شنبه ۹ تیر ۱۴۰۳

روز یک‌شنبه سوم تیرماه کانال تلگرامی “شورای سازماندهی اعتراضات کارگران پیمانی صنعت نفت”، در پنجمین روز متوالی اعتصاب کارگران، طی بیانیه ای تحت نام کمپین ١٤ – ١٤، اعلام کرد که :”هم اکنون بیش از ٢٠ هزار همکار ما در نزدیک به ٩٠ شرکت مختلف نفت و گاز برای پیگیری مطالبات خود وارد اعتصاب شده اند”. اعتصاب از روز ۳۰ خرداد شروع شد و در این پنج روز به تدریج و هر روز تعداد بیشتر و بیشتری از بخشهای مختلف کارگران پروژه‌ای صنعت نفت و گاز و پتروشیمی از شهرهای مختلف ازجمله کرمانشاه، تهران، عسلویه، بوشهر، ماهشهر، کنگان، سیرجان، ایلام، دشت‌عباس، یزد و جاهای دیگر به این اعتصاب پیوسته‌اند. این شورا افزود: “سه مطالبۀ فوری ما کارگران عبارتند از، اجرای طرح “١٤ روز کار ١٤ روز استراحت”، افزایش حقوقها و در رأس همۀ اینها، حذف پیمانکاران زالو صفت. اما، ما همچنین بر بهبود شرایط زیستی و کاری از جمله وضع خوابگاهها، کیفیت غذا، امکانات بهداشت عمومی خوابگاه (دستشویی و حمام)، تجهیزات سرمایشی در محیطهای کارو زیست و ایمنی محیط کار که هر روز از ما قربانی می‌گیرند نیز تأکید کرده‌ایم”. 

تا آنجا که به خواست افزایش دستمزدها مربوط می شود، “شورای سازماندهی اعتراضات کارگران پیمانی نفت”، علاوه بر اعتراضات سالهای گذشتۀ کارگران، روز اول خرداد امسال نیز ضمن حمایت از اعتصاب کارگران “پروژەای نفت و گاز و پتروشیمی”، با توجه به رشد سرسام آور تورم، خواستار افزایش دستمزدها به میزان حداقل ٤٥ درصد در تمام سطوح شده بود. کارگران همان زمان تهدید کرده بودند که: “اگر تا آخر خرداد جواب نگیریم و دستمزدها افزایش نیابند، اعتراضات مان را در اشکال گسترده‌تری انجام خواهیم داد”. اینک با توجه به عدم پاسخگویی دولت و کارفرمایان به خواست و مطالبات شان، کارگران تهدید خود را عملی ساختند و در “اشکال گسترده‌تری” به میدان آمده‌اند و همۀ همکاران خود را نیز به پیوستن به اعتصاب و اتحاد و همدلی فرامی خوانند. 

خواست برحق دیگر کارگران پروژەای صنعت نفت که از نظر آنان در رأس همۀ مطالبات قرار دارد، “حذف پیمانکاران زالو صفت” یا لغو خصوصی سازیها است. آنان می گویند: “چند دهه است که حق و حقوق ما کارگران نفت زیر چنگالهای مافیای پیمانکاران له شده است. در این صنعت مهم اصل بر دزدی هرچه بیشتر از معاش ما و زورگویی بیشتر است”. رژیم سرمایه داری جمهوری اسلامی در اجرای سیاست ضد کارگری خصوصی سازی، بخش “پائین دست صنایع نفت” شامل ( پالایشگاههای نفت و گاز و شبکه‌های گازرسانی و خدماتی و غیره) را به بخش خصوصی واگذار کرده است. تا علاوه بر سلب مسئولیت از خود در مقابل کارگران، آنان را متفرق سازد و به خیال خود از وحدت مبارزاتی آنان جلوگیری کند. البته رژیم با اجرای خصوصی سازی، دست پیمانکاران رانت خوارِ واقعأ “زالو صفت” را در مکیدن شیرۀ جان کارگران با تحمیل انجام کار طاقت فرسا در برابر دستمزد سه مرتبه زیر خط فقر باز گذاشته است. اینک کارگران پروژه‌ای صنعت نفت و گاز و پترو شیمی، تهدید کرده‌اند که: “اگر به خواستهای ما پاسخ داده نشود، اگر مزدها متناسب با درخواست اعلام شدۀ ما افزایش نیابد و تبعیض در پرداختها و شرایط کاری از بین نرود، وضع از همین قرار خواهد بود و تردیدی نداریم که بخشهای بیشتری از همکاران به اعتصاب خواهند پیوست”. 
کارگران می‌گویند: “درهیچ دورەای، در برنامۀ هیچ یک از دولتهای رژیم و در طرح هیچ بودجه ای ما کارگران نفت جایی نداریم”. رژیم ضد کارگر جمهور اسلامی که در چهار دهۀ گذشته در مقابل خواست و مطالبات کارگران صنعت نفت شانه بالا انداخته است و اعتصابات و اعتراضات آنان را با سرکوب و زندان و شکنجه پاسخ داده است، اکنون بی شرمانه و درکمال پررویی از کارگران می‌خواهد در مضحکۀ انتخابات رئیس جمهور شرکت کنند.

