یکشنبه ۲۳ اردیبهشت ۱۴۰۳

روز یکشنبه ۲۳ اردیبهشت چهاردهمین سالگرد اعتصاب عمومی مردم کردستان در اعتراض به اعدام فرزاد کمانگر، شیرین علم هولی، فرهاد وکیلی، علی حیدریان و مهدی اسلامیان توسط رژیم جنایتکار جمهوری اسلامی است. در آنزمان اعدام فرزاد کمانگر و چهار زندانی سیاسی دیگر در ۱۹ اردیبهشت توسط جمهوری اسلامی با موجی از خشم و اعتراض در شهرهای کردستان روبرو گردید. شهرهای کامیاران، سنندج و سقز بلافاصله ملتهب شدند. مادر فرزاد کمانگر، به محض شنیدن خبر اعدام فرزندش، در خیابانهای شهر کامیاران حاضر گردید و بر ادامه‌ی راه  فرزند مبارزش تاکید نهاد. مبارزین شهر کامیاران نیز به محض شنیدن خبر در خیابانهای شهر و در منزل فرزاد حاضر شدند. آنها ضمن ابراز همدردی با  مادر شجاع و سایر اعضای خانواده‌ی معلم رزمنده نفرت خود را از اقدام جناتکارانه‌ی جمهوری اسلامی ابراز داشتند. 

خانواده‌های هر پنج اعدامی سیاسی، بلافاصله پس از پخش خبر اعلام کردند که در ۲۰ فروردین به اعتراض به اعدام فرزندان خود در مقابل دانشگاه تهران تجمع خواهند کرد. آنها مورد پشتیبانی وسیع مبارزان، فعالان سیاسی و اجتماعی و احزاب سیاسی قرار گرفتند. پلیس ضد شورش برای جلوگیری از این گردهمائی اعتراضی دانشگاه تهران و اطراف آنرا به اشغال درآورد. خانواده‌ها و مبارزان به مقابل زندان اوین رفتند و خشم و انزجار خود از این رژیم ضد بشری را در آنجا به نمایش گذاشتند. زندانیان سیاسی در زندانهای ارومیه، اوین و گوهر دشت کرج خاطره‌ی فرزاد و چهار زندانی سیاسی دیگر را گرامی داشتند. نویسندگان و شاعران خشم و انزجار خود از این جنایت را به قلم آوردند. اعدام این پنج زندانی سیاسی بازتاب جهانی پیدا کرد. بعضی روزنامه‌ها نظیر گاردین چاپ لندن نوشتند: «رژیمی که وقوع زلزله را به پوشش زنان ربط می دهد، هیچ اعتباری ندارد تا بتواند فعالان مدنی را به بمبگذاری مرتبط کند.»

رژیم جمهوری اسلامی با مانور نیروهای سرکوبگر و اجرای حکومت نظامی اعلام نشده در شهرهای کردستان سراسیمه تلاش کرد از انفجار خشم مردم مبارز جلوگیری کند. کمیته‌ مرکزی کومه‌له برای نشان دادن عزم و اراده متحدانه و همبستگی مردم مبارز کردستان در برابر این جنایت، اعتصاب عمومی روز ۲۳ اردیبهشت در سراسر کردستان را فراخوان داد. فراخوان کومه له برای اعتصاب عمومی در این روز، با استقبال وسیع نیروهای چپ و کمونیست در ایران روبرو شد و مردم کردستان در ابعاد توده ای به این فراخوان پاسخ مثبت دادند و شهرهای کردستان را به اعتصاب کشیدند. مهمترین و اصلی ترین پیام اعتصاب عمومی ۲۳ اردیبهشت، این بود که مردم کردستان یکبار دیگر و این بار نیز با قاطعیت و  صلابت به کلیت جمهوری اسلامی و به سیاست های سرکوبگرانه این رژیم  و به زندان و شکنجه و اعدام انسانها بخاطر عقیده و مرام و انتخاب سیاسی شان، نه گفتند و خشم و بیزاری عمیق شان را یکپارچه و متحدانه به نمایش گذاشتند.

این اعتصاب، علاوه بر نمایش اتحاد و یکپارچگی مردم مبارز و نفوذ کمونیست ها و رهبری کومه له ، برای همه آزادیخواهان و برابری طلبان در سراسر ایران هم پیام دو گانه ای داشت، یکی این که جنبش آزادیخواهانه و برابری طلبانه سراسری ایران می تواند متکی به جنبش انقلابی و قدرتمند کردستان باشد و برای برخورداری از این تکیه گاه محکم لازم است آنرا تقویت کند. دوم اینکه جنبش انقلابی کردستان جدا از جنبش انقلابی سراسری برای سرنگونی جمهوری اسلامی نیست و این جنبش برای رسیدن به خواستهایش به حمایت و پشتیبانی جنبش انقلابی سراسری ایران نیازمند است.

