جنبش سراسری معلمان مرعوب تهدیدهای رژیم اسلامی نمی شود!
سه شنبه ۲۰ اردیبهشت ۱۴۰۱
اعتصاب و اعتراضات گسترده، منظم و هماهنگِ جنبش سراسری معلمان به سرآمد همه‌ی جنبش‌های پیشرو و طبقاتی در ایران بدل شده است. جسارت و مقاومت معلمان آزاده در پیگیری مطالبات صنفی و سیاسی‌شان به سرمشقی برای پیکارجوییِ بخش‌های مختلف جنبش طبقاتی کارگران و زحمتکشان و سایر جنبش‌های رادیکال اجتماعی تبدیل شده است. تاکنون پاسخ رژیم جمهوری اسلامی به مطالبه‌گری و دادخواهی فرهنگیان معترض چیزی جز سرکوب و زندان و ارعاب نبوده است.
یوسف نوری، وزیر آموزش و پرورش رژیم اسلامی روز پنجشنبه ۱۵ اردیبهشت در سفر به مریوان و نشست با فرهنگیان این شهر، تجمع و تحصن برحق معلمان را «غیرقانونی» قلمداد کرد و شرکت‌کنندگان در این تجمع‌ها را به «اخراج» تهدید کرد. از آنجا که رژیم قادر نیست جلودار پیشروی و تداوم مبارزات سراسری و هماهنگ معلمان باشد، این‌چنین به تهدید به اخراج و پرونده‌سازی‌های نخ‌نما علیه معلمان متوسل می‌شود.
این تهدیدها در شرایطی صورت می‌گیرد که در آستانه‌ی روز جهانی کارگر، موج گسترده‌ای از بازداشت و احضار ده‌ها معلم به مراجع امنیتی و نظارتی و تهدید آن‌ها به اخراج در صورت شرکت در تجمعات اعتراضی به راه افتاد. در روزهای دهم و یازدهم اردیبهشت دست‌کم ۱۷ نفر از معلمان، فعالین و پیشروان جنبش سراسری معلمان بازداشت شدند که تعدادی از آن‌ها هم‌چنان در بازداشت به‌سر می‌برند. با وجود این فشار و تهدیدها، جنبش معلمان در روز اول ماه مه روز جهانی کارگر، هم‌گام با هم‌طبقه‌ای‌های‌شان در ایران و سراسر جهان، دست به تجمع و اعتراض سراسری زدند. واقعیت این است که تشدید تهدید و ارعاب‌ها از وحشت و سراسیمگی رژیم جمهوری اسلامی از استقامت و اتحاد و همبستگی سراسری معلمان ناشی می‌شود. معلمان نه‌تنها مرعوب این سیاست‌ها نشده‌اند، بلکه اراده‌شان به استمرار مبارزه و کنشگری، جلوه‌های آموزنده و پرشورتری به خود می‌گیرد.
انجمن صنفی معلمان کردستان در اعتراض به بازداشت و هتک حرمت معلمان، طی فراخوانیْ آموزگاران کردستان را به تحصن و تجمع در روزهای یکشنبه ۱۸ اردیبهشت و دوشنبه ۱۹ اردیبهشت فراخواند. این فراخوان با پاسخ قاطع معلمان روبرو شد و تحصن معلمان در حمایت از اسکندر لطفی و مسعود نیکخواه دو نفر از معلمان زندانی و در اعتراض به هتک حرمت معلمان در روز جهانی کارگر، با استقبال وسیع آموزگاران در بسیاری از مدارس شهر و روستاها در استان‌های کردستان و کرمانشاه روبرو شد. این تحصن حتی با حمایت و همبستگی دانش‌آموزان در برخی از مدارس همراه بود. دانش‌آموزان بر روی کاغذهایی نوشته بودند: «ما همه مسعود نیکخواه هستیم»، «ما همه اسکندر لطفی هستیم»، «جای معلم زندان نیست»، «نه به زندان اندیشه» و «معلم زندانی آزاد باید گردد». علاوه بر این، «شورای هماهنگی تشکل‌های صنفی فرهنگیان ایران» طی فراخوانی معلمان را به تجمع سراسری در روز پنجشنبه ۲۲ اردیبهشت فراخواند. این تشکل با شعار «تا برقراری عدالت و برابری، خیابان از آن ماست»، فرهنگیان را به اعتصاب و اعتراض جلو مجلس در تهران، مقابل ادارات کل در مرکز استان‌ها، و مقابل ادارات آموزش و پرورش شهرستان‌ها دعوت کرده است.
بدین‌ترتیب، معلمان نه تنها مرعوب تهدید و فشارهای رژیم نشده‌اند، بلکه مصمم‌تر از همیشه تحصن و تجمع‌شان را باشکوه‌تر از قبل برپا می‌کنند و با صدایی رسا خواهان آزادی معلمان زندانی و تحقق مطالبات برحق‌شان می‌شوند. همه‌ی این‌ها بیانگر این واقعیت است که به‌رغم سرکوب و زندان، پرونده‌سازی و ارعاب، آزار و اذیت، فشار و تهدیدهای مستمرِ پیشروان و فعالین این عرصه، معلمان و فرهنگیان آزاده و حق‌خواه نه‌تنها میدانِ مبارزه و کنشگری را خالی نکرده و مرعوب نشده‌اند، بلکه نبردکنان و با عزمی استوار همواره یکی از ستون‌های پرقدرت جنبش اعتراضی و دادخواهیِ خیل عظیم مردم خشمگین و عاصی ایران بوده‌اند.
