سه شنبه ۲۷ خرداد ۱۴۰۴

ما معلمان، هر روز با کودکان سر و کار داریم. کودکانی که با چشم‌های پرسشگر، به دنبال فهم جهان‌ هستند؛ جهانی که قرار بود جای یادگیری، دوستی و رویا باشد، نه صحنه‌ی انفجار، تخریب و مرگ.

ما با اندوه عمیق، نظاره‌گر گسترش جنگ‌ در منطقه‌ای هستیم که سال‌هاست از حقِ صلح محروم مانده است.
سکوت در برابر آن‌چه این روزها در ایران، می‌گذرد و این حجم از خشونت و نفرت برای ما امکان پذیر نیست.
ما در برابر هیچ قدرت نظامی، مذهبی یا سیاسی سر فرود نمی‌آوریم اما از کودکان به خاطر رنج و فشاری که تحمل می‌کنند، شرمساریم.
آن‌چه حاکمان اسرائیل و تندروهای داخلی در حق مردم روا می‌دارند، جنایت است. و ما حق داریم به عنوان یک نهاد صنفی مستقل، هشدار دهیم که:

• هیچ کشوری با مشت گره کرده، صلح نمی‌سازد.
• هیچ ملتی از آوارگی، امنیت نمی‌آموزد.
• ما باور داریم که صدای ما معلمان باید صدای صلح باشد. و این صلح، نه به معنای سازش با ظلم، بلکه به معنای ایستادن کنار انسان‌ها به ویژه کودکان بی‌گناه است.
  ما با صدای روشن اعلام می‌کنیم که:

ـ با هرگونه جنگ افروزی، از هرسو، مخالفیم.
– با خشونت، چه به نام خدا، چه به نام وطن و حتی به نام آزادی مخالفیم.
– ما با خاموشی در برابر رنج مردم، مخالفیم و

از تمام نهادهای مدنی، صنفی، فرهنگی و آموزشی می‌خواهیم که در برابر عادی‌سازی خشونت، ایستادگی کنند و صدای همبستگی انسانی را بلند نگه دارند.
در جهانی که کودکانش بی‌پناه‌ هستند، ما نمی‌خواهیم بی‌تفاوت باشیم.
در جهانی که سیاست‌مداران با سلاح سخن می‌گویند، ما می‌خواهیم با واژه، با آموزش و با وجدان، حرف بزنیم.
ما برای فرزندان‌مان صلح می‌خواهیم.
صلحی پایدار برای آینده‌ای روشن و جهانی عاری از هر گونه خشونت.
با احترام
کانون صنفی معلمان ایران(تهران)
٢٦/٣/١٤٠٤