلی افغانستان، در نشست بود. شرکت گروه تروریست اسلامی طالبان در نشست سوم و برگزار شدن آن در پشت درهای بسته و دور از چشم خبرنگاران و بدون حضور زنان و گروههای مدنی و اپوزیسیون، به معنای پذیرش شروط طالبان از جانب سازمان ملل و لکۀ ننگ دیگری در پروندۀ این سازمان به حساب می آید.

بسیاری از دولتهای سرمایه داری در دو سال گذشته به خاطر منافع اقتصادی و دسترسی به منابع طبیعی بسیار غنی و گران قیمت افغانستان ار قبیل اورانیوم، کروم، نیکل، طلا، مس و نفت و گاز و غیره تلاش کرده‌اند طالبان را به مجامع بین‌المللی برگردانند تا زمینۀ به رسمیت شناختن این امارت اسلامی ارتجاعی و تروریست را فراهم سازند. در این رابطه در ماه آوریل سال گذشته هماهنگ کنندۀ ویژۀ سازمان ملل در گزارشی ادغام مجدد حکومت طالبان در سیستم اقتصادی و سیاسی بین‌المللی را توصیه نمود؛ چند روز قبل از نشست سوم سازمان ملل، نمایندۀ ویژۀ اتحادیۀ اروپا در کابل با طالبان گفتگو کرد؛ در دومین روز این نشست نمایندۀ بانک جهانی گزارشی از اوضاع اقتصادی افغانستان و تحریمهای اقتصادی و بانکی را ارائه کرد. این اقدامات و نشستها از جانب غرب و آمریکا با هدف پیدا کردن جاپایی برای خود در افغانستان است. این اولین بار است که امارت اسلامی طالبان امکان حضور در کنفرانسهای بین‌المللی را پیدا می‌کند. گرچه ظاهرأ توافقی در این نشست حاصل نشده و نمایندۀ سازمان ملل می‌گوید این به معنای به رسمیت شناختن طالبان نیست، اما سازمان ملل آنرا اقدام “حیاتی برای تعامل با طالبان” می‌نامد و قدمی در راستای به رسمیت شناختن آن است. کما اینکه در حاشیۀ نشست هیأت طالبان با نمایندگان تعدادی از دولتها از جمله بریتانیا، نروژ، هلند، هندوستان، عربستان سعودی، قزاقستان و اندونزی گفتگو داشته اند.

تلاش برای به رسمیت شناختن و عادی سازی روابط با حکومت طالبان توسط دولتها و سازمان ملل درحالی است که در سه سال حاکمیت دوره اخیر، طالبان همچون دورۀ قبلی تلاش کرده با سرکوب و کشتار قوانین پوسیده و خرافی ارتجاع اسلامی را به جامعه تحمیل نماید؛ مدارس دخترانه را ببندند تا زنان را از تحصیل باز دارند و آنان را مطابق شریعت اسلام به کنج خانه برانند؛ جامعه را از قدرت و توان زنان در همۀ عرصه های فعالیت و تولید اجتماعی محروم نمایند؛ همۀ حقوق انسانی و اجتماعی نصف آحاد جامعه را به دلیل زن بودن از آنان سلب کنند. بنا براین اقدام برای به رسمیت شناختن و برقراری رابطه با چنین حکومتی، سند دیگری از سقوط اخلاقی و ریاکاری آن دولتها و سازمان ملل در رابطه با حقوق بشر به حساب می‌آید.

سازمان ملل برای خالی نبودن عریضه و در پاسخ به اعتراضات فعالین جنبش زنان افغان و سازمانهای حقوق بشری، روز سه شنبه ١٢ تیر و درحاشیۀ این نشست، از نمایندگانی از فعالان جنبش زنان و جامعۀ مدنی افغانستان دعوت کرد تا بطور جداگانه با آنها دیدار کنند. تعدادی از آنان دعوت را رد کردند و گفتند :” دعوت از طالبان مغایر قطعنامۀ ٢٧٢١ شورای امنیت سازمان ملل و نقض دیگر کُنوانسیونهای رفع تبعیض از زنان است. آنان اعلام کردند: “درحالی که وضعیت حقوق بشر در افغانستان به سرعت در حال وخامت است، زنان باید در میز اصلی نشست باشند نه در حاشیۀ آن”. علاوه برآن ١١ سازمان حقوق بشری قبلاً طی نامه‌ای به سازمان ملل و شورای امنیت اعلام کرده بودند که رویکرد جامعه جهانی به افغانستان برای بازداشتن حکومت طالبان از سرکوب نظامند ناکام مانده است.

رقابت قطبهای سرمایه داری برای نفوذ در افغانستان و نزدیکی با طالبان یکی از اهداف اصلی در برگزاری این نشستها است. آمریکا که سه سال قبل و پس از سالها اشغالگری با شکست مفتضحانه از افغانستان گریخت، همراه با دولتهای اروپایی در تلاشند با برپایی چنین نشستهایی نقشی در افغانستان برای استثمار داشته باشند. در مقابل چین و روسیه که تا کنون با طالبان رابطه داشته و معاملات و قراردادهای اقتصادی زیادی به امضا رساندەاند، بدون در نظر گرفتن مسائل حقوق بشر و وضعیت زنان در افغانستان، خواستار لغو همۀ تحریمها علیه طالبان و مخالف تحمیل راه حلهای قدرتهای غربی هستند. روسیه نیز با حمایت از مواضع طالبان از تلاشهای ذبیح الله مجاهد وزیر خارجۀ طالبان تقدیر نمود و حاضر نبود در نشست با نمایندگان زنان و جامعۀ مدنی افغانستان شرکت کند. 

اما طالبان محصول سیاستهای تجاوزکارانه قدرتهای سرمایه داری است و همانند دیگر گروهها و دولتهای اسلامی تداوم حاکمیت خود را در توسل به سرکوب، کشتار، ترور، جنایت و سلب آزادی از مردم می‌داند و نمی‌تواند خواست و مطالبات مردم افغانستان را برآورد. برای قدرتهای سرمایه داری اعم از آمریکا و چین و روسیه و قدرتهای اروپایی، آنچه اهمیت دارد منافع سرمایه و افزایش نرخ سود است. دفاع کذایی آنان از حقوق بشر فریب و ریاکاری است. برای کارگران و توده های مردم رنج دیده و زحمتکش افغانستان نه نشست قدرتهای سرمایه داری و نه تلاشهای مخالفان و گروههای اپوزیسیون بورژوایی حکومت طالبان در اروپا، جای امید نیستند. آنان تنها با مبارزۀ متشکل و سازمان یافتۀ خود و در همبستگی به جنبش های آزادیخواهانه و برابری طلبانه در سطح منطقه و جهان می‌توانند از شر طالبان و دولتهای قدرتمند سرمایه داری نجات پیدا کنند. منابع طبیعی غنی و سرشار افغانستان دردست کارگران و مردم زحمتکش می‌تواند یک زندگی انسانی برای همۀ مردم را تأمین نماید.
سخن روز: تلویزیون حزب کمونیست ایران و کومەله
https://alternative-shorai.tv (https://alternative-shorai.tv/)
https://cpiran.org
https://komala.co
https://t.me/peshrawcpiran
www.facebook.com/Peshrawcpiran
www.instagram.com/Peshrawcpirn