بوی گند آشغال خیابانهای پاریس، بوی گند نظام سرمایه داری
پنجشنبه ۱۷ فروردین ۱۴۰۲
امسال بسیاری از کشورهای جهان و بخصوص کشورهای پیشرفته سرمایه‌داری شاهد موج گسترده اعتصابات و اعتراضات کارگری علیه پایین بودن دستمزدها، شرایط سخت کاری، تورم و افزایش قیمتها، سیاستهای ریاضتی و ضدکارگری دولتهای بورژوایی و همچنین سیاستهای جنگ افروزانه این دولتها بوده است. در اروپا و آمریکا که سیستمهای حاکم، سقوط سرمایەداری دولتی شوروی را با دروغپردازی به عنوان شکست سوسیالیسم و پایان تاریخ علم کردند، میلیونها کارگر علیه سیستم موجود به خیابانها آمده اند تا بگویند پایان تاریخ نیست و تا پایان نظام طبقاتی، تاریخ تمام جوامع، تاریخ مبارزات طبقاتی و تاریخ مبارزات کارگران علیه طبقه حاکمه خواهد بود.
تودەهای کارگر و اقشار کم در آمد جامعه هنوز از عواقب بحران مالی ٢٠٠٨ که در نتیجه آن دولتها میلیاردها دلار از خدمات عمومی و امتیازات کارگران را بریده و به بانکها و صاحبان شرکتها دادند تا از آنها در مقابل ضربه بحران حمایت کنند، پشت راست نکرده بودند، که به بهانه همه گیری کرونا مجموعه دیگری از حقوق کارگران پس گرفته شدند. کارگران زیادی از کار بیکار شده و تسهیلات زیادی به قیمت جان و مال کارگران، در اختیار سرمایەداران گذاشتند. الان هم برای بیش از یک سال است که شاهد جنگ روسیه و اکراین به نیابت از ناتو و عواقب آن از جمله گرانی، کمبود کالاهای اساسی مورد نیاز مردم، تورم و سقوط دستمزدها هستیم که زندگی را برای کارگران سخت کرده است. در مقابل این حلقه بی پایان بحران، گرانی، تورم، رکود، همه گیری، جنگ و سیاستهای ویرانگر و ضدکارگری نظام سرمایەداری و سران و بانیان آن است که شاهد مقاومت و از سرگیری مبارزات خیابانی میلیونی کارگران علیه نظامهای حاکم هستیم.
تظاهرات گسترده پرستاران و کارمندان بخش دولتی در بریتانیا، تظاهرات پرستاران و معلمان در آمریکا، اعتراضات هزاران معلم در پرتغال، تظاهرات گسترده کارگران و دانشجویان در یونان علیه ناامنی شرایط کار و کمبودهای ایمنی در شبکه راه آهن یونان در پی تصادف مرگبار قطار در فوریه ٢٠٢٣، اعتصاب پزشکان، کارکنان بیمارستان و سایر کارکنان مراقبت های اولیه در اعتراض به حقوق پایین و شرایط سخت کاری در اسپانیا، اعتصاب کارگران بخش دولتی و کارگران بخش راه‌آهن و دیگر بخشهای سیستم حمل‌ونقل عمومی در آلمان، و از همه چشمگیرتر و باشکوەتر اعتراضات میلیونها نفر در سراسر فرانسه علیه افزایش سن بازنشستگی توسط امانوئل مکرون، رئیس جمهور فرانسه، که از ١٩ ژانویه ٢٠٢٣ آغاز شد، همه سیمای مقاومت و مبارزه کارگران علیه تعرض دولت سرمایه داران به حقوق و سطح زندگی کارگران و اقشار فرودست جامعه را نشان می دهد.
