چهارشنبه ۲۹ اسفند ۱۴۰۳

علیه گسترش فقر و تحمیل استثمار مطلق که در پوشش قانون و با تکیه برچماق سرمایه داری اعمال می شود برپا خیزیم!

«شورای عالی کار» که بی تردید مجمع حافظ نظام سرمایه داری است، پس از نشست های تحقیر آمیز چند شبانه روز، نتیجه خیمه شب بازی خود را به نام تعیین حداقل دستمزد و دیگر سطوح مزدی برای سال ۱۴۰۴ اعلام کرد. با توجه به ترکیب افراد این شورا که از نمایندگان دولت، نمایندگان کارفرما و تعدادی دست آموز دولت به نام به اصطلاح نمایندگان کارگران تشکیل شده اند، هیچ امید و انتظاری نبود که از این هیاهوها و گفتگوهای بیهوده شان چیز مثبتی برای کارگران حاصل گردد. نتیجه این بده بستان ها که در میان این مثلث فرومایه و در واقع میان دولت و کارفرمایان می گذشت از پیش معلوم بود: گسترش فقر و تحمیل استثمار مطلق بر کارگران و در سطح جامعه به نفع سرمایه داران، قدرت نمائی در مقابل کارگران و ترویج فرهنگ «بسوز بساز» ازجانب شورای عالی کار که متولی تعیین مزد حداقل و مدافع منافع دولت و کارفرماست.

طبق تصمیم شورای عالی کار، حداقل دستمزد پایه برای سال ۱۴٠۳ معادل ۷میلیون ۱۰۰هزارتومان در ماه بود که برای سال ۱۴۰۴ به ۱۰ میلیون و ۳۹۹ هزارتومان در ماه رسیده؛ که حدود ۴۵ درصد افزایش اسمی داشته است. در حالی که طبق اظهارات وزیر کار، قدرت خرید کارگران در سال گذشته ۲٠ در صد کاهش یافته و در سال آینده نیز طبق اکثر پیش بینی ها، از جمله پیش بینی برخی نهادهای رسمی، در حدود ۵۰ درصد خواهد بود، قدرت خرید کارگران بازهم بیشتر کاهش می یابد. مزد اکثریت عظیم کارگران شاغل زیر خط فقر مطلق است و در سال آینده نسبت به امسال بدتر خواهد بود. حتی اگر مزایای مربوط به حق مسکن،خوار و بار ، حق اولاد، حق تأهل و حق سنوات را هم در نظر بگیریم دریافتی یک کارگر حداقل بگیر با دو فرزند که در سال ۱۴٠۳ معادل تقریبا ۱۱ میلیون و شش صد هزار تومان بود؛ در سال ۱۴۰۴ به حدود ۱۶ میلیون خواهد رسید. اما این حقوق ماهانه چه در سال ۱۴٠۳ وچه در سال ۱۴٠۴ به زحمت برای تأمین هزینۀ هفتگی یک خانوار چهار نفره کفایت می کند. حتی اگر زن و شوهر هر دو چنین حقوقی داشته باشند قادر به تأمین حداقل معیشت ماهانه نخواهند بود. سرمایه داران استثمارگر و سردمداران فاسد و غارتگر که شلاق های ستم سرمایه داری را نشانه حکمت الهی می دانند، نقشی جز گسترش فقر و کوچک کردن سفره کارگران ندارند. این جماعت چگونه می توانند به افزایش حقیقی مزدها و افزایش رفاه اجتماعی فکر کنند. افرادی که در شورای عالی کار مشارکت دارند، نمایندۀ سرمایه داران و حاکمیتی هستند که ۴۶ سال است با استثمار و سرکوب کارگران به گسترش فقر و تشدید نابرابری ها دامن زده اند و قدرت و ثروت و زندگی مجلل خود را از این راه به دست آورده اند. آنها هم از آمار ها مطلع هستند و هم فقر و تنگدستی را به وضوح مشاهده می کنند. اما هیچ حرکتی در جهت بهبود وضع کارگران نمی کنند و نخواهند کرد. زیرا استثمار، فقر و ستم بر کارگران سرچشمۀ سود، ثروت و قدرت آنهاست. عامل اصلی فقر و فلاکت موجود در جامعه و پایین نگه داشتن سطح مزدها نظام سرمایه داری و حاکمیتی است که ستم سرمایه را در جامعه اعمال می کند.

تشکل های مستقل در تاریخ ۲۵ بهمن بیانیه ای انتشار دادند و براساس داده های آماری اعلام کردند که مزد حداقل در سال ۱۴۰۴ نباید از شصت میلیون تومان کمتر باشد. این مبلغ معادل میانگین هزینۀ زندگی یک خانوار متوسط شهری در سال آینده است و همه کارگران و مزد بگیران را برای حمایت از این مبلغ فرا خوانده شدند. از آنجا که افزایش مزد رابطه معکوس با سود سرمایه داران و قدرت و ثروت حاکمان دارد ما یقین داشتیم و داریم که دولت و کارفرمایان در مقابل خواست کارگران برای افزایش مزد و تعیین یک مبنای درست برای حداقل دستمزد به هر شکل ممکن مقاومت خواهند کرد. ما اعتقاد داریم که بیان واقعیات زندگی طبقه کارگر وظیفه هر فرد آگاه و هر تشکل پیشرو کارگری می باشد. همچنین اعتقاد داریم که تامین خواست افزایش مزد منوط به ایجاد تشکل مستقل کارگری و مبارزه پیگیر کارگران است. پس گره مشکل مزد کارگران نه با جلسات شورای عالی و نه با امضا کردن یا نکردن نمایندگان به اصطلاح کارگری حل نمی شود.
مسئله مزد تا هنگامی که نظام سرمایه داری بر جامعه حکمفرما باشد یکی از مسائل اصلی و دردناک توده کارگران خواهد بود. از این رو کارگران آگاه و دور اندیش نه تنها برای افزایش مزد و دیگر خواست های اقتصادی، اجتماعی و سیاسی کارگران مبارزه می کنند، بلکه لازم است برای حل اساسی مسائل کارگران، هم در زمینۀ اقتصادی و اجتماعی و هم در عرصه های سیاسی و فرهنگی به مبارزه متشکل، هدفمند و برنامه ریزی شده علیه نظام استثمارگر و ستمگر سرمایه داری و حامیان رنگارنگ آن و جلب وسیع ترین توده های زحمتکش به این مبارزه اهتمام ورزند.

این یگانه راهی است که کارگران را قادر می سازد هم به خواست های فوری و هم به خواست های دراز مدت خود و اکثریت عظیم افراد جامعه دست یابند.
مبارزه برای افزایش مزد و دیگر خواست های اقتصادی و اجتماعی، از مبارزه برای آزادی و تأمین حقوق و خواست های توده های زحمتکش جدا نیست و تلاش صادقانه در انطباق با منافع طبقۀ کارگر در هریک از این عرصه ها به موفقیت مبارزه در عرصه های دیگر یاری می رساند.

۲۸ اسفند ۱۴۰۳

سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و حومه

سندیکای کارگران نیشکر هفت تپه

گروه اتحاد بازنشستگان

کمیته هماهنگی برای کمک به ایجاد تشکل های کارگری

کارگران بازنشسته خوزستان

https://t.me/GEtehadbazneshastegan*