در هشتادمین سالگرد بزرگترین نسل کشی تاریخ!
دوشنبه ۱۱ بهمن ۱۴۰۰
در ماه ژوئن ۱۹۴۱ هرمان گورینگ معاون هیتلر فرمان تهیه یک طرح “همه جانبه در ارتباط با نیازمندیهای سازمانی و لجستیکی برای پیشبرد حل نهائی مسئله یهود” را به رئیس کل پلیس امنیت “رینهارد هایدریش” صادر کرد. این طرح پیشتر توسط سران رژیم فاشیستی به تصویب رسیده و تنها چگونگی پیشبرد آن روشن نگردیده و مخفی نگه داشته شده بود. شخص مزبور از سال ۱۹۳۹ مسئول “مسئله یهود” در دستگاه رهبری رژیم فاشیستی بوده و نوشته های متعددی از جانب وی در این مورد به نگارش در آمده بود. به دعوت وی نزدیک به شش ماه بعد از فرمان “گورینگ” در بیستم ژانویه ۱۹۴۲ پانزده تن از مسئولین برجستۀ ارگانهای مختلف رژیم در ویلای “وان زه” در برلین تجمع کردند. دستور کار نشست سازمان دادن عملی “حل نهائی مسئله یهود” و در واقع کشتار جمعی وسیستماتیک یهودیان بود. آنان در این نشست که بیش از نود دقیقه بطول نیانجامید، چگونگی حمل و نقل و نابودی یهودیان را مورد بحث قرار داده و تصمیمات لازم را اتخاذ کردند. تنها چند ماه بعدتر نابودی سازمان یافتۀ بیش از شش میلیون از یهودیان اروپا در اردوگاههای” زوبی، آشوویتس، بیرکناو و تربلینکاگ آغاز گشت. هر چند که در بین تاریخ نویسان این دوره ارزیابی های متفاوتی از این کنفرانس موجود است، از نوع اینکه آیا این کنفرانس نقطۀ پایان پروژه ای بود که سالها پیش با اولین تهاجمات به یهودیان آغاز گشته و یا اینکه مسئلۀ مرکزی کنفرانس چگونگی پاسخ به اصطلاح رادیکال به “مسئله یهود” در بحث های موجود بین سران رژیم هیتلری بوده است.
در واقع کشتار یهودیان اروپا از تابستان ۱۹۴۱ با حمله به اتحاد جماهیرشوروی آغاز گشت. در آنجا دستجات “اس اس” شروع به این کشتار نموده و از دسامبر همان سال کوره های مرگ را به راه انداختند. تنها در منطقه ای در اوکراین در طی دو روز در سپتامبر ۱۹۴۱ نزدیک به سی و سه هزار نفر از یهودیان به قتل رسیدند. از اکتبر همان سال نقل و انتقال یهودیان توسط قطارها به اردوگاهها آغاز گشت. گفته میشود تا زمان برگزاری کنفرانس “وان زه” دستکم نیم میلیون نفر از یهودیان به قتل رسیده بودند. از آنجائیکه برای رهبران نازی این نوع قتل عام به اصطلاح “هزینه مالی” زیادی” داشته و” نیاز به زمان طولانی” بود، لذا برای اولین بار کوره های گاز متحرک برای سرعت بخشیدن بکار گرفته شد. در واقع طرحی را که ” هایدریش “در کنفرانس” وان زه ” ارائه داد، ماهها بود که در مناطق اشغالی و اردوگاههای موجود در شرق در مقیاس وسیعی بکار گرفته شده بود. کنفرانس وظیفه اش این بود که همآهنگی های لازم را برای سرعت بخشیدن بین به این نسل کشی در اردوگاههای مختلف بوجود آورد.
