یکشنبه ۶ فروردین ۱۴۰۲

حاکمیت ضد کارگر، از طریق شورای عالی کار، تیری دیگر را به قصد نابود کردن کارگران در لحظه پایانی سال با تمام قدرت شلیک کرد ، تیری که قلب میلیون ها کارگر را هدف قرار گرفته است تا ثابت کنند کارگر در این جامعه سرمایه داری حق زیستن را فقط برای زنده ماندن لازم دارد نه برای زندگی کردن.

همانطور که پیشتر نیز اعلام‌‌کردیم، نمایندگان به اصطلاح کارگری به همراه نمایندگان‌ سرمایه داری با به راه انداختن نمایش های مسخره و بیهوده زندگی میلیون ها کارگر را به بازی گرفتند و یکبار دیگر شلاق فقر و بدبختی را بر تن کارگران حق طلب و خانواده هایشان نواختند، شلاقی که هر ساله با نواختن آن آه خانواده دهها میلیونی ما ‌را با فریادهای بلند و رسا به صدا در می‌آورد.

این حمله به سفره‌های خانواده‌های کارگران سال به سال بیشتر و آشکارتر میگردد تا بهتر ماهیت شورای عالی کار و دیگر هیولاهای غارتگر و به ظاهر انسان نما را برای عموم جامعه روشن سازد.

در کدامین کشورهای دنیا هزینه ها بر اساس دلار میباشد ولی حقوق کارگران و‌مزدبگیران بر اساس پول ملی، آنهم تا این حد بی ارزش شده ی، آن کشور است؟ در کدامین کشور دنیا افزایش دستمزد کارگران بیش از صد درصد از افزایش تورم عقب تر است (دستمزد و‌ مزایای ۸ میلیونی برای سال ۱۴۰۲ اما مخارج حداقل ۲۵ میلیونی)؟ در کجای این کره خاکی حق حقوق ابتدایی کارگران که همان تشکل مستقل و اعتراض و اعتصاب است را از کارگران با خشونت تمام سلب میکنند؟ در کشور ما همه این موارد بالا در طول این ۴۴ سال به عینه مشاهده شده و ایران را به یکی از ارزانترین کشورها از نظر دستمزد کارگران و همچنین در صدر جدول سرکوب و استثمار کارگران و‌ مردم محروم مبدل نموده است.

این ظلم و ستم ولی پایان پذیر است و پایان آن هم‌ با اتحاد و همبستگی و یکدلی کارگران و‌ دهها میلیون خانواده های کارگری تحت ستم امکان پذیر است، اتحادی که میتواند بر هر قدرتی غلبه کند حتی اگر این قدرت مجهز به انواع و اقسام ابزارآلات سرکوب باشد.

نه به کلیت شورای عالی کار

حداقل دستمزد باید بالای خط فقر باشد و ‌نه زیر خط مرگ.

اعتراض و اعتصاب حق مسلم کارگران

چاره کارگران و زحمتکشان وحدت و تشکیلات

سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و حومه

دوم فروردین ۱۴۰۲

❖