به نام خشم، به نام درد، به نام حقیقتی که دفن نمی‌شود!
چهارشنبه ۱۷ اردیبهشت ۱۴۰۴
از بیجار تا خرمشهر، ما کامیون‌داران، همدردیم با داغی که هنوز سرد نشده، با فریادی که در لابه‌لای وعده‌ها خفه شده است. امروز بندر رجایی، فردا کجاست؟
شنبه ۱۳ اردیبهشت، خانواده‌های قربانیان انفجار مهیب اسکله بندرعباس، راه بندر را بستند، نه برای اعتراض، که برای زنده‌ماندن صدایشان. آن‌ها فریاد زدند آن‌چه مسئولان نمی‌خواهند بشنوند:
“ما هنوز عزیزی را خاک نکرده‌ایم، هنوز پیکری تحویل نگرفته‌ایم، و شما همچنان در جلسات و وعده‌ها غرق‌اید!”
تا کی جان ما سوخت کامیون باشد؟ تا کی بنادر ما میدان مین بی‌مسئولیتی؟ بندری که باید گره‌گاه زندگی باشد، تبدیل شده به قتلگاه کارگران، باربران و رانندگانی که هر روز با جان‌شان قمار می‌کنند.
ما کامیون‌داران بیجار و خرمشهر، این‌بار نه به خاطر کرایه، نه به خاطر صف سوخت، بلکه به احترام خون، فریاد می‌زنیم:
“ما سکوت نمی‌کنیم. نه به بی‌پاسخی، نه به دفن حقیقت زیر خروارها خاک وعده!”
به مسئولان می‌گوییم:
دیگر برای ما جلسه نسازید،
دیگر دل‌نوشته نفرستید، پاسخ بدهید.
ما همکاران‌مان را، رفقای جاده‌مان را، در آتش بندر رجایی باختیم، اما این داغ را برای شما شعله می‌کنیم، تا شاید سوز آن، بی‌مسئولیتی را بسوزاند.
اتحاديه كاميونداران و رانندگان سراسر ایران