شنبه ۴ دی ۱۴۰۰

(به مناسبت چهارم دیماه شانزدهمین سالگرد اولین اعتصاب سندیکای کارگران شرکت واحد

و خون تازه‌ای که در رگ‌های جنبش کارگری جاری کرد)

راه برون رفت از وضعیت نابسامان کنونی فقط در اتحاد کارگران معلمان و دیگر اقشار جامعه است

چهارم دی ماه ۱۳۸۴ اولین اعتصاب سازماندهی شده سندیکای کارگران شرکت واحد بعد از کشتار دهه شصت و فضای سرکوب، خفقان و بیش از دو دهه سکوت جامعه کارگری بود. این اعتصاب روحی تازه درکالبد جنبش کارگری دمید‌.

رانندگان و کارگران شرکت واحد با ایستادگی و مقاومت بسیار بعد از گذشت ۷ ماه از تشکیل سندیکای مستقل کارگری و بی‌توجهی کارفرما و فشارهای امنیتی با تصمیم جمعی رانندگان و کارگران برای رسیدن به مطالبات معوقه و به رسمیت شناختن حق اعتصاب و اعتراض اقدام به فراخوان اعتصاب در سطح مناطق دهگانه اتوبوسرانی کردند. این اعتصاب با موفقیت برگزار شد و پیامی بود به سایر کارگرانی که سال‌ها دست از حق‌خواهی و مطالبه‌گری برداشته بودند و امیدی به پیگیری خواسته‌ها و حقوق از دست رفته خود نداشتند.

پیام اعتصاب چهارم دی برای جامعه کارگری هم روشن بود؛ این که کارگران می‌توانند بدون اجازه حاکمیت، دولت و کارفرما، سندیکای مستقل و تشکل‌ مستقل کارگری تشکیل دهند و از حق اعتراض و اعتصاب برای رسیدن به خواسته‌هایشان بهره ببرند.

اگر چه رانندگان وفعالین سندیکایی در مسیر ایجاد تشکیلات سندیکایی و مستقل متحمل هزینه‌های زیادی شدند اما دست آوردهای ناشی از این هزینه‌ها و استقامت و پیگیری در حق‌خواهی ارزنده و تاکنون ماندگار بوده است؛ بطوریکه نه تنها رانندگان و کارگران شرکت واحد بسیاری از حق و حقوق خود را دریافت کردند بلکه بر بستر تجربیات این سندیکا در کمتر از یک سال سندیکای کارگران نیشکر هفت تپه شکل گرفت؛ کمیته‌های کارگری هم فعال شدند و فعالان شناخته شده ای از دل همین اعتراضات و اعتصاب سندیکای کارگران شرکت واحد بیرون آمدند.

سندیکای کارگران شرکت واحد اعلام می‌دارد شرایط اسفبار امروز کارگران و جامعه بر ضرورت، اهمیت و فوریت اتحاد و همگرایی، بیش از هر زمان افزوده است. اتحاد در بین کارگران و در شکل ایجاد تشکل‌های مستقل کارگری از الزامات حیاتی جنبش کارگری و از اولویت‌های مهم این جنبش است. در عین حال سندیکای ‌کارگران شرکت واحد بهترین راه برون رفت از این وضعیت نابسامان کنونی و بی تدبیری اداره کنندگان دولتی و حکومتی را فقط در اتحاد کارگران معلمان، بازنشستگان، دانشجویان و دیگر اقشار جامعه می‌داند و باور دارد، که شکل‌گیری این اتحاد و همبستگی در اقشار زحمت کش جامعه می‌تواند پایان درد و رنج و فساد و رانت و اختلاس باشد و به شکل گیری جامعه بی‌طبقه بیانجامد.