در این رابطه “شورای سازماندهی اعتراضات کارگران پیمانی نفت”، پاسخ قاطع کارگران را کف دست رژیم گذاشت و اعلام کرد: “دیگر بس است، ما مطالبه‌گریم و به این بردگی تن نمی دهیم. همان‌طور که بازنشستگان عزیز در خیابان فریاد زدند، همان‌طور که مردم صدایشان بلند شده است، حرف ماهم همین است. “رأی بی رأی، از حقمان کوتاه نمی آئیم”. 
این درحالی است که همزمان با اعتصاب گستردۀ کارگران پروژه‌ای صنعت نفت، روز یکشنبه سوم تیرماه بازنشستگان نیز در ادامۀ اعتراضات پیگیرانه هفتگی خود در بسیاری از شهرها با در دست داشتن بَنر و پلاکاردها به راهپیمیایی و تجمع اعتراضی پرداختند. بازنشستگان با شعارهای کوبندۀ سیاسی از جمله “فقط کف خیابون به دست میاد حقمون”، “مناظره چه خوب بود – اما همەش دروغ بود”، “آقا زاده آمریکاست – تَورُمش مال ماست”، نابود باد بردگی – زنده باد زندگی”، مدعی عدالت – خجالت خجالت”، “معلم زندانی، زندانی سیاسی آزاد باید گردد”، ماهیت و سیاستهای حکومت اسلامی سرمایه‌داران را افشا و محکوم کردند.

گسترش اعتصاب و اعتراضات بخشهای متفاوت کارگری، زنان، بازنشستگان، معلمان، پرستاران، در اعتراض به تورم، گرانی، بیکاری و اوضاع فلاکتبار معیشتی، از یک سو و اِعمال فضای امنیتی، سلب آزادی، سرکوب و زندان و اعدام از سوی دیگر بیانگر اوج ضعف و زبونی حکومت اسلامی در پاسخ به مطالبات کارگران و دیگر اقشارتهیدست جامعه  است. اعتصاب و اعتراضات کارگری تنها ابزار پرقدرتی در دست کارگران علیه رژیم کارگر ستیز جمهوری اسلامی است. تداوم اعتصابات سازمان یافته و سراسری همزمان در مراکز کلیدی صنعتی و خدماتی، می‌تواند دستگاه سرکوب رژیم را زمین گیر و حکومت را فلج نماید. این رسالتی است بر دوش طبقۀ کارگر که با همراه سازی ظرفیت و پتانسیل دیگر جنبشهای پیشرو اجتماعی که هم‌اکنون به شکل فعالی در جامعه در جریان است، بساط حاکمیت ضد انسانی اسلامی سرمایه در ایران را درهم پپچد و به عمر ننگینش پایان دهد و همۀ مردم ایران و منطقه را از شرش خلاص نماید.
سخن روز تلویزیون حزب کمونیست ایران و کومەله
https://alternative-shorai.tv
https://cpiran.org
https://komala.co
https://t.me/peshrawcpiran
www.facebook.com/Peshrawcpiran
www.instagram.com/Peshrawcpiran1 (http://www.instagram.com/Peshrawcpiran1)
https://t.me/KomalaCpiranTv