یکشنبه ۲۰ شهریور ۱۴۰۱

زن‎کشی به خبر تکرارشونده‌ی هزاران شهر و روستا تبدیل شده است. شلێر رسولی، برای دفاع از خود در برابر تجاوز هیچ ابزاری بجز پرت کردن خود از پنجره نداشت. سقوط شلێر از پنجره٬ همزمان سقوط و ویرانی جامعه‌ای است که نمی‌تواند یا نمی‌خواهد برای زنجیره‌ی بی‌پایان زن‎کشی علاجی پیدا کند، جامعه‌ای که به جای اندیشیدن راه چاره‌ای واقعی، در یک مکانیسم روانی عجیب در این نمونه‌ی اخیر از قربانی یک قهرمان می‌سازد و با عناوینی چون «شهید پاکدامنی»، هولناکی این فاجعه را تماما از ذهن مردم می‌زداید.

متاسفانه دلیل بنیادی قتل شلێر و هزاران زن دیگری که روزانه در دورتادور دنیا سلاخی می‌شوند در تار و پود خود جامعه و ساختار سیاسی و اقتصادی آن نهفته است. آن دست‌ها خشمگینی کە برای التیام این داغ به طناب‌دار اشاره می‌کنند٬ آخرین و نمایان‌ترین علت این قتل‌ها را می‌بینند. این خشم و این عدالت‌خواهی قابل فهم است، ولی تا زمانی که دلایل ساختاری این قتل‌های زنجیره‌ای مورد سوال قرار نگیرد و تا زمانی که این خشم‌ها معطوف به این دلایل ساختاری نشوند٬ اعدام، بخوانید قتل دولتی، فقط یک داغ دیگر بر روان جمعی مردم می‌گذارد.

نباید فراموش کرد که دلیل اصلی و بنیادین قتل شلێر ساختارهای ویرانگر سیاسی_اقتصادی هستند که نرینه‎محوری٬ مردسالاری٬ لات و لمپن پروی از اجزای ارگانیک آن هستند٬ ساختارهایی که فقر و تباهی و ویرانی را تولید و بازتولید می‌کنند و سرکوب، به حاشیه‌راندن، بی‌قدرت سازی و ناتوان سازی زنان از سازوکارهای اساسی آن است برای نگه داشتن نظم حاکم٬ نظمی که از بیخ و بنیاد غیرعادلانه، غیراخلاقی و ویرانگر است. تراژدی قتل شلێر در متن این ساختار بیمار و ویرانگر اتفاق افتاد، و هر تلاشی برای التیام این درد تا زمانی که این سازوکارهای سرمایه‌دارانه و نرینه‌محوری هم‎دست و هم‎پیمان آن را نشانه نگیرد، هیچ راه برون رفتی پیدا نخواهد شد. در تجمع روز پنج شنبه، یکی از شعارهای مترقی که سر داده می‌شد این بود: «پیاو سالاری و سەرمایە؛ هۆکاری ئەم بەڵایە / مرد سالاری و سرمایه٬ علت این تراژدی است». به این باید دولت را اضافه کرد، دولتی که به شکل سیستماتیک فقر، نابرابری، تبعیض و زن ستیزی را ترویج می‌کند و با نهادهای قانونی و آموزشی و تبلیغاتی‌اش این نابرابری‌ها را روزانه مهر و امضا می‌کند.

خوشبختانه مریوان یک جامعه مدنی پویا و فعالی دارد، حضور هزاران نفر در مراسم خاکسپاری و تبدیل کردن مراسم تشییع جنازه شلێر به یک راهپیمایی اعتراضی نشان از میزان آگاهی سیاسی و اجتماعی مردم و میزان مسولیت پذیری آن‌ها در مواجه با تراژدی‌های جمعی و عمومی است. خیابان‌های مریوان دهه‌هاست که با این همبستگی‌ها آشنا هستند و این امید‌ و دلخوشی‌ بزرگی است. بخش بزرگی از این مردم بدون تردید می‌دانند که شلێر یک قربانی بود، قربانی‌ای که اگر مرگ را در آن لحظه انتخاب نمی‌کرد، در فردای پس از تجاوز، هیچ مامن و پناهگاهی برایش نبود. تمام سازوکارهای حقوقی، قانونی به گونه‌ای طراحی‌ شده‌اند که زن‌کشی را فعالانه ترویج می‌کنند و هنجارهای اجتماعی حاکم بر بخشی از جامعه در قالب ناموس پرستی و پاکدامنی دقیقا امتداد این سازوکارهای حقوقی و سیاسی نرمحور و زن ستیز هستند.

انجمن صنفی معلمان کردستان-مریوان تراژدی قتل شلێر را به خانواده ایشان و همه‌ی زنان داغ دیده‌ی مریوان تسلیت می‌گوید و خواهان بازبینی و اصلاح سازوکارهای حقوقی و ساختارهای اقتصادی و اجتماعی‌ حاکم در راستای توانمندسازی زنان و پایان دادن به تراژدی تکرار شونده‌ی زن کشی است.

انجمن صنفی معلمان کردستان – مریوان