دوشنبه ۱۷ دی ۱۴۰۳

دولت، سازمان تامین اجتماعی و کانون های بازنشستگان به عنوان بازوهای حمایتی آنها، مدت هاست بازنشستگان زحمتکش را با بازی همسان سازی مشغول   کرده اند و با وعدهای تو خالی که هیچ دردی از دردهای بازنشستگان را دوا نمی کند، سعی دارند وانمود کنند که قانون همسان سازی اگر دقیق اجرا شود تحولی در زندگی بازنشستگان و مستمری بگیران بوجود می آید.

اگر ماده های ۹۶ و ۱۱۱ قانون تأمین اجتماعی را مطالعه کنید خواهید دید که این مواد قانونی هیچ مشکلی از بازنشستگان را حل نمی کند و در بهترین حالت بر افزایش حقوقی تأکید دارد که در شرایط گرانی های روز افزون و تورم بالای ۵۰ درصد، حتی برای تأمین هزینۀ هفتگی یک خانوار معمولی کافی نیستند. آنچه واقعیت دارد و ما هر روز در زندگی خود تجربه می کنیم این است که به واقع اگر حقوق و مستمری  بازنشستگان ماهیانه٤٠ تا ۵۰ میلیون تومان هم باشد، این مبلغ به سختی می تواند هزینۀ زندگی یک خانوار ٤ نفره را تأمین کند. اینکه گفته می شود اجرای درست همسان سازی می تواند زندگی بازنشستگان را از این فلاکت نجات دهد، یک دروغ بزرگ است.

کمی تعمق کنیم و واقع بینانه به زندگی و معیشت خود بنگریم و فیش های حقوقی خود را بررسی کنیم. طبق آمار، اکثریت بازنشستگان جزء حداقل بگیر ها محسوب می شوند. ( حدود ۷۸ درصد بازنشستگان دولتی حقوقی بین ۹ تا ۱۱ میلیون تومان دریافت می کنند). کمتر از ۵ درصد از بازنشستگان دولتی که تعداد آنها به ۷۹ هزار می رسد حقوقی کمتر از هفت میلیون و هفتصد هزار تومان دریافت می کنند. در صد کمی از بازنشستگان که از نظر آماری حتی به ۱/۵ درصد نمی رسد از حقوقی بالای بیست میلیون تومان برخوردارند.

ما تعمدا آمار حقوقی بازنشستگان کشوری را در اینجا بیان کردیم که میانگین حقوق دریافتی آنها بیشتر از حقوق کارگران بازنشسته تأمین اجتماعی است. حال با این آمار ها که از منابع رسمی استخراج شده اند، اگر بالاترین مبلغ ناشی از همسان سازی هم که بیشتر از دومیلیون نمی شود( مبلغ دقیق آن یک میلیون هفتصد هزارتومان است) به ۱۱ میلیون تومان اضافه گردد، اکثریت ۷۸ درصدی بازنشستگان به مبلغ ۱۳ میلیون تومان در ماه دست پیدا می کنند! آیا ۱۳ میلیون تومان می تواند زندگی و معیشت یک خانوار را برای یک ماه تأمین کند؟ روشن است که پاسخ منفی است.  ۱۳ میلیون تومان در ماه حد اکثر می تواند هزینۀ یک هفته تا ده روز یک خانوار در حد خط فقر نسب را تأمین نماید.

البته دوستان بازنشسته و کارگران شاغل  توجه دارند که تشکل های مستقل کارگری و بازنشستگان در اسفند ماه ۱۴۰۲ پیش از آنکه بسیاری از به اصطلاح اقتصاد دانان حکومتی و پیروان آنها در سازمان های سیاسی با چرتکه های خود سبدهای جیره بندی را برای معیشت کارگران ببافند، با انتشار بیانیه مربوط به مزد حداقل به درستی تورم مورد انتظار و یورش به سطح معیشت توده های کارگر و زحمتکش که متأثر از همان تورم انجام گسیخته است را مورد بررسی قرار دادند و اعلام کردند که میانگین هزینۀ زندگی یک خانوار چهار نفره در سال ۱۴۰۳ از چهل و پنج میلیون تومان در ماه کمتر نخواهد بود. دیدیم که با گسترش فقر در جامعه و پایین آمدن قدرت خرید توده ها، هیچ نیازی به رمل و اسطرلابی نبود که نمایی از وضعیت تحمل ناپذیر کارگران و بازنشستگان را در نظام جامی استثمار جمهوری اسلامی را ترسیم کنند.

