چهارشنبه ۱۶ آذر ۱۴۰۱

شانزدهم آذر هزار چهارصد و یک وظیفه ای تاریخی بر عهده دارد. روز دانشجوی امسال نقطه ی عطفی در تاریخ جنبش دانشجویی است. حال که هفت دهه تجربه ی مبارزه با استبداد، استعمار و ارتجاع را پشت خود داریم، آگاهتر و مصمم تر از همیشه پرچم آزادی خواهی و برابری طلبی را بر پیشانی سنگر دانشگاه کوبیده و دوشادوش هرآنکه خود را تحت سلطه می یابد، ایستاده ایم.
از این پس هر روز روز دانشجوست. روز زن، روز کارگر، روز معلم و هر روزی که بر فرودستی، فرادستی باشد، روز دانشجوست.
بحران های مدنی، تضاد طبقاتی، نابرابری جنسیتی، استبداد و ارتجاع به چنان حدی از وخامت رسید که جرقه‌ای موجب بروز خشم و نفرت توده های جامعه نسبت به طبقه حاکم گشت. اما این خشم به پشتوانه‌ی یک قرن تجربه مبارزاتی به خیابان آمده است. ما برای عدالتخانه تحصن کردیم، برای مجلس مشروطه جنگیدیم، در مقابل استبداد شاهنشاهی و استعمار خارجی خون دادیم و دوشادوش کوخ نشینان انقلاب کردیم تا دیگر هیچ سلطانی ما را رعیت نخواند. اگر چه امروز چیزی از عدالتخانه و مجلس و آزادی نمانده تا بواسطه آنها فرودستان بر سرنوشتشان مسلط شوند، اما مبارزه تنها امکان پیش روی ماست. تاریخ ما تاریخ مبارزه با حاکمان است. در این چهار دهه نیز در مقابل اعمال محدودیت بر زیست زنان ایستادیم و برای تحقق برابری جنسیتی مبارزه کردیم، در برابر ریاضتی که بر طبقات فرودست اعمال کردند به خیابان ها آمدیم و از حق کارگران، معلمان و بازنشستگان دفاع کردیم، صندوق های رای جعلیشان را نادیده گرفتیم و معرکه انتخابات را بی تماشاگر گذاشتیم. امروز نیز به بنیادی ترین خواسته هایمان که همانا آزادی و برابری است رجوع کرده ایم.
ما دانشجویان دانشگاه مازندران نیز در این سال‌ها و مشخصا در این دو ماه از تمام ظرفیت های ممکن بهره گرفتیم تا نقش خود را دوشادوش جامعه ایفا کنیم. از زن، زندگی و آزادی گفتیم و به همین جرم تحت بازداشت و اخراج و تعلیق تحصیلی قرار گرفتیم. سرکوبگران حرمت محیط دانشگاه را شکسته و پیش روی ماموران حراست دانشجویی را ربودند و با دانشجوهای دیگری نیز در مسیر خوابگاه و خانه اینچنین کردند. غافل از آنکه هرچه کنند عزم ما را استوارتر کرده اند.
اکنون خطاب به مسئولان وزارت علوم و نهادهای امنیتی باید بگوییم که در شانزدهمین روز آذرماه هزار و چهارصد و یک عزم ما بر آن است که هیچ دانشجویی در بند نباشد، فضای امنیتی تحمیل شده به محیط دانشگاه شکسته شده، احکام انضباطی ملغی گردند، مسئولینی که مسبب این فضای تنش آلود شدند از جمله رئیس حراست استعفا کرده و در نهایت حق اعتراض سازمان یافته دانشجویی تثبیت شود. چراکه تنها در چنین فضایی امکان تحصیل علم وجود دارد. دانشگاه کارخانه ی تولید کارگر ماهر نیست که بشود با دانش و دانشجو به مثابه کالا برخورد کرد. چندی پیش وزارت علوم هزینه های آزادسازی مدرک را به طور سرسام آوری افزایش داد و آیین نامه انضباطی جدید را ضمانت اجرایی آن قرار داد. این قدمی دیگر در جهت از بین بردن حق تحصیل رایگان بود. ما نیز قدمی در مخالفت با آن برمی‌داریم.

شانزدهم آذر ١٤٠١
دانشگاه مازندران