یکشنبه ۳۱ فروردین ۱۴۰۴

در آستانه ۱۱ اردیبهشت روز جهانی کارگر و بر متن شرایط دشوار اقتصادی و فقر و گرانی بی سابقه ای که حکومت اسلامی سرمایه داران به کارگران و اکثریت مردم ایران تحمیل کرده است، موج اعدام ها، بگیر و ببند فعالان کارگری، زنان معترض، دانشجویان مبارز، معلمان ، بازنشستگان، نویسندگان و هنرمندان و روزنامه نگاران متعهد، فعالان دفاع از محیط زیست، مادران دادخواه و … بدون وقفه ادامه دارد. رژیم جمهوری اسلامی در حالی که در آستانه سرکشیدن جام زهر تسلیم در برابر آمریکا قرار گرفته است، اما رو به کارگران و مردم ایران اسلحه را از رو بسته است. حکومت اسلامی به خیال خود می خواهد از راه سازش با دشمن خارجی، دشمن داخلی را از پا درآورد. اما رژیم به رغم تشدید سرکوب و موانع بزرگی که سر راه فعالیت فعالان جنبش های اجتماعی ایجاد کرده است، نتوانسته جامعه را مرعوب کند. جنبش کارگری ایران با تکیه بر کمیته های کارخانه و کمیته های اعتصاب و رهبرانی که در دامن خود پرورده کرده، با میانگین بیش از دو هزار اعتصاب و اعتراض در سال، همچنان پر اعتراض ترین و پر جنب و جوش ترین جنبش اجتماعی ایران است و کل فضای سیاسی جامعه تحت تأثیر قرار داده است. 

این روند رو به رشد مبارزات کارگری که به رغم فراز و نشیب های آن از اواسط دهه ۸۰ شمسی آغاز شده و ادامه یافته است، ریشه در تحولات اقتصادی و اجتماعی جامعه ایران دارد. موج های گسترده روی آوری زحمتکشان و تهیدستان روستا به شهرها طی سه دهه گذشته به دلیل خشکسالی های پی در پی و سیاست های ضد زیست محیطی رژیم اسلامی،   و اسکان آنها در حاشیه شهرها که جز فروش نیروی کار راه دیگری برای تأمین معیشت خود نداشتند، جمعیت کارگران ایران را بیش از دو برابر افزایش داده است. از طرف دیگر روند رشد و گسترش سرمایه داری ایران به رغم همه موانعی که ساختار سیاسی و ایدئولوژیک و اداری حاکم بر سر راه آن ایجاد کرده  و ادامه روند صنعتی شدن، شمار کارگران شاغل در واحدهای صنعتی را چند برابر کرده است. این تحول اجتماعی از یک سو و سیاست های ضد کارگری و تعرض سازمانیافته رژیم جمهوری اسلامی به عنوان یک کارفرمای بزرگ و سرمایه داران بخش خصوصی طی بیش از سه دهه گذشته برای ارزان سازی نیروی کار از سوی دیگر، زمینه ساز این جنبش عظیم اعتصابی و اعتراضی کارگران در بیش از یک دهه و نیم اخیر بوده است.

اگر رشد و تثبیت مناسبات سرمایه داری در دهه چهل شمسی و بعد از رفرم ارضی بازتاب خود را در نقش طبقه کارگر ایران در تحولات انقلابی سال ۱۳۵۷ نشان داد، تحولات سه دهه اخیر و روند گسترش مناسبات سرمایه داری و صنعتی شدن، هم اکنون خود را در تحرک چند برابر قدرتمند تر جنبش کارگری نشان می دهد. این مبارزات اقتصادی کارگران در مواردی با بر افراشتن پرچم مبارزه علیه خصوصی سازی ها، علیه قانون دستمزدها، علیه مضحکه های انتخاباتی رژیم، علیه لایحه بودجه، علیه به بند کشیدن فعالان اجتماعی و علیه جنگ افروزی رژیم اسلامی، با مبارزات سیاسی در هم آمیخته است. این جنبش عظیم اعتصابی قدرت اتحاد را به کارگران نشان داده است، به آن‌ها یاد داده است که به مقابله با تعرض دولت و سرمایه داران بپردازند، نشان داده است که چگونه نیروی کار سازمان ‌یافته می‌تواند برای سرمایه ترسناک باشد. 