ما هرگز مخالف افزایش هر مقدار  حقوق بازنشستگان که باشد، نیستیم، زیرا یقینا ۱۳ میلیون بهتر از ۱۰ میلیون است. اما آیا ما می توانیم مصلحت را فدای واقعیت کنیم و به دلیل اینکه جمهوری اسلامی  گوش شنوایی ندارد و نسبت به مرگ و زندگی کارگران و زحمتکشان بی اعتناست، از بیان واقعیت خودداری کنیم؟   آیا باید گفته بعضی افراد را که می گویند « چرا باید درخواست حقوقی کنیم که دولت و کارفرمایان نخواهند داد؟»  را سرمشق خود قرار دهیم و از بیان حقوق مسلم کارگران (اعم از کارگران شاغل، بازنشسته و یا بیکار) اجتناب کنیم؟ یا با این دلایل نادرست ما هم باید به وضعیت خود و دیگر کارگران و زحمتکشان جامعه و نسبت به اوضاع تحمل ناپذیر اقتصادی، سیاسی و فرهنگی جامعه بی اعتنا باشیم؟ آیا درست است که از بیان خواست هایمان منصرف شویم و یا آنها را نصف و نیمه بگوییم، چونکه در کشور دیکتاتوری و سرکوب حاکم است و قانون هم از ما دفاع نمی کند؟

بیان خواست هایمان به معنی بیان حق است. این بیان حق است که بازنشستگان را به خیابان کشانده که فریاد می زنند، «تا حق خود نگیریم از پا نمی نشینیم». به گفته دیگر آگاهی از حق و بیان ‌آن است که اعتراض را بوجود می آورد و مبارزه را سازمان می دهد. اعتراض ما ریشه در واقعیت زندگی ما دارد. بنابراین زندگی کردن در سطح متوسط جامعه حداقل حقی است که کارگران و زحمتکشان باید از آن برخوردار باشند. باید به دولت، به وزیر و وکیل و به کل حاکمیت بگوییم قانونی را که هیچ تغییر مثبتی در زندگی ما ایجاد نکند و برعکس ما را از رسیدن به زندگی بهتر ممانعت می کند، نمی پذیریم و به همین دلیل قانون واقعیات زندگی خود را مبنای حرکت و عمل خود قرار می دهیم.

بازنشستگان و کارگران با صدای بلند می گویند: بیش از این به ما دروغ نگویید و با ارقام و آمارهای غلط موجب تشویش اذهان توده های زحمتکش نشوید. از نظر بازنشستگان، کارگران، پرستاران، معلمان و همه کسانی که در این جامعه زندگی می کنند و با نیروی کار خود امرار معاش می کنند، همسان سازی یعنی برخورداری یکسان از مواهب زندگی و در سطح متوسط جامعه زیستن بدون دغدغه نان، خوراک، پوشاک، بهداشت و درمان، تحصیل، مسکن و تفریحات در اوقات فراغت است.

همه بازنشستگان کشوری، لشکری، تامین اجتماعی، فولاد، نفت، شهرداری ها، راه آهن و غیره برای مقابله با فقر عمومی و بالا رفتن کیفیت سطح معیشت خود مبارزه ای متحد را سازمان خواهند داد. کارگران در همه بخش ها و مراکز تولیدی، خدماتی، کشاورزی، فکری نیز در این مبارزه متحد بازنشستگان هستند. تنها راه عبور از فقر و فلاکت و برخورداری از یک زندگی بدون دغدغه، مبارزه برای تغییر سرنوشت کارگران و زحمتکشان است.

سندیکای کارگران نیشکر هفت تپه
گروه اتحاد بازنشستگان
کمیته هماهنگی برای کمک به ایجاد تشکل های کارگری
کارگران بازنشسته خوزستان
۱۷ دی ماه ۱۴۰۳

بازنشر: تلویزیون حزب کمونیست ایران و کومه له
https://alternative-shorai.tv (https://alternative-shorai.tv/)
https://cpiran.org
https://komala.co
https://t.me/peshrawcpiran
www.facebook.com/Peshrawcpiran
www.instagram.com/Peshrawcpirn
https://t.me/KomalaCpiranTv