تهاجم دولت روسیه به اوکراین و سرنوشت غم انگیز پناهجویان!
دوشنبه ۹ اسفند ۱۴۰۰
در کنار غرش جنگنده های ارتش روسیه، موشک باران ها، ویرانی ها و کشتار مردم که در اوکراین جریان داد، موج حرکت انبوهی از خانواده ها که سعی میکنند از مرزهای اوکراین با لهستان، اسلواکی، رومانی و مجارستان عبور کنند، چهره دیگری از تهاجم نظامی دولت روسیه را نشان میدهد. تنها دولت لهستان از ورود بیش از صد هزار نفر آواره سخن به میان آورد. تصاویر مردان خانواده که در مرزها باید از همسر و فرزندان خود بالاجبار جدا شوند تا گوشت دم توپ جنگی گردند که هیچ گونه منافعی در آن ندارند، خود صحنه های غم انگیزی را به تصویر می کشد. سازمان ملل هشدار داد که در صورت ادامه جنگ دستکم چهار میلیون نفر آواره خواهند شد.
یک روز بعد از حمله نظامی دولت روسیه به اوکراین، وزیر داخلی آلمان از کشورهای اتحادیه اروپا خواست که خود را برای پذیرش پناهجویان آماده سازند و این را یک وظیفه انسانی دولتهای اروپائی و دفاع از به اصطلاح ارزشهای اروپائی خواند. این بار هم قرار است به گونه ای دیگر سرنوشت غمباری که در انتظار پناهجویان است برای اهداف تبلیغات جنگی مورد استفاده قرار گیرد. میدانیم که قبل از همه مرزهای کشورهای همجوار اوکراین یعنی لهستان و رومانی میدان نمایش تراژدی جدیدی خواهد بود که بر سر پناهجویان خواهد آمد. شش هفته پیش بود که رفتار ضد انسانی دولت های لهستان و بلاروس با پناهجویان به رسانه ها کشیده شد. تصاویری که نمایش یک وحشیگری تمام عیار بود که در میدان رقابتها به صحنه آمده بود. پناهجویانی که در سرمای زیر صفر درجه در چادرها و در میان انبوه جنگل گرفتار آمده بودند. آنچه که مرزبانان لهستانی با به کاربردن گاز اشک آور و ضرب و شتم و رفتار غیر انسانی به پناهجویان تحمیل کردند، پیامد رقابت هایی بود که اکنون وارد فاز جدیدی گردیده است.
همه آن دولتهائی که شش هفته پیش در حمایت از رفتارهای ضد انسانی مرزبانان لهستانی و تشویق دولت لهستان برای کشیدن دیوار در مرز خود با بلاروس هورا کشیده و وعده همه نوع کمک به لهستان را جهت جلوگیری از ورود پناهجویان به اتحادیه اروپا را میدادند، اکنون ظاهرا با موج آوارگان اوکراین احساس همدردی میکنند. دولت آلمان که اکنون کشورهای اروپائی را به یاری رساندن به پناهجویان اوکراین فرا میخواند، ابائی نداشت که امکانات لجستیکی در اختیار مرزبانان لهستانی قرار دهد. همان زمان هم سازمانهای مدافع پناهجویان گزارشهای تکاندهنده ای از رفتارهای مرزبانان لهستانی با پناهجویان را انتشار دادند. این سازمانها بیان داشتند که مرزبانان لهستانی با گاز اشک آور به کسانی که به سیم های خاردار نزدیک میشوند، حمله میکنند و آنهائی که با شکافتن سیم خاردار وارد خاک لهستان شده بودند با ضرب وشتم به خارج از مرز پس می فرستند. همه دولتهای اروپائی میدانستند که باز گرداندن پناهجویان بدون رسیدگی به درخواست پناهدندگی آنان با مقررات کنوانسیون ژنو در مورد پناهجویان در تضاد کامل قرار دارد.
