دوشنبه ۲۲ اسفند ۱۴۰۱

‌از دانشجو فقط نام آن نصیبمان شده…

روش همیشگی این حکومت در برابر فریاد آزادی آزادی‌خواهان در سراسر میهن عزیزمان چیزی جز سرکوب و ارعاب نبوده و دانشگاه سوره از این قاعده مستثنی نیست؛ تا جایی که شاید بتوان گفت یکی از بهترین الگوها برای دیگر دانشگاه‌ها در این عرصه است.

هر گاه گمان می‌کردیم روش دیگری برای سرکوب وجود ندارد متولیان امر ما را شگفت زده می‌کردند و از دو هفته پیش ما شاهد این بودیم که پیامک هایی با مضمون دعوت اجباری به کارگاه های گفتگوی فرهنگی برای برخی از دانشجویان ارسال می‌شد و پس از آن با تماس‌های تلفنی مجددا به دانشجویان یادآوری شده و به آن ها گوشزد شده که حضور نیافتن در این کارگاه های اجباری عواقب بدی از جمله اخلال در روند آموزشی دانشجویان برای آن ها دارد.

البته که این اقدام معاونت آموزشی برای دانشجویان عجیب نیست و حراست دانشگاه نیز از همین روش (تماس تلفنی) برای ارعاب بین دانشجویان و پرونده سازی جهت سرکوب حداکثری دانشجویان استفاده کرده.

اگر این اقدامات فرا قانونی که باعث توهین به شان و حقوق اولیه دانشجو هست، همراه با سکوت ما باشد؛ قطعا این اخرین اقدام نیست و مسئولین با گستاخی تمام دست به اقداماتی فراتر از این ها نیز می‌زنند تا جایی که دیگر اجازه نفس کشیدن دانشجویان هم، دست مسئولان دانشگاه باشد.

می‌دانیم که نظارتی بر رفتار مسئولین دانشگاه در ایران نیست که اگر بود بودجه دانشگاه غیر دولتی که محل تامین آن جیب دانشجویان است در راستای بهبود کیفیت آموزش خرج می‌شد و نه خرج دیوارکشی و تفکیک جنسیتی در سلف دانشگاه ولی با این حال خواهان تجدید نظر درباره رفتارهای متعدد توهین‌آمیز مسئولین دانشگاه هستیم و هرگونه از این قبیل اقدامات را محکوم می‌کنیم.

ما، جمعی از دانشجویان دانشگاه سوره که همواره دست در دست هم همبستگی خود را به هر نحو ممکن با خیزش زن، زندگی، آزادی اعلام کرده‌ایم و تا پای جان پای آن ایستاده‌ایم؛ اکنون نیز مانند قبل پشت هم هستیم و نمی‌گذاریم به راحتی به حقوق دانشجویان تعرض کنید.

و روی کلام آخرمان با اساتیدی هست که برای حفظ موقعیت شغلی‌شان چشم‌شان را روی حقیقت و اتفاقاتی که اطراف‌شان می‌افتد نمی‌بندند و دغدغه آن‌ها به جای پست و مقام، حفظ کرامت انسانی دانشجویان است؛ آیا زمان آن نرسیده که شما هم از حصاری که دورتان کشیده شده بیرون بیایید و آزادانه افکار خود را بیان کنید؟