دوشنبه ۱۳ شهریور ۱۴۰۲

استادانِ سفارشی و فردای تهی از اندیشه
« هیچ فکر فردای بدون ما را کرده‌اید؟ فردایِ تهی از اندیشه و فریاد دادخواهی چگونه خواهد بود؟ »
۹ آبان ماه ۱۴۰۱ بود که این جملات از زبان دانشجویی در دانشگاه ملی (شهید بهشتی) به گوشِ هزاران دانشجوی دیگر رسید. آن زمان که در اعتراض به ممنوع‌الورودی و بازداشت هم‌رزمان‌مان به واسطه انسان بودن حکمِ جهاد امضا کردیم، شاید فکرش را نمی‌کردیم که روزی چنین حکومت‌ناپذیر شویم که دانشگاه، ما را از دیوارهای امنش بیرون کند و یا اساتیدِ باارزشمان در سراسر کشور به بهانه‌ی «غیرخودی» بودن اخراج شوند. آن‌ها فکر فردایِ بدون ما را کرده بودند؛ کلاس‌هایی بدون اساتیدی چون مهدی خویی، محسن برهانی، رهام افغانی و… اما دریغ که نفهمیدند ما نیز هر دقیقه و ثانیه به فردای بدون آن‌ها فکر می‌کنیم. روزی جاودانه که دانشگاه برای دانشجویان، بهشتی روی زمین می‌شود. بهشتی که شیاطینِ سفارشی را به آن راهی نیست تا به اسم آموزش، دانشجو را در کرسی درس بازجویی کنند یا صلاحیت علمی آنان را به بهانه‌های واهی نادیده بگیرند.
در آن روزِ جاودانه، علوم انسانی دوباره بال و پر می‌گیرد، به پرواز در آمده و رویِ شانه‌ی زنی در کلاس درسی می‌نشیند که استادی به نام «اسحاق سلطانی» در آن نیست تا با تذکر حجاب در ایمیل درسی، آن تن را به اسارت آلوده کند. آن روز دیگر جایی برای امام‌صادقی‌هایی چون سلطانی یا علیرضا میرکمالی در دانشگاه نیست تا دروس اساتید روشنفکر را به‌واسطه امام صادقی بودن بدزدند و بندِ اتصال جمهوری اسلامی بالاخره از دانشگاه بریده می‌شود.
حکومت دیگر «جمیله‌ علم‌الهدی»‌ها را در بدنه دانشگاه ندارد تا به آنان سفارش دهد و منتظر باشد که برایش بنویسند. افرادی مانند او با سطحِ سواد ناچیزشان به دره سقوط کرده و نمی‌توانند القابی چون پژوهشگر برگزیده را به واسطه مدحِ حاکمیت بدزدند. «روح‌الله طالبی‌»‌ها از دانشگاه خداحافظی اجباری کرده و دیگر نمی‌توانند برگه‌ای از زیر دست دانشجویی بکشند یا درباره دانشجویان بازداشتی سناریو‌سازی‌های واهی کنند. «حسین صمصامی‌»ها یا «محمودرضا آقامیری‌»ها نیستند تا به واسطه اصل و نسب خود صندلی ریاست یک دانشگاه یا دانشکده را تصاحب کنند.
در روزِ جاودانی، ما جشنِ آزادی دانشگاه را می‌گیریم. جایی که محفلی است برای آزاداندیشی و آزادی بیان؛ آن روز بیرونِ دانشگاه یا داخل آن، فریاد روشنفکری ما ترسی به دل حاکمیتِ تمامیت‌خواه خواهد انداخت تا سایه‌ی سنگین خود را بالاخره از این محفل دور کند. کسی نمی‌تواند پیش‌بینی کند چند روز یا چند ماه دیگر دانشگاه حصارهای خود را در مقابل‌مان بلند و بلندتر می‌کند اما استاد و دانشجو روزی درکنار هم حصارها را شکسته و این نهاد مدنی را از چنگالِ حاکمیت رها می‌کنند.
جمعی از دانشجویان دانشگاه بهشتی