پنجشنبه ۲۱ دی ۱۴۰۲

جنبش کارگران و نرخ‌گذاری کاسبان!
کارگران گروه ملی فولاد در تداوم اعتراضات چندین ساله خود در آخرین اعتصاب و اعتراضشان که با حضور نزدیک به سه هزار نفر به وقوع پیوست، هشت روز به طول انجامید؛ مبارزه ای دشوار و در همان حال امیدآفرین را به پیش بردند. این اعتصاب بزرگ با حضور یکپارچه و قدرتمندانه کارگران به دلیل گام های موفق آنها که موجب دست یابی به برخی از خواست هایشان گردید، درسی دیگر به آموخته های خود افزودند. کارگران در این اعتصاب توانستند همکاران اخراجی از کارخانه را که تعدادشان به ۳۸ نفر می رسید به سرکارشان بازگردانند. پس از دومین روز اعتصاب، خواست باز گرداندن کارگران اخراجی به سر کار، به اولین خواسته آنها تبدیل شد.  پرداخت ۱۰ میلیون تومان به حساب کارگران تا پایان سال زیر عنوان علی الحساب حق طرح طبقه بندی مشاغل و قول مدیریت و کارفرما مبنی بر به جریان افتادن پرداخت حق طرح طبقه بندی و محاسبه آن در حقوق ماه های بعد نیز از موفقیت بعدی کارگران بود.
در جریان این اعتصاب و اعتراض آنچه بیشتر هر از چیز خودنمایی می کرد و نقطه قوت اعتراضات کارگران گروه ملی بود همبستگی و وحدت کارگران در ادامه اعتصاب، کنترل گیت های ورود و خروج کارخانه و رفت و آمدهای مدیران و وابستگان آنها و همچنین تعیین نمایندگان موقت برای مذاکره با کارفرما و هیأت های رسمی از نهادهای دولتی و همفکری، مشورت و هوشمندی آنها در اعلام و پیگیری خواست ها و ممانعت از تفرقه و سوء استفاده های ممکن از طرف مدیریت بود. بسیاری از تشکل های مستقل و جریان های سیاسی از این اعتصاب دفاع نمودند و ضمن حمایت از آن، تحلیل هایی نیز بر پایه مشاوره های درون جنبش کارگری از اعتصاب و اعتراض کارگران گروه ملی فولاد ارائه دادند.
سندیکای کارگران نیشکر هفت تپه، گروه اتحاد بازنشستگان، کمیته هماهنگی برای کمک به ایجاد تشکل های کارگری و بازنشستگان خوزستان نیز در همین رابطه بیانیه ای مشترک در حمایت از این اعتصاب منتشر کردند. در این بیانیه ضمن گزارش تحلیلی از اعتصاب و بر شمردن نقاط قوت آن، توصیه ای دوستانه از طرف جمع امضا کنندگان بیانیه به کارگران اعتصابی گروه ملی فولاد داده شد. بخشی از بیانیه را در زیر نقل می کنیم. «کارگران آگاه و جسور گروه ملی در اجتماعات اعتراضی خود که انبوهی از همکاران در آن حضور داشتند درباره سرنوشت خود همفکری کردند و برای بیان اهداف خود و اعتراضاتشان به سخنرانی و تبادل نظر پرداختند. این تبادل نظرها امری بسیار شایسته و لازم برای پیشبرد مبارزه است. شایسته تر آن است که دوستان کارگر این موقعیت را مغتنم شمرده و در حضور این جمع عظیم رزمنده که در واقع مجمع عمومی آنها محسوب می شود، خواست تشکیل سندیکا یا اتحادیه  کارگران گروه ملی فولاد را طرح نمایند. زیرا تشکیلات مستقل کارگری مأمن و ابزار قدرت جمعی کارگران است.»