پروتکل بجا مانده از این کنفرانس درجۀ بربریت و وحشگیری رژیم فاشیستی را نشان میدهد. آنچه که در پروتکل آمده است چیزی بیش از جملات خشک و رسمی اداری در مورد اینکه چگونه باید میلیون ها یهودی نابود شوند، نیست. هیچکدام از شرکت کنندگان در کنفرانس نه تنها ملاحظاتی بر طرح ارائه شده از جانب “هایدریش” نداشتند، بلکه در ارائۀ پیشنهاد خود جهت سرعت بخشیدن به نابودی یهودیان از یکدیگر سبقت میگرفتند. تصمیم کنفرانس در مورد خانواده هائی که ترکیب یهودی و غیر یهودی داشتند، عقیم سازی اجباری و قانون جداسازی یهودیان بود که به عنوان قانون “نورنبرگ” در سال ۱۹۳۵ تصویب شده بود. این قانون پیش درآمد آن فاجعه عظیم انسانی بود که بعدها در “هولوکاست” شکل نهائی به خود گرفت.
آنچه که به نام “هولوکاست” نامیده شد، در واقع به کل فرایند کشتار یهودیان گفته میشود که در فاصله سالهای ۱۹۳۹ تا ۱۹۴۵ اتفاق افتاده و فقط اتاق های گاز و کوره های آدم سوزی نیست، بلکه تیرباران دستجمعی، مرگ بر اثر قحطی، کار اجباری در اردوگاهها و صنایع آلمان و بالاخره مرگ در مسیر سخت رسیدن به اردوگاههای کار اجباری را هم شامل میشود. از ماه مارس ۱۹۴۲ گسیل یهودیان به اردوگاه آغاز گشته و کوره های گاز در اردوگاه “آشوویتس” آماده شده بود. اردوگاهی که تنها در آن بیش از یک میلیون یهودی به قتل رسیدند. در جریان هولوکاست حدود شش میلیون یهودی در سراسر اروپا با هدف محو جمعیت یهودیان از روی زمین، قتل عام شدند. نازی‌ها در آن دوره همچنین میلیون‌ها انسان دیگر غیریهودی را که از نظر آنها “نژاد” غیربرتر بودند، قتل عام یا شکنجه کردند، از جمله قتل عام کمونیستها و رهبران واعضاء اتحادیه های کارگری، کشتار ۲۵۰ هزار فرد معلول ذهنی و جسمی، کشتار اسلاوها در روسیه و لهستان و یوگسلاوی، اخته کردن افراد ناشنوا، و زندانی کردن همجنسگرایان. ” اما هیچ اردوگاهی هم چون آشوویتس بیان بربریت فاشسیم هیتلری نبود. زمانیکه هفتاد وهفت سال قبل در روز بیست وهفتم ژانویه نیروهای ارتش سرخ وارد اردوگاه آشوویتس در لهستان شدند از یک میلیون و ۳۰۰ هزار زندانی، چند هزار بیشتر باقی نمانده بودند. اجسادی متحرک که فقط پوستی بر استخوان بودند و باور نمی‌کردند نازی‌ها رفته‌اند. در همه این دوره تاریک، هدف نابودی حیات اجتماعی و سیاسی جامعه از راه به نظم در آوردن آن در چهارچوب ایدئولوژی رژیم سرمایه داری فاشیستی حاکم بود. تصفیه مرگبار یهودیان برای “خالص سازی” به اصطلاح نژاد برتر آلمان و حبس وکشتار مخالفان سیاسی یهودی وغیر یهودی و تبعید هزاران تن، همه وهمه در خدمت به نظم در آوردن جامعه در چهار چوب ایدئولوژی فاشیستی رژیم سرمایه داری حاکم بود. هر چند که آن دوران یکی از تیره ترین دوره های تاریخی جهان بوده است، ولی فراموش نکنیم که حدود هشتاد سال بعد از رهائی یهودیان از اردوگاههای مرگ، راسیسم ویهودی ستیزی با سماجتی بی نظیر در بسیاری ازجوامع چهره کریه خود را نشان میدهند.
سخن روز شبکه تلویزیون حزب کمونیست ایران و کومه له