یکشنبه ۱۹ آذر ۱۴۰۲

دهم دسامبر برابر با ۱۹ آذر روز جهانی حقوق بشر است. ۷۵ سال پیش در چنین روزی “منشور جهانی حقوق بشر” به عنوان سندی جهانی و لازم الاجرا، به تصویب مجمع عمومی سازمان ملل متحد رسید. اگر چه مبارزه برای تأمین حقوق انسانها همواره بخشی از تاریخ جامعه بشری بوده است، اما اندیشه تبدیل این حقوق به یک منشور مدون و به تصویب رساندن آن در یک مجمع جهانی بعد از جنگ جهانی دوم مطرح گردید و به تصویب اکثریت دولت های عضو آن زمان سازمان ملل متحد رسید. در واقع اندیشه حمایت از حقوق بشر برخاسته از فجایع ناشی از جنگ و علیه جنگ بود و می خواست حرمت انسان و حقوق انسان را یادآور شود و از تکرار نقض آن جلوگیری کند. اما امسال در شرایطی در آستانه ۱۰ دسامبر روز جهانی حقوق بشر قرار گرفته ایم که بشریت شاهد موج تازه ای از نسل کشی و جنایت جنگی دولت اسرائیل علیه مردم فلسطین در نوار غزه است. دولت اشغالگر اسرائیل بعد از عملیات سازمان ارتجاعی حماس در هفتم اکتبر که طی آن بیش از هزار نفر از شهروندان اسرائیلی نیز به قتل رسیده و یا به گروگان گرفته شدند، با توجیه مقابله با خطر تروریسم حماس، حدود دو ماه است که شبانه روز مردم فلسطین را بدون وقفه از هوا و زمین و دریا بمباران می کند. در نتیجه این بمباران ها تاکنون بیش از ۱۶ هزار نفر و در میان آنها بیش از ۶ هزار کودک جانشان را از دست داده اند، ده ها هزار زخمی و بیش از یک و نیم میلیون نفر آواره شده اند. دولت اسرائیل با هدف گسترش مناطق اشغالی می خواهد مردم فلسطین را با زور کشتار از سرزمین شان اخراج کند. دولت های آمریکا، بریتانیا ، آلمان، ایتالیا و فرانسه و … نیز که از همان روز اول جنگ بدون قید و شرط از جنایات دولت اسرائیل حمایت کرده اند مسئول و شریک این جنایات علیه بشریت هستند. اگر چه تاکنون مردم فلسطین در نوار غزه با ایستادگی در زیر آتش بمب بارانهای ممتد و ویرانگری ها، با قیمت از دست دادن هزاران تن از عزیزانشان، با تحمل گرسنگی، تشنگی و تاریکی و با نیروی جنبش همبستگی جهانی ماهیت واقعی دولت دست راستی اسرائیل و ماهیت دروغین و ریاکارانه دمکراسی های بورژوایی در آمریکا و اروپا در دفاع از حقوق بشر را بیش از هر زمانی رسوا و برملا کرده اند و حتی وقفه ای شش روزه در این کمپین جنگی را به دولت نژاد پرست اسرائیل تحمیل کردند، اما این نسل کشی همچنان ادامه دارد.

در این تردیدی نیست که مفاد اعلامیه جهانی حقوق بشر به رغم ماهیت و محدودیت های آن حاصل مبارزات کارگران و مردم آزادیخواه جهان است و هر قدم عقب نشینی نظام سرمایه داری در مقابل آن جز با جانبازی و فداکاری های بسیار میسر نشده است. دولت های سرمایه داری جهان نهایتا مجبور شدند منشور جهانی حقوق بشر را با آب بندی های لازم با منافع خود هماهنگ سازند و به نام خود در تاریخ خویش ثبت نمایند. این منشور با وجود این که بنیادهای اساسی نظام سرمایه داری را زیر سوال نمی برد و اساس مالکیت خصوصی و استثمار انسان به دست انسان را محترم می شمارد، اما با وجود این، در همین حد هم دستاورد مبارزات انسان ها برای کسب آزادی این عصر است و هنوز حتی در پیشرفته ترین کشورهای سرمایه داری هم برای اجرای تمام و کمال آن باید مبارزه کرد. دولت های سرمایه داری در آمریکا و اروپا و سایر نقاط جهان از همان اولین روزهای تصویب این اعلامیه جهانی، نقض مداوم مفاد آن را در بسیاری از کشورها همچنان ادامه دادند و حقوق اولیه مندرج در این بیانیه از سوی امضا کنندگان آن در شرایط جنگی و غیر جنگی مدام زیر پا نهاده شده و مورد معامله قرار گرفته است.