اعتراضات و اعتصابات با شکوه کارگران در فرانسه که علیه افزایش سن بازنشستگی از ۶۲ به ۶۴ سال آغازشد، ماه مارس با پیوستن کارگران در بخشهای مختلف تولیدی و خدماتی وارد فاز جدیدی شد. کارگران پالایشگاهها، بنادر، بخش گاز و انرژی، بخش بهداشت، کارکنان فرودگاهها، کارکنان راه آهن، رفتگران، دانشجویان دانشگاهها و دبیرستانها، دانش آموزان، معلمین و اقشار مختلف جامعه به این اعتراضات پیوستند. بعد از اینکه مکرون در روز ١٦ مارس علیرغم اعتراضات گسترده و مخالفت بیش از ٧٠ درصد مردم فرانسه، افزایش سن بازنشستگی از ۶۲ به ۶۴ سال را با استفاده از اختیارات ویژه قانونی و با استناد به قانون اساسی فرانسه و بدون تصویب در پارلمان به قانون تبدیل کرد، در ٢٣ مارس سه و نیم میلیون نفر و در ٢٨ مارس بیش از دو میلیون معترض خیابانهای شهرهای مختلف فرانسه را صحنه مبارزات خود علیه حکومت ضدکارگری سرمایەداران کردند. این دریای خشم و مبارزه جویی، طبقه حاکم را به وحشت انداخت و برای کنترل اوضاع و سرکوب اعتراضات، نیروهای سرکوبگر پلیس را به جان معترضین انداخت و نقاب دمکراسی را از چهره دولت سرمایه برداشت. کارگران با شعارها و حمل پلاکاردهایی همچون “مکرون پایان بازی است”، “در اعتصابیم تا بازنشستگی”، “مردم پیروز خواهند شد”، “مرگ بر سرمایه”، “مردم خواستار سرنگونی رژیم هستند” و “در انتظار پایان دنیایشان هستیم” و همچنین سر دادن سرود انترناسیونال سرود جهانی همبستگی طبقه کارگر، پیام مبارزە رهایی بخش کارگران فرانسه را به گوش جهانیان رساندند. کارگران و فرودستان فرانسه با این مارش های عظیم طبقه کارگر جهان را به مبارزە برای رهایی فراخواندند.
مکرون در حالی حتی با دور زدن پارلمان و با یک حکم حکومتی افزایش سن بازنشستگی را به کارگران فرانسه تحمیل میکند و مدعی میشود که این افزایش سن بازنشستگی برای حفظ اعتبار کشور در بازارهای مالی ضروری است، که بنا به آمارها، بهرەوری کل کار در فرانسه حدود ۲۵ درصد بالاتر از میانگین کشورهای عضو اتحادیه اروپا است. این در حالیست که نابرابری درآمد در فرانسه بیشتر از کشورهایی مانند آلمان، بلژیک یا هلند است. علیرغم این آمارها و مسائل مهمتری مانند مشکل گرانی و تورم و کفاف نکردن دستمزدها و مشکل بیکاری، وجود داشت کە حکومت مکرون دست به این تغییر زد. مکرون که به رئیس جمهور ثروتمندان و دولتش به عنوان دیکتاتوری بانکها شناخته شده است، باید به قولهایی که به صاحبان شرکتها و بانکها و سرمایەداران داده است وفادار بماند. برای دولت او، حفظ سطح رقابت و کسب سود سرمایه مهمتر از سطح زندگی و رفاه کارگران است. این اصلاح سن بازنشستگی در کنار دهها طرح ضد کارگری دیگر همزمان با تسهیلات و کمکهای فراوان برای شرکتها و صاحبان سرمایه و کاهش مالیات به نفع آنها، عمق خشم کارگران در فرانسه از سیستم حاکمه را به خوبی توضیح میدهد. بی جهت نیست وقتی کارگر معترضی میگوید “آنها روی صندلی طلایی نشستەاند و ما روی سطل آشغال”. اگر چه اعتراضات کنونی علیه تعرض مکرون به حقوق بازنشستگان شروع شد، اما این خشم آنها علیه کل دولت سرمایەداری اوست. علیه پایین بودن دستمزدهاست، علیه خصوصی سازی هاست، علیه بیکارسازیها و قطع مزایا و خدمات دولتی است، علیه گرانی و بیکاری و تعرض هر روزه دولت و سرمایەداران به زندگی کارگران و در یک کلام علیه نظم اجتماعی موجود است که مکرون آن را نمایندگی می کند.
نتیجه این اعتراضات هر چه باشد، این اعتراضات نشان داد که جهان شاهد رویارویی های تازه جنبش کارگری علیه سرمایەداری خواهد بود. در فرانسه، این جنبش اعتراضی و حمایت گسترده مردم از آن عمق خشم کارگران فرانسه از طبقه حاکمه را نشان را میدهد. بحران عمیقی که جامعه فرانسه این روزها با آن روبرو هست، عمق بحران سرمایه داری نه تنها در این کشور که در جهان را نشان میدهد. اعتراضات کارگران و دانشجویان در فرانسه بدون شک بر آگاهی بخشهای مختلف کارگری تاثیر بزرگی گذاشته و خواهد گذاشت، جنبشهای اعتراضی اروپا را رادیکالتر خواهد کرد، و لایه های تازه ای از جوانان و دانشجویان مبارز و رادیکال را وارد صف مبارزه خواهد کرد. بر متن چنین اعتراضاتی است که کارگران فرانسه پی خواهند برد که برای پیروزی و پیشروی چاره ای جز این ندارند که صف خود را از صف رهبران رفرمیست اتحادیەها جدا کرده و برای شکست دولت سرمایەداری مکرون، سازمانهای طبقاتی و تودەای با افق سوسیالیستی را ایجاد کنند.
سخن روز: شبکه تلویزیون حزب کمونیست ایران و کومه له