آنچه اراده‌ی معلمان به پافشاری بر پیگیری خواست و مطالبات صنفی، اجتماعی و سیاسی‌شان را راسخ‌تر کرده است؛ آنچه توانسته حلقه‌ای شورانگیز و باشکوهِ دیگری از زنجیرِ به‌هم‌پویسته و قدرتمند از سلسله اعتراض و اعتصابات جنبش سراسری معلمان را این‌چنین رقم بزند، سازمان‌یابی آنان در سطح محلی، منطقه‌ای و سراسری، اتحاد و همبستگی طبقاتی و سراسری، کسب حمایت و مقبولیت اجتماعی مطالبه‌گری معلمان در میان جامعه و دیگر جنبش‌های پیشرو است.
واقعیت این است که جنبش فرهنگیان و آموزگاران سازمان‌یافته‌ترین نیروی اجتماعی و به تبع آنْ متشکل‌ترین جنبشِ رادیکال و طبقاتی در ساحت سیاسی ایران می‌باشد. معلمان در کوران مبارزات پر افت‌وخیزشان توانسته‌اند تشکل‌های صنفی و مستقل و توده‌ای خود را شکل دهند و با اتکا به همین تشکل‌ها برای تحقق خواست‌های خود مبارزه کنند. آنچه موجب شده آنان را هم‌چون زنجیری درهم‌تنیده در گستره‌ای به وسعت جغرافیای ایران متشکل و سازمان دهد، شکل‌گیریِ شبکه‌ای به‌هم مرتبط از کنشگران و فعالان معلمان در مقیاس سراسری بوده است که در تشکل‌های صنفی معلمان در گوشه‌وکنار کشور و در «شورای هماهنگی تشکل‌های صنفی فرهنگیان ایران» گرد هم آمده‌اند. حقیقتاً رابطه‌ی ارگانیک و تنگاتنگی که پیشروان این جنبش با بدنه‌ی معلمان و فرهنگیان دارند باعث شده تداوم و سراسری شدن این تجمع و تحصن‌ها به نحو درخوری جامه‌ی عمل بپوشاند و موجبات گسترش و استمرار این مبارزات را مهیا سازد.
معلمان در سیر مبارزات خود دریافته‌اند که راهی جز پیکار و مطالبه‌گری برای دست‌یابی به حق و حقوق‌شان ندارند. در جریان اعتصاب و اعتراض و مبارزه‌ی مستمرشان بوده که معلمان کم‌وبیش بر کمبودهای پیشاروی مبارزاتی خود غلبه کرده‌اند، شور و شوق مبارزاتی بیشتری گرفته‌اند و به ضرورت اتحاد و همبستگی و تداوم آن پی برده‌اند. به‌راستی چه چیز می‌توانست تعطیلی دسته‌جمعی کار و پیوستن به تحصن و تجمع سراسری را این‌چنین به منصه‌ی ظهور برساند، اگر اراده‌ی راسخ و تصمیم آگاهانه‌ی خود معلمانِ روشن‌بین به همبستگی و اتحاد طبقاتی و اجتماعی‌شان برای گرفتن حق و حقوق‌شان نمی‌بود. چه چیز می‌توانست محیط مدرسه و کفِ خیابان را این‌چنین به صحنه‌ی مقاومت و ستیزه‌جوییِ شورانگیز بدل کند، اگر رشد آگاهی طبقاتی، بلوغ سیاسی و اتحاد سراسری معلمان در میان نمی‌بود.
آری! آموزگاران راه نشان می‌دهند؛ اعتصاب و اعتراض دسته‌جمعی و سراسری معلمان، مدرسه‌ای به وسعت و امتداد خیابان‌ها در گستره‌ی جامعه‌ی ایران است که مشقِ مبارزه و مقاومت و درس استقامت و پایداری را به ستمدیدگان در نیل به حقوق پایمال شده‌شان می‌آموزد. در کوران این مبارزات است که نیروی کار و زحمت آبدیده‌تر، اراده‌شان بیش‌ازپیش راسخ‌تر و توش‌وتوان رزم‌جویی برای تغییر و انقلاب اجتماعی نیرومندتر می‌شود. وقتی معلمان در تشکل‌های مستقل و توده‌ای خود سازمان می‌یابند، اعتماد به‌نفس‌شان بالا می‌رود، همبستگی اجتماعی و رزم طبقاتی‌شان قدرت‌مندتر می‌شود، توازن قوای طبقاتی را به سود خود تغییر می‌دهند و در جدال و ستیز با رژیم سرمایه‌داری حاکم، متحدانه‌تر وارد عمل می‌شوند. به همین دلیل است که به‌رغم همه‌ی تهدید و سرکوب‌گری‌های جمهوری اسلامی و نیروهای امنیتی و نظامی آن، جنبش پرقدرت و طبقاتی معلمان هم‌چنان ادامه دارد و مرعوب دسیسه و فشارهای رژیم سرمایه‌داری حاکم نمی‌شود. تنها از این مسیر است که جنبش طبقاتی کارگران و فرودستان می‌توانند نبردکنان سنگرهای مبارزاتی را گام‌به‌گام تسخیر کنند و خود را برای یک خیزش عظیم توده‌ای و سرنگونی انقلابی جمهوری اسلامی آماده سازند تا در فردای آزادی و رهایی کارگران و رنجبران، نظامی سوسیالیستی و شورایی را بنیان نهیم.
سخن روز شبکه تلویزیون حزب کمونیست ایران و کومه له