۷۵ سال پیش، اعلامیه جهانی حقوق بشر را بر ویرانه های جنگ جهانی دوم بنیاد گذاشتند تا به اصطلاح شالوده جهانی را پی بریزند که بی حرمتی به حقوق انسان را تحمل نکند. اکنون که بیش از ۷۵ سال از پایان جنگ جهانی دوم و تصویب اعلامیه جهانی حقوق بشر گذشته است، به سختی می توان شاهد زنده ای را یافت که از جنگ و مصائب آن دوران بگوید؛ اما مردم فلسطین در نوار غزه و وجدان های بیداری که صحنه های دلخراش جنایات دولت اسرائیل در این سرزمین را مشاهده می کنند، مردم اوکراین، جوانان سوری، عراقی، یمنی، لیبیایی، افغانستانی، بوسنیائی، رواندائی و غیره شاهدان زنده ای هستند تا بگویند آنگاه که کودکان خردسالی بوده اند، به اراده همان دولت های امضاء کننده اعلامیه جهانی حقوق بشر، بر سرشان چه آورده اند و شهر و دیارشان را چگونه با بمب و موشک شخم زده و چگونه برادران، خواهران و دوستان شان را در کنارشان در خون غلتانده اند. هنوز در بسیاری از کشورها، آشکارا ابتدایی ترین حقوق انسان ها را که حق حیات باشد، لگدمال می کنند. نقض حقوق انسان ها در قالب بیکاری، گرسنگی، قحطی، انواع بیماری های واگیر، تجارت سکس، قاچاق مواد مخدر و غیره حتی در منشور جهانی حقوق بشر نیز مورد اشاره قرار نمی گیرد. علیرغم وجود این منشور بین المللی؛ هنوز در بیشتر نقاط جهان زنان تحت فشار مردسالاری و پدرسالاری نه تنها از حقوق یکسان با مردان برخوردار نیستند، بلکه هر روز قربانی خشونت می شوند. زنان کارگر به ازاء کار یکسان مزد یکسان دریافت نمی کنند. در برخی از کشورهای مسلمان نشین، زن رسما جنس دوم و فرودست به حساب می آید. هنوز کودک را آدم کامل با حقوق کامل انسان به حساب نمی آورند، هنوز ملت ها از حق تعیین سرنوشت خود برخوردار نیستند، هنوز بسیاری از دولت ها با مجازات اعدام قتل های دولتی را به اجرا در می آورند، هنوز دینداری و بی دینی انسان ها توسط حکومت ها مبنای اعمال تبعیض واقع می شود، هنوز تبعیض جنسیتی و شکنجه در بسیاری از کشورها، توجیه قانونی دارد و هنوز آزادی عقیده و بیان زیر تیغ سانسور است.

در ایران نقض حقوق بشر در بالاترین حد خودش اعمال می شود. در همین سالی که گذشت و در جریان جنبش انقلابی ژینا رژیم جمهوری اسلامی بیش از ۶۰۰ نفر از معترضان را به جرم اعتراض به این بی حقوقی ها به قتل رساند، چشم ها را کور کرد و هزاران نفر را به بند کشید. یکی از افتخارات ابراهیم رئیسی رئیس جمهور رژیم اسلامی ایران عضویت در هیئت مرگ هزاران زندانی سیاسی است. هم اکنون و در آستانه روز جهانی حقوق بشر در زندان های رژیم اسلامی حاکم بر ایران هزاران انسان مبارز و شریف به خاطر اندیشه و مرام و عقیده شان در سیاهچال ها محبوس و از کمترین حقوق انسانی برخوردارند و داس مرگ بر بالای سرشان آویزان است. شکنجه در زندان ها و شلاق زدن انسان ها در ملاء عام امری روزمره است. جمهوری اسلامی بالاترین رتبه اعدام انسان ها را در جهان به خود اختصاص داده و رژیمی است که کودکان کمتر از ۱۸ سال را به بالای چوبه دار می برد. در این کشور ستم ملی و جنسیتی و مذهبی رسمیت قانونی دارد و جمهوری اسلامی رسما و قانونا یک رژیم زن ستیز است. اما به رغم این کارنامه مملو از جنایت رژیم اسلامی، دولت های غربی این مدافعین ریاکار و دروغین حقوق بشر طی یک معامله و زد و بند وقیحانه رژیم جنایتکار جمهوری اسلامی را به عنوان ” رئیس مجمع اجتماعی شورای حقوق بشر” سازمان ملل تعیین کردند.

معیار رعایت حقوق بشر در هر جامعه ای را باید بر حسب برابری انسان ها و برخورداری از نعمت ها و موهبت های انسانی محاسبه کرد. جامعه سرمایه داری بنا به ماهیتش که بر پایه وجود تضاد طبقاتی بنیاد گذاشته شده است، نمی تواند مدافع واقعی حقوق انسان ها باشد. حقوق بشر تنها زمانی متحقق و تضمین می شود که اختلاف طبقاتی در میان نباشد و انسان ها امکان داشته باشند در رفاه کامل با هم برابر باشند و البته این امر در جامعه ای که اساس آن بر استثمار انسان به دست انسان بنا شده و هدف تولید، نه تامین نیاز انسان ها بلکه کسب سود است، هیچگاه تأمین و تضمین نمی شود. چنین جامعه ای که از چنین موهبتی برخوردار باشد، تنها جامعه سوسیالیستی است. برای تحقق چنین جامعه ای که در آن حقوق واقعی انسان تضمین می شود باید مبارزه کرد. اما تا آن زمان که جامعه بشری بطور کامل از شر نظام سرمایه داری رها می شود، رعایت حقوق اولیه انسان ها که بخشی از آن در اعلامیه جهانی حقوق بشر قید شده، امری الزامی است و باید به رسمیت شناخته شود و در عمل رعایت گردد. اما اعلامیه حقوق بشر با توجه به محدودیت های آن، با توجه به ماهیت بورژوایی آن نمی تواند پرچم مبارزه علیه این تبعیض ها و بیحقوقی ها باشد. مبارزه علیه خشونت دولتی علیه انسانها، مبارزه برای جدائی مذهب از دولت و علیه دخالت مذهب در عرصه های مختلف حیات اجتماعی انسان ها، تماما خارج از چهارچوب اعلامیه حقوق بشر و تفسیر محدود این اعلامیه از حقوق انسانها قرار میگیرد. فقط سوسیالیسم می تواند پرچم مبارزه پیگیر علیه هر گونه نابرابری، تبعیض و بی حقوقی باشد.

سرنگون باد رژیم جمهوری اسلامی

زنده باد آزادی، برابری، حکومت کارگری

کمیته مرکزی حزب کمونیست ایران

آذر ۱۴۰۲

دسامبر ۲۰۲۳