جمعه ۱۰ دی ۱۴۰۰

معضل مسکن نیز دهها سال است در ایران به بحرانی مزمن برای کارگران و مردم زحمتکش تبدیل شده است. افزایش فقر و بیکاری در چند سال گذشته میلیونها نفر از مردم تهیدست جامعه را از وجود یک چهار دیواری و سرپناه برای زندگی خود و خانواده محروم کرده است. بنا به آمار نهادهای حکومتی که معمولاً ارائۀ آمار و ارقام را نیز با ملاحظات امنیتی منتشر می کنند، مردم ایران مجبورند ۶۰ تا ۷۰ درصد درآمد خود را به هزینۀ مسکن اختصاص دهند. این در حالی است که میانگین شاخص جهانی آن ۱۸ درصد می باشد. با توجه به رشد جهش وار قیمت خرید خانه، کارگران و دیگر اقشار کم درآمد جامعه مدتهاست قید خرید مسکن مناسب برای خود و خانواده را زده اند. بعنوان مثال قیمت هر متر مربع یک خانه در ارزان ترین منطقۀ تهران، بطور متوسط بالای ۱۵ میلیون تومان است. به این دلیل نه تنها کارگران بلکه اقشار متوسط جامعه نیز قدرت خرید خانه را از دست داده اند. اما با توجه به افزایش بیش از۶۰ درصدی اجاره خانه، اکثر کارگران و مردم زحمتکش امکان اجارۀ خانه مناسب برای زیست خود را نیز ندارند و بعضأ به خرید کارتن یخچال برای خوابیدن در آن اکتفا می کنند. بنا به گزارش بانک مرکزی رژیم، شاخص کرایه مسکن در آذر ماه امسال نسبت  به سال گذشته در مناطق شهری در کل ایران بیش از ۵۴ درصد بالاتر رفته است.

به گزارش روزنامۀ همشهری روز سه شنبه هفتم دیماه، مدیر یک مؤسسۀ غیر دولتی آسیبهای اجتماعی اذعان نمود که “با سرد شدن هوا خانواده‌های زیادی که بی سرپناه بوده‌اند و در فقر مالی به سر می‌برند به گرمخانه ها و مراکز نگهداری معتادان روی آورده‌اند و هر روزه هم بر تعداد آنان افزوده میشود. تا جائی که اینک همۀ ظرفیت گرمخانه‌ها و خوابگاههای سایر آسیبها هم پر شده است”. قابل ذکر است که قوانین ارتجاعی و خرافی جمهوری اسلامی در آنجا نیز بر بار مشکلات خانواده‌ها به ویژه کودکان افزوده است. از آنجا که زنان و مردان نمی‌توانند در یک جا بمانند، هم پدر و مادر و هم فرزندان دختر و پسر نیز باید از هم جدا شوند و هریک به جایی بروند. این مسأله مشکلات زیادی برای همۀ افراد خانواده و به ویژه کودکان ایجاد کرده است. طبیعتأ چنین وضعیت چندش آوری تأثیرات روحی و روانی زیانباری بر کودکان و والدین آنان نیز داشته و پیامدهای منفی اجتماعی زیادی نیز به همراه خواهد داشت.

رئیس “مؤسسۀ عالی پژوهش تأمین اجتماعی ایران” آبان ماه امسال اعلام نمود که طبق گزارش پزشکی قانونی، ایران با افزایش ۳۵ درصدی خودکشی بر اثر فقر و گرسنگی روبرو است. خبرگزاریهای داخلی و نهادهای مدنی نیز طی یک سال گذشته به افزایش آمار اقدام به خودکشی و یا فرار سرپرست خانواده‌ها بر اثر فقر و گرسنگی و عدم توانی  تأمین هزینۀ زندگی تأکید کرده اند. نمونه اخیر و تراژیک آن اقدام به خودکشی دسته‌جمعی یک خانواده شامل پدر، مادر و پسر ۱۹ ساله شان در یکی از روستاهای مهاباد در دوم آذرماه امسال بود.

