سه شنبه ۱۱ اردیبهشت ۱۴۰۳

حکم توماج تنها نوک کوه جنایت در این حاکمیت استبدادی است
توماج امروز اسم مستعار و برملاکننده همه‌ی بی‌نام و نشان‌هایی است که در گمنامی اعدام شدند.
نام توماج، محبوبیت او و کشاندن او در پای چوبه‌دار، طنین بلند فریاد تظلم‌خواهیِ همه مردم ایران و جوانان به ناحق اعدام‌شده است که به گوش جهانیان رسید‌ تا بدانند که به چه بهانه‌های واهی و در چه بی‌دادگاه‌هایی جوانان و مردم ایران را با نقض حقوق بشر به چارمیخِ توحش می‌کشند.
این واقعیت تلخ و جانکاه این بار با نام توماج عجین شد؛ همان‌طور که با مهسا، ایرانی به غرش در آمد و جهانیان از عمق فاجعه در ایران خبردار شدند.
ما اعتصاب‌کنندگان کارزار “سه‌شنبه‌های نه به اعدام” در زندان قزلحصار به همه مردم و مدافعان حقوق بشر یادآور می‌شویم که حکم توماج تنها نوک کوه جنایت در این حاکمیت استبدادی است و شاید تنها با بلند شدن فریاد و اعتراضات همگانی علیه تمامِ احکام اعدام قابل پیشگیری باشد.
ما وظیفه اخلاقی و انسانی خود می‌دانیم که با تداوم اعتصاب و اعتراض خود تلاش کنیم تا طناب دار را از گردن توماج و همه زندانیان بی‌نام و نشان که نام توماج را ندارند ولی همچوون او در عین بیگناهی با نقض حقوق بنیادینشان به اعدام محکوم شده‌اند، برداریم.
زندانیان سیاسی همچون شهریار بیات شهاب نادعلی در زندان اوین که به تازگی محکوم به اعدام شده‌اند، یا حبیب دریس و رضا رسایی و عادل خوشکار که با تایید نهایی حکم‌شان پای چوبه دار قرار دارند ویا صدها هموطن دیگر که اعدام‌شان قطعی شده است.
ما برآنیم که باید با اصل حکم اعدام به عنوان یک حکم “غیرقابل برگشت” مقابله کنیم و در این مسیر هزاران زندانی جرائم عمومی همچون زندانیان مواد مخدر و… که عموما قربانی ساختارهای ناعادلانه، فقر و شکاف عمیق طبقاتیِ حاکم هستند را از یاد نبریم.
چوبه دار را باید برانداخت تا چیزی برای به دار آویختن نباشد که “کسان‌”را بر آن حلق آویز و اعدام کنند.
۹ اردیبهشت ۱۴۰۳
امضاء کنندگان:
زرتشت احمدی راغب
سپهر امام جمعه
لقمان امین پور
احمد رضا حائری
میثم دهبان زاده
رضا سلمان زاده
حمزه سواری
سعید ماسوری
رضا محمد حسینی
سامان یاسین