چهارشنبه ۲۵ خرداد ۱۴۰۱

روز یکشنبه ۲۲ خرداد ۱۴۰۱، رضا شهابی، فعال کارگری و عضو هیئت مدیره‌ی سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و حومه، در تماس تلفنی با خانواده‌اش اعلام کرد از صبح دوشنبه ۲۳ خرداد دست به اعتصاب غذا می‌زند. شهابی در این تماس افزوده است: «شرایط جسمانی‌ام به قدری حاد و وخیم شده که در بازجویی‌های روز گذشته از حال رفتم… قرار بازداشت جدید را بدون اطلاع من دارند اجرا می‌کنند. این به معنی همان حرف بازجو است که می‌گوید حرف اول و آخر را من می‌زنم. »

رضا شهابی در پی افزایش فشارهای امنیتی در ماه‌های اخیر، در تاریخ ۲۲ اردیبهشت‌ماه با یورش ماموران حاکمیت به منزلش بازداشت شد و از آن تاریخ به طور مداوم تحت بازجویی‌های شدید بوده است. این در حالی‌ است که به گفته‌ی نزدیکان این فعال کارگری، او از بیماری‌های زمینه‌ای از جمله فشار خون، و به سبب جراحی‌های متعدد گردن و کمر در دوره‌ی قبلی زندانش، از مشکلات ناشی از بی‌حسی رنج می‌برد.

بازداشت شهابی ادامه‌ی روند سرکوب‌ها و پرونده‌سازی‌های اخیر است که منجر به بازداشت بسیاری از فعالان کارگری و صنفی از جمله ریحانه انصاری‌نژاد، حسن سعیدی، رسول بداقی و … شده است. در ۱۹ اردیبهشت‌ماه نیز ماموران امنیتی به خانه‌ی کیوان مهتدی، نویسنده، مترجم و عضو کانون نویسندگان ایران و آنیشا اسدالهی، مترجم، هجوم بردند و اکنون بیش از یک ماه از بازداشت آن‌ها می‌گذرد.

رضا شهابی در تماس اخیرش گفته است:«دائما تحت بازجویی‌های پی‌در‌پی قرار گرفته‌ام و باید پاسخگوی تمام مسائل کارگری و سندیکایی باشم و مرتبا بازجو می‌گوید سندیکای غیرقانونی» و افزوده: «عمودی به زندان آمده‌ام، افقی هم از زندان خواهم رفت. »

تشکل‌یابی و ارتباط با نهاد‌های همسو در سراسر دنیا، حق طبیعی و مدنی فعالان صنفی است و همانطور که پیش‌تر در بیانیه‌ی ۱ خرداد ۱۴۰۱ کانون نویسندگان ایران آمده‌ است موج جدید سرکوب‌ها و پرونده‌سازی‌ها خبر از «هراس حکومت از تقویت تشکل‌های صنفی ایران» می‌دهد.

ناگفته پیداست که با توجه به شرایط جسمی وخیم شهابی، ادامه‌ی فشارها و بازجویی‌ها برای سلامت او خطر‌های جدی در پی دارد و مسئولیت هر گزندی به جان او و دیگران زندانیان سیاسی و عقیدتی بر عهده‌ی حکومت است.

کانون نویسندگان ایران