جمعه ۳۱ فروردین ۱۴۰۳

چند روزی است که خیابانها و میادین شهرهای بزرگ بویژه تهران به صحنه های جنگ بدل شده.
حکومت در مقابل اوج اعتراضات هر روزه اقشار مختلف جامعه، همزمان با شروع تنش خارجی و فضای نظامیگری، یورشی را به زنان برای بازپس گیری هر آنچه که از دست داده آغاز کرده است.

حکومت میخواهد جامعه ملتهب و معترض را به عقب براند. اما تمکین چنین جامعه معترض، آگاه و مطالبه گری که خواهان عبور از شرایط موجود است، بسیار سخت ، مشکل و میتوان گفت غیر ممکن مینماید.

موج جدید هجوم برنامه ریزی شده ، بیرحمانه و خشن علیه زنان، سناریوی هجوم به همه مردم مطالبه گر معترض است. اعلان جنگ علیه زندگی و آزادی و فرصتی برای تعرض به کل جامعه است.

حکومتی که بشدت از طرف مردم تحت فشار است و موجودیت خود را در خطر میبیند با توسل به سرکوب و تعرض به زنان دنبال عقب راندن این فشار خردکننده بر خود و جلوگیری از شکاف بیشتر درون صفوفش می‌باشد.

مقاومت و مقابله با این سیاست نه فقط برعهده زنان بلکه وظیفه کل جامعه است زیرا این “هجوم” تمام جنبش های اجتماعی مطالبه گر را تحت تاثیر قرار میدهد.

سالهاست زنان به پیشگامان جنبشهای مطالباتی در سطح جامعه بدل شده و حضورشان نقطه قوت هر حرکت اعتراضی است. از جنبش دادخواهی گرفته تا جنبش‌های معیشتی ، مدنی، زیست محیطی و اجتماعی.
جنبش زنان انتظارات و سطح مطالبات جامعه را بالا برده و بازگشت به گذشته دیگر ممکن نیست.

زنان بدرستی مناسبات مردسالارانه/ سرمایه داری‌ راکه بر پایه و بستر سنن و قوانین متحجرانه، شرایط زن ستیزی را تشدید میکنند به مبارزه فرا میخوانند.

تاریخ بیش از چهل سال نشان داده که زنان با مقاومت و مبارزه سنگر به سنگر حکومت را به عقب رانده اند.
این مقاومت و مبارزه اجتماعی ریشه در تحولات تاریخی و جایگاه و نقش انقلابی جنبش زنان در جامعه و همچنین منطقه دارد.

زنان با توجه به تجربه و زیست واقعیشان با هر گونه بساط سلطه مخالفند و محور مبارزاتشان بر مناسبات برابری خواهانه متکی ست و اینگونه است که تا رهایی کامل جامعه از هرگونه بهره کشی و تبعیض، این جنبش ادامه دارد.

زنان در این مبارزه تاریخی برای خلاصی از ستم جنسیتی/طبقاتی ، اکثریت مردان و بویژه سایر گرایشهای دیگر جنسیتی را کنار خود دارند، چرا که خلاصی از چنین تبعیضی با مبارزات رهایی جامعه گره خورده است.

زن زندگی آزادی

شورای بازنشستگان ایران