سه شنبه ۵ دی ۱۴۰۲

٤دی ماه ۱۳۸٤ کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و حومه بدنبال چندین حرکت اعتراضی برای حقوق قانونی و مطالبات و آزادی نمایندگان بازداشتی خود، به فراخوان سندیکا دست به اولین اعتصاب کارگران شرکت واحد در سطح تهران زدند.
رانندگان و دیگر کارگران شرکت واحد با ایستادگی و مقاومت بسیار بعد از گذشت ۷ ماه از تشکیل سندیکای مستقل کارگری و بی‌توجهی کارفرما و فشارهای امنیتی، و بدنبال بازداشت تعدادی از اعضای هیات مدیره سندیکا، با تصمیم جمعی رانندگان و دیگر کارگران شرکت واحد برای رسیدن به مطالبات معوقه، آزادی کارگران بازداشتی، و به رسمیت شناختن حق تشکل مستقل، اعتصاب و اعتراض اقدام به فراخوان اعتصاب در سطح مناطق دهگانه اتوبوسرانی تهران کردند.
پیام اعتصاب چهارم دی ۱۳۸٤ روشن بود: کارگران می‌توانند بدون اجازه حاکمیت، دولت و کارفرما، سندیکای مستقل و تشکل‌ مستقل کارگری تشکیل دهند و از حق اعتراض و اعتصاب برای رسیدن به خواسته‌هایشان بهره ببرند.
داود رضوی، از اعضای هیات مدیره سندیکای کارکنان شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و حومه، که در مهر ماه ۱٤۰۱ برای چندمین بار بازداشت و کماکان در حبس به سر میبرد، در مصاحبه ای در آن زمان پیرامون زمینه های اعتصاب دی ماه ۸٤ گفته بود: «… ما خیلی وقت است که برای خواسته هایمان به عناوین مختلف اعتراض کردیم. در ۱٦ شهریور در سطح تهران یک روز کامل با چراغ روشن کار کردیم و اعتراض های مختلفی از جمله بلیط نگرفتن، منتها هیچ توجهی نکردند. ما اعتصاب را گذاشته بودیم برای آخرین کار و طی این مدت مذاکرات مختلفی هم با مسئولین ادارات کار و هم با مسئولین شرکت واحد انجام دادیم. ولی نه تنها برای ما هیچ کاری نکردند، بلکه از آنجا آمدند با اعمال نفوذهایی که داشتند، دست به این دستگیریها زدند. اکنون با دستگیری این افراد کاری کردند که ما کار آخر را انجام دهیم و این خواسته همه رانندگان است و نه ما. هفته ای یک بار در سندیکا مجمع برگزار می کنیم، این خواسته ای بود که چهار هفته با تومارهای خیلی بلند رانندگان می آوردند، ولی ما می خواستیم با مذاکرات و تهدید به اعتصاب بتوانیم به خواسته هایمان برسیم و توانستیم دوستان اخراج شده مان را به سر کار برگردانیم. ولی متاسفانه چیزی نگذشت که بدون هیچ حکم و احضاریه ای آمدند دوستان ما را از خانه هایشان بردند…. در اخبار یکی از رادیوهای تهران پخش شده که تعدادی از اعضای فعال و عضو هیات مدیره سندیکا دستگیر شدند و جرمشان اخلال در امنیت داخلی کشور است، در صورتیکه اینها کارگرانی هستند که فقط هدفشان بسط و ایجاد تشکل های واقعی کارگری است برای بهبودبخشی معیشت زندگیشان. ما ۲۱۰ تومان در ماه حق خوار و بار می گیریم، ۱۲۰۰ تومان پول نهار برای یک ماه می گیریم، هشت هزار تومان حق مسکن می گیریم و اینها مزایای یک راننده شرکت واحد است که در ۲۵ سال پیش تدوین شده. تمام مشکلات جامعه کارگری ما به این خاطر است که ما تشکل واقعی کارگری نداشتیم. اصلا هیچ نوع تشکل کارگری واقعی در ایران وجود ندارد. کارگر نماینده واقعی ندارد. الان برای ما ۱۵ سال است تشکیلاتی را درست کردند (شورای اسلامی کار)، هر سال هم خودشان به خودشان رای می دهند، بدون هیچ پشتیبانی کارگر که از بالا هم تغذیه می شوند. بنده خودم ۲۰ سال سابقه دارم، هیچ دفاعی از این آقایانی که ادعا می کنند نماینده ما هستند ندیدیم. این است که این یک زخم خیلی کهنه است…»
چاره کارگران وحدت و تشکیلات مستقل از کارفرما و‌ دولت و ‌کلیه نهادهای وابسته و حراستی و ‌اطلاعاتی همچون شورای اسلامی کار و‌ « خانه‌ کارکر» است.
اعضای زندانی سندیکا، رضا شهابی، داود رضوی، حسن سعیدی، آزاد باید‌‌گردند!
سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و حومه
٤ دی ماه ١٤٠٢