جمعه ۱۶ مهر ۱۴۰۰

برتری دانستن یک نوع معین تجمع و یا تشکل یابی در مقابل اشکال دیگر تشکل یابی مستقل کارگران، با سنت کارگران و مبارزه کارگران غریبه است!

ما در جامعه ای زندگی می کنیم که حق تشکل یابی مستقل را جرم و امنیتی میدانند و سرکوب تشکل های مستقل را در دستور دارند و با تمام توان، موانعی در مقابل ایجاد تشکل یابی کارگران ایجاد میکنند.

از طرف دیگر با ایجاد تشکل های وابسته ( حکومتی ) و تحت نفوذ عوامل سرمایه، مبارزه وخواسته های کارگران را به کجراه می برند و یا اعتراضات کارگری را مهار و به نفع حاکمان و صاحبان سرمایه سمت و سو میدهند.

طبقه کارگر تنها با اتحاد و داشتن آگاهی طبقاتی از منافع خود در همبستگی و متشکل شدن است که توان مقابله با تمام توطئه های عوامل ضد کارگر را خواهد داشت.

کارگران در مراکز و محیط کار با توجه به توان و امکانات خود، ضروری است که تشکل های مستقل خود را به نیروی جمعی خود ایجاد کنند تا بتوانند در کنار هم و با حضور هر چه بیشتر و گسترده تر کارگران به مبارزه در راستای خواسته ها و مطالبات خود گام بردارند.

تشکل های کارگری در اشکال متنوع خود بنا بر تصمیم کارگران شکل خواهد گرفت.
تشکل های کارگری با خرد جمعی ایجاد خواهد شد که یکی از رکن های آن باید درک منافع طبقاتی کارگران باشد در تقابل با منافع سرمایه داران.

تشکل های مستقل کارگری باید در امر مبارزه، روش های سازماندهی و مبارزه را با تصمیم گیری جمعی و حضور کارگران اجرایی کنند.
حضور جمعی کارگران در تصمیم گیری ها و درک منافع کارگری، مبارزه برای کسب مطالبات کارگران، بیشتر از نام و عنوان تشکل اهمیت دارد، اما نام و عنوان تشکل هم باید متناسب با محتوا و عملکرد تشکل انتخاب شود.

متاسفانه تا کنون کارگران در ایران موفق نشده اند( سرکوب یکی از عوامل اصلی می تواند باشد) در ابعاد وسیع تشکل های مستقل خود را در واحدها و محیط های کارگری ایجاد کنند به غیر از دو مورد، سندیکای کارگران شرکت واحد و سندیکای کارگران نیشکر هفت تپه.( تشکل های محیط کار)

کارگران بدون داشتن تشکل های محیط کار نمیتوانند برای کسب مطالبات به مبارزه متشکل و موثر بپردازند.

کارگران متشکل با سازماندهی میتوانند به مزدهای زیر خطر فقر پایان دهند، لغو خصوصی‌ سازی‌ها و طرحهای پیمانکاری را با شکست روبرو کنند و برای بهبودی شرایط کار و محیط کار، کسب حقوق‌های معوقه، جلو گیری از اخراج و بیکارسازی ها وعدم امنیتی شغلی و عدم امنیت محیط کار و بازگشت به کار همکاران اخراجی، خود را سازمان دهند و متحدانه برای رهایی مبارزه کنند.

وجود تشکل یابی متنوع کارگران، حتی در یک واحد کارگری نباید به رقابت میان کارگران تبدیل شود، بلکه حق تمامی کارگران در هر محیط کارگری است که تشکل مطلوب و مستقل خود را ایجاد کنند و برای منافع مشترک خود دست به همکاری و همراهی زده و نیرومندتر در مقابل صاحبان سرمایه و حاکمان قد علم کرده و برای کسب خواسته های خود پای بفشارند.

تشکل های کارگری( تشکل های مستقل کارگری ) رقیب هم دیگر نیستند، بلکه اعضای یک طبقه بزرگ اجتماعی اند که با تمرکز به منافع کل طبقه کارگر در مقابل طبقه حاکمه به مبارزه متحد میپردازند.

کارگران باید از هر فرصتی برای متشکل و متحد شدن خود استفاده کنند و به جمع شدن و پیشبرد یک حرکت، اعتراض و اعتصاب اکتفا نکنند.

تجمعات، اعتراضات جمعی و اعتصاب را برای ادامه دار بودن مبارزه، برای پیگیری فعال خواسته ها و مطالبات, باید به ایجاد تشکل گره زد تا بتوانند پیشروی و دست آورد های خود را تضمین کنند.

کارگران و فعالین کارگری باید آگاهانه در مقابل کسانی که برای منافع گروهی و فرقه ای خود، تفرقه را در میان کارگران دامن میزنند، محکوم و کوبنده ایستادگی کنند.
کارگران نباید بگذارند که جنگ و رقابت گروهی و احزاب که هدفشان استفاده ابزاری از کارگران است، باعث تفرقه در صفوف کارگران بشود.

عدم تشکل یابی کارگران، و پراکندگی کارگران باعث آن شده است که خواسته ها و مطالبات بی شمار کارگران پیگیری نشود و صاحبان سرمایه به راحتی به ستم و استثمار خود هم ادامه دهند و هم شرایط را هرروز برای کارگران سخت و سختر کنند.
متفرق بودن طبقه کارگر فقط به نفع طبقه سرمایه دار است.

طبقه کارگر درچندین جبهه باید بجنگد، موفقیت ما اتکا به نیروی خود و سازمانیابی مستقل مان است، یاری رسانی به تشکل یابی هر چه بیشتر واحدهای کارگری، همراهی و همکاری به شکل سراسری، برای طبقه کارگر ضروری است.
طبقه کارگر در مسیر مبارزه باید تشکل های مورد نیاز خود را ایجاد کند و در حین همین مبارزه با توجه به‌ شرایط باید بتواند سطوح مختلف سازمانیابی را در دستور کار بگذارد.

تشکل مستقل کارگران بدست خود کارگران و به نیروی کارگران امکان پذیر است.
زنده باد آگاهی طبقاتی کارگران در راستای هرچه بیشتر ایجاد تشکل های مستقل کارگری در محیط کار.

۱۶ مهر ۱۴۰۰
سندیکای کارگران نیشکر هفت تپه