جمعه ۱۸ شهریور ۱۴۰۱

پس از چند روز کما و دست در پنجه مرگ انداختن برای بقاء زندگی، سرانجام شلیر رسولی قربانی سوء نیت یک اوباشِ تجاوزگر جنسی روز پنجشنبه ١٧ شهریور در یکی از بیمارستانهای سنندج جانباخت. او اهلِ روستای چشمیدرِ منطقه هورمانِ ژاوه‌ رود و ساکنِ مریوان بود. همسرش نیزدر کردستان عراق به کارگری مشغول است. فرد مهاجم گوران قادری مشهور به “گوران قاسمه سپور” یکی از اوباشِ مشهورِ مریوان است که در غیابِ همسرِ شلیر و با فریب شیلر را به منزل خود فراخواند،سپس به او حمله کرد.

شلیر پیش از این واقعه چندین بار به همسرِ مریضِ گوران کمک کرده بود و جهت مدوا و درمان او را با اتومبیل به بیمارستان منتقل کرده بود. گوران این بار شیلر را به منزل دعوت میکند و شیلر به خیال نیاز همسر گوران به کمک عازم منزل آنها میشود، غافل از اینکه ای بار همسر گوران در خانه نیست و سوء قصدی در کار است. شلیر پس از آن که هیچ چاره دیگری برای مقاومت در برابرِ مهاجم نمی‌بیند به ناچار خود را از ساختمان به بیرون پرتاب می‌کند و در اثر ضربه‌ وارد‌ شده ناشی از سقوط، به حالت کوما فرو می رود.

جنازه شلیر، روزِ پنج‌شنبه ۱۷ شهریور  از سنندج به مریوان منتقل گردید و در مسجدِ محمدی تشییع شد. از همان دقایقِ اولیه تشییع جنازه، جمعیتِ معترض در مقابل مسجد تجمع کردند. حضورِ انبوه زنان چشم گیر بود، زنان که احساساتشان جریحه‌دار شده بود و وضعیت ناامنی را برای خود تجسم میکردند بر ضدِ ارتجاع و مردسالاری شعار می دادند. آنها شعار میدادند: مریوان جملگی شلیر است، برای همین دلیر است- مرد سالاری و سرمایه مسبب فاجعه.

گروه‌های مدنی از طیف‌های مختلف  در خاک‌سپای شلیر حضور داشتند و پیکرِ قربانی را تا قبرستانِ “بهشت مصطفی” مریوان بدرقه کردند. همراه کنندگان، در طول مسیر شعارها یی را در ضدیت با مردسالاری،  سرمایه‌داری، خشونت علیه زنان و سیاست اوباش پروری سر دادند. بیانیه هایی نیز از سوی گروهای مستقل در محکومیت فردِ مجرم و مجازات وی قرائت شد. در بیانیه ها براین نکته تأکید شد که: نباید به مجازات صرف اکتفا کرد و باید زمینۀ اجتماعی به گونه ای تغییر کند که شاهدِ روی دادن چنین خشونتهایی نباشیم.