در چنین روزی ۲۴ آوریل ۱۹۱۵، حکومت عثمانی با کشتن حدود یک ونیم میلیون ارمنی دست به نسل‌کشی ارامنه زد.
چهارشنبه ۵ اردیبهشت ۱۴۰۳
در آن زمان قدرت اصلی در دست رهبری گروه‌هایی به نام «ترکان جوان» یعنی طلعت، انور و جمال و کمیته «اتحاد و ترقی» قرار داشت. این کمیته، که در آغاز با شعارهای دموکراتیک و آزادی‌خواهانه پا به میدان گذاشته و حتی توانسته بود نظر اقلیت‌های مذهبی را هم به خود جلب کند، تحت تأثیر مجموعه‌‌ای از عوامل به پان‌ترکیسم افراطی گرایش پیدا کرد.
از جمله این عوامل می‌توان به از دست رفتن واپسین متصرفات سرزمین‌های غربی حکومت عثمانی و تغییر نگاه آنها به شرق اشاره کرد و در دستور کار قرار گرفتن ایده پان‌ترکیسم و برپایی حکومتی با جمعیتی ترک‌تبار در حکومت عثمانی دانست. موقعیت جغرافیایی منطقه‌های ارمنی‌نشین در حکومت عثمانی و همچنین ارمنستان شرقی، که در آن زمان زیر سلطه روسیه تزاری بود، سدی در راه کاربست ایده پیوستن ترکیه عثمانی و ترک‌زبانان قفقاز و آن سوی دریای خزر به عثمانی قرار داشت.
خود حکومت عثمانی نخستین کشوری بود که رسماً نسل‌کشی ارمنی‌ها را پذیرفت. هر ۳ رهبر اصلی ترکان جوان یعنی طلعت، انور، جمال که از کشور گریخته بودند غیابی به مرگ محکوم شدند. طلعت در آلمان توسط سوقومون تهلیریان، جمال در تفلیس توسط استپان زاقیکیان به‌همراه دو تن از یارانش و انور در تاجیکستان در عملیات نمسیس به دست اعضا «فدراسیون انقلابی ارامنه»* کشته شدند.
– تصویر بالا مربوط به انتقال گروهی از شهروندان غیرنظامی ارمنی توسط سربازان عثمانی، از خارپرت به زندانی در روستای مِزیرِه است.
*Armenian Revolutionary Federation
@TarTaKar