سه شنبه ۱۲ مرداد ۱۴۰۰

تداوم و گسترش اعتصابات کارگری در صنایع نفت و پتروشیمی، نیشکر هفت تپه و دیگر مراکز کارگری از یک سو و گسترش اعتراضات توده ای علیه جمهوری اسلامی در خوزستان و بسیاری دیگر از شهرهای ایران از سوی دیگر، به کابوسی برای سران حکومت اسلامی تبدیل شده است. رژیم ورشکسته و درماندۀ جمهوری اسلامی که از پاسخگویی به خواست و مطالبات کارگران و دیگر اقشار زحمتکش و تهیدست جامعه  عاجز و ناتوان است، در برابر اعتصابات و اعتراضات کنونی غیر از توسل به سرکوب برای مقابله با آنها راه حل دیگری ندارد. اگر چه تاکنون این اعتراضات به بسیاری از شهرهای کردستان نرسیده است، اما سران و کاربدستان رژیم با توجه به وجود فقر و بیکاری وسیع و بی حقوق مردم کردستان و با توجه به سابقۀ تاریخی اعتراضات و اعتصابات در کردستان، می‌دانند هر آن ممکن است با جرقه ای شعله های آتش خشم کارگران و مردم ستمدیدۀ کردستان علیه رژِیم اسلامی زبانه بکشد. از این رو به مصداق “علاج واقع را قبل از وقوع باید کرد”، به اعدام، دستگیری و اذیت و آزار مردم و حتی پخش اخبار و اطلاعات جعلی و نادرست از درگیری با به قول خود ” ضد انقلاب مسلح” و انهدام آنها می پردازد. تا بلکه بتواند با تشدید فضای سرکوب مانع بروز اعتراضات در شهرهای کردستان شود. ازجمله اقداماتی که طی دو هفتۀ گذشته به عمل آورده می‌توان به موارد زیر اشاره نمود :

روز دوشنبه ۱۱ مرداد سه شهروند کرد به نامهای حمزه رضایی، سپهر عباس نژاد و اسکندر زارع را در زندان ارومیه اعدام نمود. هفته قبل سپاه پاسداران طی یک خبر جعلی اعلام کرد که یک “گروه اشرارمسلح” را در اطراف بوکان نابود کرده است. طی هفتۀ گذشته نیروهای امنیتی رژیم اسلامی در تعدادی از شهرهای کردستان از جمله مهاباد؛ بوکان، سقز، دیواندره و حتی در تهران، بدون هیچ دلیل و بهانه‌ ای اقدام به دستگیری و اذیت و آزار تعدادی از مردم ساکن شهرهای کردستان کرده است.

به گزارش “هرانا” ارگان خبری فعالان حقوق بشر، روز یکشنبه دهم مرداد، سه شهروند کرد به نامهای “زرگار عینالو” و “احد سونه” و “هیمن قره داغی” در روستای “ئیندرقاش” در شمال مهاباد توسط نیروهای امنیتی دستگیر گردیدند و به مکان نا معلومی برده شدند. بنا به گزارش “هه نگاو” سازمان حقوق بشری کردستان، روز هفتم مرداد نیروهای امنیتی شخصی به نام چیا آقا بیک پوررا در روستای “رحیم خان” از توابع بوکان دستگیر کردند. روز های دوشنبه و سه شنبه چهارم و پنجم مرداد پنج نفر دیگر به نامهای انور ملکی، گژال امینی، شَمزین محمدی، کمال عباس وند و عظیمه ناصری در بوکان توسط نیروهای امنیتی دستگیر گردیدند. در همین دو روز فوأد حبیبی و اسعد علایی نیز در شهر دیواندره توسط نیروهای امنیتی رژیم اسلامی دستگیر شدند. در روزهای پایانی تیرماه حداقل شش نفر از مردم “ثلاتِ باوه جانی” از جمله خالد میزایی، خلیل رمضانی و ارکان بهرامی از سوی نیروها امنیتی دستگیر و روانه کرمانشان گردیدند. روز شنبه نهم مرداد رضا سیدعلا، رزگار حسینی و سه نفر دیگر از کارگران سقز در یاخت آباد تهران مورد هجوم نیروهای امنیتی قرارگرفته و ضمن ضرب و شتم و زخمی کردن آنها، هر پنج نفرشان را دستگیر کردند. روز چهار شنبه ششم مرداد نیز با شلیک نیروهای مزدور رژیم اسلامی یکی دیگر از کولبران به نام رسول مولانی زخمی گردید. بنا به گزارش “هه نگاو” تنها طی ماه گذشته ۲۶ کولبر در کردستان با شلیک مزدوردان رژیم جانباخته و یا زخمی شده اند.

