سه شنبه ۱۸ مهر ۱۴۰۲

روز جهانی معلم گرامی باد!

در تقویم جهانی، پنجم اکتبر مصادف با سیزدهم مهر، به نام «روز جهانی معلم» ثبت شده است. این رویداد، فرصتی برای یادآوری نقش و جایگاه معلم در جوامع بشری است.
در این فرصت، کانون صنفی فرهنگیان بیجار با توجه به اهمیت شعار این روز جهانی و اشتراکات آن با کمبود معلم و بحران های پیش روی آموزش و پرورش ایران نقطه نظرات و تحلیل خود را به اشتراک عموم می گذارد.
“یونسکو در این روز جهانی اعلام نموده است: «ما برای آموزش، به معلم نیازمندیم، چاره جویی جهان برای جبران کمبود معلم،این یک ضرورت جهانی است،چاره ای بیابیم،چنین معلمانی نیاز داریم.»
گرچه این اعلان یک شعار اساسی، بی هیچ الزام و ضمانت اجرایی است،اما تمرکز بر کمبود معلم و نقش و اثر چنین عنصری در امر توسعه ی انسانی در جوامع مختلف، از جمله کشور ما ایران،به تأکید مورد توجه این نهاد بین المللی قرار گرفته است.
اندیشمندان بر این باورند که: “گذر انسان از حال به آینده، از جهل به دانش، از فقر به بی نیازی، از ذ،لّت به عزّت و از اسارت به آزادی جز از طریق آموزش و پروشی توسعه یافته، با معلمانی پویا و بالنده، ممکن و میسر نیست. و چنانچه جامعه ای در ایستایی و رکود به سر می برد و در گذر از این مراحل ناکام مانده است، باید در چگونگی امر آموزش و پرورش آن جامعه شک کرد.”
آموزش و پرورش قلب تپنده و حیات بخش کشور است و کفالت و ضمانت امر خطیر تأمین و تربیت شهروندان آزاد و مسئول و متعهد بر عهده ی این وزارتخانه است و انتظار این است که خود نیز برخوردار از زبده ترین و نخبه ترین افراد فرهیخته بوده باشد.در یک کلام، این وزارتخانه برای تضمین توسعه ی انسانی کشور، باید تبدیل به نهادی شود کارآ، که اندیشمندترین نخبگان و خبرگان قوم در آن اجتماع کرده باشند.
واین در حالی است که بحران های حاصل از انتصاب مدیریت های متوالیِ مسلوب الاختیار و ناکارا، و بیگانه با تحولات جهانی علم و آموزش و الزامات مشخص آن موجب گردیده است که هم اکنون نفس های این ارگان بی رمق،به شماره افتاده و ضربان های قلب تپنده اش ، همانا معلمان این عناصر پاک و عوامل اصلی آموزش زیر ضرب و فشار شدید باشند، و این بدان معناست که بالندگی نسلی که تنها سرمایه های نجات بخش کشوراند به بازی گرفته شده و در معرض تحدید و اضمحلال واقع شده است.
با این وجود علی رغم انذار و هشدارِ مکرر معلمان و تحمل زجر و زندان،به ویژه امسال که یکی از غمبارترین سال ها برای معلمان در تاریخ آموزش و پرورش است.گویی گوش شنوایی نیست.و مسئولان و مقامات ذیربط قصد هیچ تجدید نظری در این رویکرد آسیب زا نداشته و از مواجهه ای منطقی و مسئولانه با وضعیت بغرنج و بحران موجود طفره رفته. و از باور و پذیرش و درمان آن راه حاشیه می روند.چنانکه درگاه امید به اصلاح و تغییرِ رویکرد، بر معلمان بسته، اما درهای بند و زندان به روی آنان گشوده و نا مناسبترین برخوردها با مدنی ترین اعتراضات قانونی و صنفی به رسمیت شناخته شده در قانون اساسی با آنان شده است.و احکامی بی تناسب، ناعادلانه و سنگین، چون شمشیر داکلموس بر سرشان، که دیگر سر بر نیارند.تا بلکه هرگونه صدای انتقاد از وضعیت فاجعه بار موجود به سکوت کشیده شود.
امسال و در آغازین روز سال تحصیلی، کشور با ۲۰۰ هزار کلاس درسِ فاقد معلم مواجه شده است.و این در حالی است که اراده ی مستولی بر آموزش و پرورش و افول ارزش و مقام معلم و مذیقه و معیشت او، رغبتِ احراز این شغل از جامعه و جوانان را سلب نموده است. .
کمبود معلم،تعطیلی اصول مسلم و مرتبطِ قانون اساسی(اصل ۳۰)، آموزش طبقاتی شده، کودکان بازمانده از تحصیلِ ناشی از فقر ،نبود امکانات و تجهیزات در مدارس دولتی،فضاهای فیزیکی فرسوده،مدارس کپری،مدیریت رابطه سالار و مسلوب الاختیار موجبات این حجم وسیع از تخریب این ساختار را فراهم آورده ،سیمای نحیف و ضعیف دستگاه تعلیم و تربیت ایران در قرن ۲۱ و در عصر انفجار علم و دانش و سرعت تکنولوژی بدین صورت نمایانده و سیر قهقرایی داده است.

آموزش و پرورشی که ریشه در رشدیه و باغِ باغچه بان دارد، و بر فرهنگ و ادبیات جهان شمول و مبانی ملی و ارزش های معنوی استوار است، اشتباه محض و سعی عَبَث است اگر با نگاه ایدئولوژیک به مثابه یک نهاد خاص برآمده از انقلاب بدان نگریسته شود. به بازی گرفتن این ساز و کار دیرینه با آن پیشینه ی درخشان، تحت عناوین مختلف و تفاهم نامه های درون ساختاری با مراکز خاص و جذب و به کارگماری هزاران طلبه از حوزه و طیف هایی گزینش شده،و در این راستا تغییر شتابزده و نامتعارف بیست هزار مدیر مدرسه، در بدو شروع سال تحصیلی، بنا به اظهار وزیر ، زنگ خطر اعاده ی پاکسازی های اوایل انقلاب را در اذهان تداعی می نماید،و شائبه ی سیاسی خالص سازی و یک دستی مدیران تحت امر را تقویت می کند.
این اِعمال اراده،در برکناری این رقم از مدیران صاحب صلاحیت، اصحاب تعلیم و تربیت را به شگفتی واداشته و در برابر پرسشی اساسی قرار داده است.اینجا کانون صنفی فرهنگیان بیجار پیشنهاد پیگیری حقوقی این اقدام زیانبار و غیر کارشناسی را از طریق مراکز مافوق و مراجعی چون دیوان عدالت اداری کشور مطرح می نماید!
کانون صنفی فرهنگیان بیجار همچنین با رویکردی مصلحانه، مقامات مسئول و مراکز و مراجع امنیتی و هیئت های تخلفات تحت امر ادارات آموزش و پرورش را به تجدید نظر در نوع برخورد با معلمان فرا می خواند و خواهان آزادی معلمان زندانی و توقف تعقیب و تحدید و پرونده سازی برای فعالان صنفی و قانونی فرهنگیان می باشد.
شمع وجودمان آب و شعله هایمان بی تاب،تا مایه ی امید،آگاهی،دانایی و فروغ فردای فرزندان ایران باد.
کانون صنفی فرهنگیان بیجار،کردستان