یکشنبه ۳۱ اردیبهشت ۱۴۰۲

زندگی را کشتید !
صبح را کشتید ! ” انسان ” را کشته می خواهید!
زندگی را ، صبح را و ” انسان ” را مزاری هست.
بر این مزار ها “ماتم ” نمی گیرند.
بر این مزار ها گریه و مویه و مرثیه نمی کارند!
هرگز ! هرگز!
خشم مقدس و عصیان و بغض و نفرت است که زمین شقاوت و استبداد را شخم می زند آنگاه ،
با رعدی به فریاد تاریخ و ابری به سهمگینی
انقلاب ، باران ” خون ” می بارد ، ” خونی” که زندگی و صبح و ” انسان ” را خلق کند.

صبحی ، که افق آن رهایی و برابری است.
زندگی ای ، که عشق و خرد را هدیه می دهد
و ” انسانی ” که ، ” اعدام ” را تاب نیاورد .

آری !
با شمایانم ای قوم !
که، خدا را در کابین پول و خشونت دفن کرده اید.
که ، تنها فرمانتان برای بقا ، این است : بکشید.

هان ! آگاه باشید !
انسان امروز با احکام ضد بشری دیروز بس بسیار
بیگانه است ، قانون اعدام نمی تواند برای جامعه
امنیت فراهم سازد ، خود محوری ، خون آشامی،
قهر سازمان یافته ای که در این قانون نهفته است
نمی تواند ” بقا ” را ضمانت کند .

جامعه ” اردوگاه ” نیست ، انسان از پیش مقتول
هیچ فرد و تفکری نیست ، ابزار انگاری انسان ، و
از ” خون ” و ” جان ” او کالا ساختن امری مردود
و قرون وسطایی است که زنده نگه داشتن آن
هر قدرتی را به گورستانِ تاریخِ مستبدان فرا
می خواند .

ناکارآمدی شما در تمامی عرصه های زیست اجتماعی
بر هیچ انسان منصف و آزاده ای پنهان نیست.
با ” اعدام ” ، این حربه ی فاسد نمی توان بر این
همه ستم سیستماتیک سرپوش نهاد .
با ” اعدام ” نمی توان به جنگ اراده هایی آمد
که انتخاب کرده اند : “زندگی ” می خواهند.

مردم بغض فروخورده :
” خوشا به حال کسانی که خون و خردشان چنان
درست به هم پیوند خورده اند که دیگر چون نی
نیستند که سرانگشتان بخت ( قدرت) هر نوایی را که بخواهد از ایشان بیرون کشد.” ( شکسپیر)

سنت ” اعدام ” باید برچیده شود

تسلیت به مردم غمدیده ایران و خانواده محترم
مجید کاظمی ،صالح میر هاشمی، سعید یعقوبی
و همه خانواده هایی که درد این پدیده شوم را
تجربه کرده اند.

انجمن صنفی فرهنگیان هرسین

۳۰ اردیبهشت ماه ۱۴۰۲