انجام این اقدامات جنایتکارانه در کردستان در شرایطی است که هر روزه کارگران و توده های مردم به جان آمده در مراکز کارگری و در میدان و خیابان شهرها علیه رژیم به اعتصاب و اعتراض می پردازند و با فریاد رسای مرگ بر دیکتاتور، مرگ بر جمهوری اسلامی کل نظام و رأس حاکمیت اسلامی سرمایه در ایران را  نشانه می گیرند. این اقدامات رژیم نشانۀ بارز ترس و وحشت رژیم اسلامی از گسترش اعتراضات به کردستان است. زیرا رژیم اسلامی می‌داند کردستان با داشتن چندین تجربۀ اعتصاب سراسری، با تجارب برپایی اعتراضات همزمان درشهرها، با تظاهرات و حمایت از فعالان محیط زیست و دیگر فعالان جنبش مدنی، با داشتن طیف وسیعی از فعالین سیاسی کارگری و دیگر جنبشهای اجتماعی از شمال تا جنوب کردستان که باهم در ارتباط هستند، از ظرفیت بالایی برای سازماندهی اعتراض و اعتصاب برخوردار است.

در چنین شرایطی لازم است فعالین کومه له و دیگر جریان های چپ و کمونیست و انسانهای مستقل چپ و مبارز در کردستان در پیوند و همکاری و همفکری فشرده تر با هم، با ارزیابی واقعبینانه از فضای حاکم بر جامعه و با اقدامات عملی سنجیده، زمینه ‌ساز به میدان آمدن و برپایی اعتراضات تودهای مردم کردستان همگام با دیگر شهرهای ایران باشند. در حالی که کل مطالبات کارگران و خواستهای مردم در اعتصابات و اعتراضات سراسری، همان مطالبات کارگران، کولبران، حاشیه نشینان و جوانان کردستان نیز می باشد، لازم است صدای اعتراض مردم ستمدیدۀ کردستان با فریاد کارگران نفت و هفت تپه و مردم زجر دیده از دیگر اقشار تهیدست در سراسر ایران علیه حکومت جمهوری اسلامی در هم آمیزد. اعتراض به فقر و گرسنگی کارگران، معلمان، بازنشستگان، پرستاران و کارمندان، اعتراض به بیکاری جوانان، اعتراض به کشتار کولبران، اعتراض به کمبود خدمات اجتماعی به ویژه در مناطق حاشیه شهرها و نبود امکانات پزشکی برای مقابله با کرونا و دیگر بیماریها مواردی است که از زمینۀ اجتماعی گسترده ای در کردستان برخوردار است. تلاش مشترک فعالان کومه له و دیگر نیروها و اشخاص چپ و کمونیست برای برپایی و سازماندهی چنین اعتراضاتی ضروری است. همگام شدن کردستان و دفاع و حمایت و پشتیبانی از اعتراضات کارگری و اعتراضات مردم تشنه و گرسنۀ خوزستان و دیگر بخشهای ایران در سطح سراسری موجب تضعیف و عقب راندن بیشتر رژیم از انجام جنایاتش خواهد شد. پایه‌های بقای رژیم با به میدان آمدن کارگران و اقشار تهیدست و سمتدیدۀ در سراسر ایران با شعارهای مرگ بر اصل ولایت فقیه، مرگ بر جمهوری اسلامی، مرگ بر دیکتاتور سست تر شده است. کردستان به یمن حضور طیف گستره ای از فعالین و چهره های خوشنام کمونیست و چپ و مبارز که در یک شبکه اجتماعی گسترده به هم مرتبط هستند نه تنها از چنین روندی در مبارزه علیه رژیم اسلامی عقب نمی ماند، بلکه نقش شایسته خود را در این کارزار ایفا خواهد کرد.