اعتصاب عمومی کردستان به مثابه یک رویداد سیاسی تاریخی، نه تنها یادآور نقاط عطف تاریخی جنبش انقلابی کردستان برای نسل انقلاب ۵۷ بود و رویدادهای تاریخی کوچ مریوان، تحصن وسیع و یک ماهه سنندج و جنگ ۲۴ روزه این شهر را بیاد می آورد، که مکتب آموزنده ای برای نسل جوان پرشور هم بود تا در سطحی وسیع ابراز وجود و قدرت نمایی سازمانیافته و متشکل خود را تمرین کنند و خود را برای مبارزاتی متشکل تر و هماهنگ تر در ادوار آتی آماده سازند. اعتصاب پیروزمند کردستان، علاوه بر پیام ها و دستاوردهای با ارزشش، الگوی کارسازی از مبارزه را بر علیه سیاست های جنایتکارانه جمهوری اسلامی بدست داد، که اگر جنبش های رادیکال اجتماعی بکارش گیرند و مبارزات خود را با بکار گرفتن این شکل از مبارزه پیش ببرند، موفقیت های ارزنده ای خواهند داشت. الگوی اعتصاب سیاسی عمومی و سراسری، لازم است به درون کارخانه و مراکز کلیدی کار و تولید، به مدرسه و دانشگاه و مراکز خدماتی برود.

اتحاد و یکپارچگی مردم مبارز کردستان و اعتصاب سیاسی سراسری آنها، علاوه بر پیام هایی که برای توده های مردم آزادیخواه و برابری طلب داشت، حامل یک هشدار جدی هم برای آندسته از مزدوران محلی بود، که رذیلانه ترین شیوه زندگی را برگزیده اند! این هشدار به این مزدوران می گوید که راه شرافتمندانه زیستن بسته نیست و بهتر است دست از مزدوری بردارند و سرنوشت خود را به سرنوشت رژیمی جنایتکار، که مردم برای سرنگونی اش روز شماری می کنند، گره نزنند و تا دیر نشده بساط ریزه خواری و شرمندگی خود را جمع کنند و راه شرافتمندانه زیستن را برگزینند!
اعتصاب عمومی ۲۳ اردیبهشت به فراخوان کومه له، این پیام را هم در برداشت که جریان رادیکال و سوسیالیستی و باورهای آنها که عمیقاً به انسان و به حقوق و آزادی و برابری انسان می اندیشند و پیگیرانه برای تحقق شان مبارزه می کنند، می تواند وسیعترین توده های محروم جامعه را بسیج و به حرکت در آورند. این پیام به روشنی می گوید که برای کوتاه کردن دست جنایتکاران جمهوری اسلامی از جان کسانی که به جرم عقیده و باورشان در زندان نگه داشته می شوند، باید سازمانیافته و متشکل و متحد به میدان آمد. نقش رهبری و تأثیر گذاری جریان کمونیستی بر این اعتصاب چند میلیونی در کردستان، در عین حال این را هم یادآور شد که توهم پراکنی های جریانات ناسیونالیست به موج سبز اصلاح طلبان حکومتی در کردستان چندان خریداری ندارد.  این اعتصاب، یادآور شد که چگونه با حضور گسترده و قدرتمند گرایش رادیکال و سوسیالیست می توان توهم پراکنی های  ناسیونالیست ها به اصلاح طلبان حکومتی در به کجراه بردن مبارزات مردم عاصی و بهره برداری از آن را، خنثی و بی اثر کرد. 

پاسخ مثبت مردم به فراخون کومه له که با حمایت احزاب و سازمانهای چپ و کمونیست همراه شد، نشان داد که: توده های مردم آزادیخواه، به کمونیست ها و سوسیالیست ها اعتمادی عمیق دارند، و حاضرند از فراخوان آنها استقبال کنند و رهنمودهای شان را عملی سازند.  گفته ها و اظهار نظرات مردم حاکی از آن بود که همکاری نزدیک جریانات چپ و سوسیالیست و اتحاد عمل مشترک آنها تا چه اندازه مایه دلگرمی مردم و تصمیم راسخ آنها در به میدان آمدن بوده است. 
در  چهاردهمین سالروز اعتصاب سیاسی مردم مبارز کردستان در ۲۳ اردیبهشت ۱۳۸۹ علیه اعدام جنایتکارانه فرزاد کمانگر و یارانش، یاد این جانباختگان  و همه جانباختگان راه آزادی و برابری را گرامی می داریم.
سخن روز: تلویزیون حزب کمونیست ایران و کومەله
https://alternative-shorai.tv
https://cpiran.org
https://komala.co
https://t.me/peshrawcpiran
www.facebook.com/Peshrawcpiran
www.instagram.com/Peshrawcpiran1 (http://www.instagram.com/Peshrawcpiran1)
https://t.me/KomalaCpiranTv