در بخشی دیگر از این بیانییه آمده است: ما برخلاف کسانی که با ژست های دروغین کارگر دوستی، مبلغ نا پختگی کارگران هستند و با استدلال های نادرست خود، عدم تشکل و خواسته یا ناخواسته عقب ماندگی و وابسته ماندن کارگران را تئوریزه می نمایند، مشوق کارگران هستیم که با حماسه آفرینی در مبارزات خود، بنیان های مستحکم تشکل پایدار و طبقاتی را ایجاد نمایند. «زیرا تشکیلات مستقل کارگری را مأمن و ابزار قدرت جمعی کارگران» می دانیم. ما همواره براین امر تاکید داشته ایم که: مجمع عمومی کارگران محل همفکری، مشورت و تصمیم گیری کارگران برای برنامه ریزی در مورد یک اعتراض، یک اعتصاب و یا ارائه و تدوین و تصویب خواست ها از سوی تودۀ کارگران و تداوم مبارزه است. اما تداوم مبارزه و پیشبرد عملی آن نیازمند سازمان و تشکل است و مجمع عمومی به خودی خود تشکل نیست. ما از مجمع عمومی که تجلی گاه همفکری و ارادۀ جمعی کارگران است دفاع می کنیم و آن را ضروری و حیاتی می دانیم. اما مجمع عمومی نمی تواند ابزار تشکل و ابزار پیشبرد عملی مبارزه باشد و هرگز نمی تواند جایگزین یک تشکیلات گردد. زیرا تشکیلات دارای یک رشته اهداف معین، تقسیم کار و دیسیپلین خاص، مسئولیت پذیری ادامه دار و نه لحضه ای و پاسخگوئی مسئولان سازمان در مقابل اعضای سازمان و در مقابل تودۀ کارگران است خواه عضو آن تشکل باشند یا نباشند. تشکیلات می تواند در شرایط متفاوت هم اعتراضات تدافعی را سازمان دهد و مبارزه کارگران را برای خواست های فوری سازماندهی کند. هم در شرایطی مبارزات تعرضی را سازمان دهد و اعتصاب یا اعتراض را اعلام کند یعنی خود پیش برندۀ اعتصاب و اعتراض و مبتکر شکل های گوناگون مبارزه و تداوم آن باشد. اما آقایان ایرج فرزاد و قزوینی چشم بر این واقعیات می بندند و زیر پوشش یک امر درست از تئوری نادرست خود دفاع می کنند. این آقایان با ژست های حق به جانب تشکل مستقل کارگران را به استهزا و تمسخر می گیرند و با لاف های نخبه گرایی، با زبان تکفیر، از سندیکای کارگران یاد می کنند. ما استقلال تشکل کارگری را به معنی استقلال آن از کارفرما، دولت، احزاب سیاسی و نهادهای مذهبی می دانیم و بارها ضرورت استقلال در این مفهوم را بیان کرده ایم اما ظاهرا پذیرش این موضوع و اهمیت و ضرورت آن از حوصله و ظرفیت این آقایان خارج است و تنها واکنش آنها به این موضوع، استهزا و پوزخند است. معلوم نیست که چرا «استقلال» تشکل های کارگری در مفهومی که گفته شد، این آقایان را «اذیت» می کند!  کسانی که بدون مطالعۀ دقیق بیانیه چهار تشکل و بدون نقد علمی و بی غرضانۀ آن، کج فهمی خود را به ما منتسب می کنند و آشکارا با دروغ پراکنی طرفداران سندیکا و تشکل مستقل را مدافع و طرفدار شورای اسلامی کار می دانند.
تشکل های مستقل در پایان این بیانیه نوشته اند: ما برای تداوم و ارتقا جنبش کارگری همت و تلاش خود را مصروف ایجاد تشکل های مستقل  و سندیکای واحد‌های مختلف کارگری می کنیم. تکیه بر ضرورت سندیکا، به هیچ رو منافی ایجاد و عملکرد سازمان های دیگر طبقۀ کارگر برای حوزه های دیگر مبارزه نیست. همچنانکه در گذشته پتانسیل مبارزاتی خود را در راه ایجاد سندیکای کارگران و تشکل های بازنشستگان به کار گرفتیم. برخلاف کسانی که مسرور از مرگ سندیکای کارگران نیشکر هفت تپه هستند و با توسل به هر شیوه ای می خواهند دستاورد مبارزه کارگران را نفی نمایند، ما سعی مضاعف داریم که با فائق آمدن بر سرکوب های حکومتی و دیگر موانع موجود در راه کارگران، با اتخاذ تاکتیک های مناسب و رزمنده و به نیروی متحد کارگران شاغل و بازنشسته شوش و هفت تپه، سندیکای کارگران نیشکر را احیا نموده، دستاورد های مبارزات کارگران را در خدمت ایجاد تشکل های دیگر در کارخانه ها و دیگر مراکز کارگری و نه بر روی کاغذ قرار دهیم. مطمئن هستیم رفقای ما در سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی تهران نیز با وجود همه سرکوب ها می توانند از هویت طبقاتی خود دفاع نمایند و  میدان مبارزه را در دفاع از کارگران شرکت واحد و آزادی اعضای زندانی خود تقویت خواهند کرد. ایجاد هر هسته یا تشکل کارگری شعله امیدی در دل میلیون ها کارگر در واحد های تولیدی، خدماتی و کشاورزی فروزان می کند.
این راهی است که کارگران مبارز گروه ملی فولاد، ذوب آهن، شرکت نفت، ملی حفاری، مجتمع فولاد، معادن و سایر مراکز کارگری به رغم اظهار فضل ها و نسخه پیچی های «نخبگان» و «کادرهای مجرب» خواهند پیمود.

۲۰دی ماه ۱۴۰۲

سندیکای کارگران نیشکر هفت تپه

گروه اتحاد بازنشستگان

کمیته هماهنگی برای کمک به ایجاد تشکل های کارگری

کارگران بازنشسته خوزستان