شنبه ۳۱ شهریور ۱۴۰۳

نيما مهاجر

  مهر۱۴۰۳

 هر چند سال یکبار در ایران خیزش‌‌های انقلابی شعله‌ور می‌شود و توده‌های کار و زحمت در محلات کارگری که شامل بیش از ۵۰ درصد جمعیت شهری هستند، پایه‌های اصلی قیام را تشکیل می‌دهند. این قیام‌ها پرونده‌ی تغییر و تحول در قدرت سیاسی را به روی طبقات اجتماعی می‌گشایند و جامعه را وارد وضعیت انقلابی -نه الزاما اعتلای انقلابی- می‌کنند.

کارگران ساکن در این محلات در شرایط کنونی با توجه به وضعیت فقر و فلاکت عمومی و بی‌حقوقی‌های گسترده در حالت انفجاری و اعتراضات رادیکال قرار دارند و دهها خواست برحق همچون کار، بیمه‌ی بیکاری، افزایش حداقل دستمزد، امکانات شهری، مسکن، آموزش و درمان رایگان و استاندارد، الغای ستم‌های ملی و جنسیتی و حق تشکل و تامین آزادی‌های دمکراتیک را مطالبه می‌کنند که تنها از طریق مبارزه‌ی طبقاتی و متشکل به سرانجام می‌رسد. کارگران پراکنده به عنوان بخشی از طبقه‌ی انقلابی، وسیع‌ترین فداکاری‌ها را در جریان خیزش‌های انقلابی از خود نشان می‌دهند اما در نبود تشکل‌های مستقل، در برابر سرکوب خشن رژیم اسلامی و دیکتاتوری سرمایه متحمل ضربات مهلک و هزینه‌های سنگینی می‌شوند و همواره در معرض تبدیل شدن به زائده‌ی اپوزسیون بورژوازی و جریانات مذهبی و ناسیونالیستی قرار دارند. رسالت پیشروان انقلابی این است که با کمک به ایجاد صندوق و تشکل‌های مستقل زنان، بیکاران، دانش‌آموزان و خانواده‌های کارگری، و شبکه‌های مخفی جوانان انقلابی در محلات حاشیه‌ی شهرها به شکل آگاهانه و سازمان‌یافته این خطرات را خنثی کنند و به حداقل برسانند.

هسته‌های کمونیستی و تشکل‌های توده‌ای اردوی کار در محل زندگی زحمتکشان، ظرفیت‌های عظیم بخش‌های پراکنده‌ی طبقه‌ی کارگر را به نیروی متحد جنبش کارگری در کارخانه‌های بزرگ و‌ مراکز تولیدی مادر تبدیل می‌کند. این سازمان‌ها در یک شرایط انقلابی با برقراری پیوند با جنبش سوسیالیستی، پایه‌های ایجاد ارگان‌های حاکمیت مستقیم مردم، شوراهای محلات شهری و روستاها و گردان‌های مسلح توده‌ای در برابر ضد انقلاب را تشکیل می‌دهند