یکشنبه ۹ اردیبهشت ۱۴۰۳

دروغ ما را می کشت، اگر هنر نبود.
آنانکه در دروغ زندگی می کنند، دار اعدام را برای هنر ساخته اند.
جهدی بی حاصل و اندیشه‌ای ویرانگر، قدرت نا مشروع خود را بکار بسته تا علم، فلسفه، هنر و هستی را به قامت خویش بدوزد؛ بی کرانگی هنر را در قالب ایدئولوژی منجمد و خردستیز خویش مقیّد سازد، البته در این توهم دار اعدام تنها ابزار اوست.
بی کرانگی هنر، زندگی را و هستی را می گشاید و روش استبداد، زندگی را می کُشد، این تقابل تاریخی خشونت است با هنر!!
هنر همتای ابدیت است. آفرینشگرانه، فرای دنائت ارباب خشونت حضور دارد.
هنر با شکنجه، زندان و اعدام نمی میرد، چون خودِ هستی است.
حکم اعدام توماج صالحی، همراهِ اعلان جنگ علیه مردم تحت عنوان ” طرح نور” از نشانگان احتضار قدرتی است که رمز ماندگاری خویش را در خشونت و کشتن می داند.
ما حکم اعدام توماج صالحی را در زمره قتل هنر و زندگی می دانیم و در همراهی با هستی و انسان آن را محکوم می کنیم.
توماج صالحی، امتداد سقراط است.
انجمن فرهنگیان هرسین
هفتم اردیبهشت ماه ۱٤۰۳