گسترش کارتن خوابی، قبرخوابی، پشت‌بام خوابی، حاشیه نشینی و پناه آوردن وسیع تهیدستان به گرمخانه هایی که معمولأ برای معتادان دایر شده، داغ ننگ دیگری است بر پیشانی رهبران دزد و فاسد حکومت جمهوری اسلامی. حکومتی که تا کنون جز فقر و گرسنگی و سرکوب و کشتار هیچ نفعی برای مردم ایران نداشته و ثروت و سامان مردم را صرف سیاستهای توسعه طلبانه و کمک به جریانات تروریست اسلامی در دیگر کشورها کرده یا به جیب روحانیت انگل و دم و دستگاه وسیع نیروهای نظامی و امنیتی برای حفاظت از خود ریخته است. طی بیست سال گذشته سران دولت اسلامی از احمدی نژاد و روحانی تا رئیسی قاتل مرتبأ با دروغپردازی که یکی از خصلتهای بارز مقامات حکومت اسلامی است، به مردم وعده ساخت “چهار میلیون خانه” می‌دهند. احمدی نژاد پروژۀ “مسکن مهر” را با قرض گرفتن از بانک مرکزی آغاز کرد. اجرای این پروژه صرفنظر از دزدی و سؤ استفاده کلان مسئولان حکومتی، بلا فاصله تورم و گرانی شدیدی به بازار تحمیل نمود. دولت ورشکستۀ رئیسی نیز اینک می خواهد وعدۀ تبلیغات انتخاباتیِ “ساخت مسکن انبوه ” خود را به وعدۀ ساخت مسکن با هزینۀ اخذ مالیات از خانه‌های خالی حواله دهد. وعده‌ای که حسن روحانی نیز برای ساماندهی بازار مسکن به آن امید بسته بود و هرگز هم متحقق نشد. نتیجه آن شده که امروز کارگران و اکثریت مردم تهیدست در ایران یا فاقد مسکن هستند و یا در خانه هایی با بافت قدیمی و ناامن زندگی کنند.

بدیهی است که در بازار سرمایه قیمت مسکن و اجارۀ آن نیز تابعی است از افزایش نرخ تورم و کاهش ارزش تومان. زمانی که حکومت اسلامی مسأله مسکن مردم را نیز تحت عنوان “استفاده از ظرفیت سرمایه داران بخش خصوصی” به آنان واگذار می کند، مسکن را نیز به کالایی برای سودآوری سرمایه تبدیل می‌کند. رژیم جمهوری اسلامی  دست سرمایه داران را در بساز بفروش و رانت خواری و احتکار مسکن و بالا کشیدن پول مردم باز گذشته و هرگونه اعتراضی را با گلوله و سرکوب پاسخ می دهد. از آنجا که تشدید بحران مسکن نیز ریشه در بحران اقتصادی سرمایه داری و آشفتگی همه جانبه و فساد نهادینه شده در همۀ ارکان جمهوری اسلامی دارد، تا نظام سرمایه داری و جمهوری اسلامی باقی است مشکل مسکن در ایران نیز به طور ریشه ای حل نخواهد شد. حل معضل کمبود مسکن فقط می تواند نتیجه و محصول مستقیم مبارزه کارگران و توده های زحمتکش و محروم جامعه باشد. زندگی زیر یک سقف و برخورداری از امکانات ایمنی و رفاهی و فرهنگی حق مسلم هر انسانی است. زمانی که کارگران بطور متشکل و سازمان یافته در صحنه سیاسی جامعه حضور داشته باشند و برای خواستها و مطالبات خود و از جمله برای تأمین مسکن مناسب مبارزه کنند و با مبارزات خود دولت های سرمایه داری حاکم را تحت فشار قرار دهند، می توانند راهی برای حل معضل مسکن نیز بیابند.

سخن روز شبکه تلویزیون حزب کمونیست ایران و کومه له

https://alternative-shorai.tv