اکنون با گزارش کمیسار عالی پناهندگان سازمان ملل در روز دوشنبه بیست ویکم فوریه پرده از سیاستی برداشته میشود که مدتهاست همین کشورها در مورد پناهجویان اعمال میکنند. فیلیپو گراندی یکی از مقامات بلند پایه سازمان ملل ضمن محکوم کردن خشونت ونقض حقوق پناهجویان خطاب به سران دولتهای اروپائی بیان داشت که: «آنچه در مرزهای اروپا اتفاق میافتد از نظر قانونی واخلاقی غیر قابل قبول است و باید متوقف شود» .او افزود که «رفتار خشونت آمیز و سوء استفاده از مهاجران وپناهجویان در مرزهای اروپا افزایش یافته و در برخی از موارد حتی موجب مرگ آنان شده است» . آنچه را که در روز دوشنبه کمیسار عالی پناهندگان سازمان ملل اعلام کرد تنها تصویر بسیار کوچکی از تراژدی عظیم پناهجویان است. کافی است نگاه هایمان را به مسیر رسیدن پناهجویان به اروپا و به کشورهائی که میلیونها پناهجو در آرزوی راه یافتن به اروپا منتظر فرصتی هستند، بیفکنیم تا بعد واقعی این بحران را ببینیم. زمانی که آمار غرق شدگان در آب های مدیترانه به مدیا راه می یابند، زمانیکه گزارش فروش پناهجویان در بازارهای لیبی رسانه ای میشوند، زمانیکه خیل عظیمی از پناهجویان در ترکیه به کار بردگی مزدی ناچیز کشیده میشوند، آن زمان معلوم میشود که چگونه سران اتحادیه اروپا چشمان خود را بر یک فاجعه انسانی بسته اند. بر اساس آمار اعلام شده از سوی کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل متحد، تنها در ترکیه در حال حاضر حدود سه میلیون و هفتصد هزار مهاجر سوری به سر میبرند. طبق آمار این نهاد، بیش از ۳۳۰ هزار مهاجر دیگر نیز که اغلب شان پناهجویان افغانستانی هستند، با آروزی رسیدن به اروپا در ترکیه به سر میبرند. در این میان آنانی که از قاره آفریقا راهی اروپا هستند درواقع در زمین مین گذاری شده حرکت میکنند. آنان با پیمودن مسیرهای طولانی اگر بخت واقبال همراهشان باشد و گرفتار باندهای موجود در میانه راه و یا بازار بردگان در لیبی نشوند، مجبورند که خود را به موج های خروشان دریای مدیترانه بسپارند. این دریا گورستان آبی پناهجویان است. تنها در شش ماه اول سال گذشته میلادی دستکم یک هزار وصد وچهل نفر در تلاش برای رسیدن به اروپا سوار بر قایق جان خود را ازدست داده اند. البته آژانس پناهندگان سازمان ملل تعداد افرادی را که سال گذشته میلادی در این سفرها کشته و یا ناپدید شده اند بیش از دو هزار پانصد نفر اعلام کرده است. طبق تارنمای سازمان ملل تنها در فاصله سی آذر تا سوم دیماه امسال سه کشتی مملو از پناهجویان در دریای اژه و در تلاش برای رسیدن به اروپا از دریای مدیترانه و مسیر دریائی شمال آفریقا غرق شدند. زمانی هم که کشتیهای سازمانهای مدافع حقوق پناهجویان موفق به نجات غرق شدگان میگردند، هنوز پایان فاجعه نیست. در اغلب موارد این کشتیها هفته ها در سواحل اروپا سرگردان میمانند تا بالاخره مجوزی برای لنگر انداختن بیابند.
آنهائی هم که مسیر زمینی بالکان را انتخاب میکنند سالها در جنگلهای مرز بوسنی و کرواسی در آلونک های چوبی مخروبه در انتظار یافتن فرصتی برای عبور از مرز هستند. زمانیکه در آذر ماه خبر غرق شدن بیست وهفت پناهجو در جریان عبور از فرانسه به انگلستان در کانال مانش به مدیا راه یافت، شرم آورترین تصویر برای همه آنهائی بود که از صبح تا شام در مورد به اصطلاح ارزشهای اروپائی حنجره پاره میکنند.
اما واقعیت این است که سران اتحادیه اروپا سالهاست که چشمان خود را بر فاجعه ای که در مرزها و یا در کشورهای طرف قرارداد اتحادیه برای جلوگیری از ورود پناهجویان به ارو پا میگذرد، بسته اند. برای آنان حفظ قلعه اروپا بسیار مهمتر از زندگی ومرگ میلیونها انسان است که اتفاقا در نتیجه سیاستهای همین دولتها از سرزمین هایشان کنده شده اند.
اگر زمانی میلیونها انسان از سوریه ،عراق، افغانستان ولیبی در نتیجه بمبارانهای غرب امپریالیستی آواره گشتند، اکنون باید شاهد آواره شدن اهالی اوکراین در جریان هجوم نظامی امپریالیسم روسیه بود. اینجا هم مردمی باید قربانی شوند تا جنگ وجدال و رقابتهای قدرتهای امپریالیستی به پیش برده شود. در این لحظه بشریت مترقی باید فریاد خود را علیه این جنگ و جنایت ها بلندکرده و پیام آور یک جهان انسانی گردد. راه پیمائیها ومتینگ های اعتراضی در روزهای گذشته وبویژه در روزها آخر هفته در بیش از صد کشور جهان نوید این را میدهد که بشریت مترقی نمیخواهد تماشگر خاموش این بربریت باشد.
سخن روز شبکه تلویزیون حزب کمونیست ایران و کومه له