علیرغم این بیداری طبقاتی، طبقه کارگر به دلیل فقر ساختاری و دیگر موانع بزرگی که سر راه سازمانیابی توده ای و طبقاتی آن وجود دارد، تاکنون نتوانسته در بعد اجتماعی به نیازهای این دوره انقلابی پاسخ درخور بدهد. اما نظر به تعیمق بحران سرمایه داری ایران و با توجه به ابعاد فقر و فلاکت اقتصادی موجود و ادامه تعرض حکومت اسلامی سرمایه داران و سرمایه داران بخش خصوصی به سفره خالی کارگران اعتراضات و اعتصابات کارگری به طور اجتناب ناپذیری ادامه و گسترش خواهد یافت. طبقه کارگر بر بستر تداوم اعتصابات و اعتراضات کارگری و با تکیه به وجود طیف گسترده فعالین و پیشروان خود که در کمیته های کارخانه و کمیته های اعتصاب نقش تعیین کننده ای در سازماندهی اعتصابات و اعتراضات کارگری داشته و با سازماندهی مجامع عمومی و دخالت دادن کارگران در تصمیم گیری ها رویکرد شورایی را در این جنبش طبقاتی تقویت کرده اند، می تواند بر کمبود سازمانهای توده ای و طبقاتی خود غلبه کند. سازمانیابی توده ای کارگران در دوره انقلابی و با بهبود توازن قوا به سود جنبش انقلابی الزاما نه روندی گام به گام، بلکه می تواند جهش وار روند تکاملی خود را طی کند.

طبقه کارگر ایران با این پیشینه و موقعیت در شرایط ویژه ای به استقبال روز جهانی کارگر می رود. در شرایطی که رژیم جمهوری اسلامی با تحمل شکست های پی در پی، با بن بست ها و تنگناهای همه جانبه ای روبرو شده است و از پاسخگویی به مطالبات جنبش کارگری و دیگر جنبش های اعتراضی درمانده است. این رژیم با تعیین دستمزدهای چند مرتبه زیر خط فقر تهاجم جدیدی را به سفره خالی کارگران آغاز کرده و تحت عنوان مبارزه با ناهنجاری ها، جنگ علیه زنان آزاده و بی حجاب را وارد فاز جدیدی کرده است. طبقه کارگر با تکیه بر اتحاد کارگران پیشرو و سوسیالیست های صفوف خود لازم است در اول ماه مه همزمان پرچم نه به جنگ و جدال های ارتجاعی رژیم جمهوری اسلامی، نه به تهاجم به زندگی و معیشت کارگران، نه به جنگ علیه زنان، نه به مجازات اعدام را با نیرویی مضاعف به دوش بکشد.

در روز اول ماه مه  برابر با ۱۱ اردیبهشت، کارگران ایران به پشتوانه بیداری طبقاتی و پیشروان و رهبرانی که در صفوف خود پرورده کرده اند و با تکیه بر دستاوردهای مبارزات پر شور خود، بار دیگر عزم خود برای ادامه مبارزه علیه سرمایه داران و دولت حامی آنان اعلام خواهند کرد. رفقای کارگر خواست دستمزد متناسب با تأمین هزینه یک زندگی انسانی برای همه کارگران شاغل و بازنشسته، تأمین بیمه بیکاری برای همه کارگران بیکار را در صدر قطعنامه های خود قرار میدهند. رفقای کارگر در این روز و در قطعنامه های خود بار دیگر بر آزادی فوری و بی ‌قید و شرط همه زندانیان سیاسی، آزادی بی‌قید و شرط عقیده، بیان و اندیشه، مطبوعات، تحزب، و ایجاد تشکل‌، لغو فوری صدور و اجرای مجازات اعدام، اعلام، برابری کامل حقوق زنان با مردان در تمامی عرصه‌های سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی و خانوادگی، امحا و لغو بی قید و شرط قوانین وسیاست های تبعیض آمیز علیه تعلقات و گرایش‌های جنسی و جنسیتی، جدائی دین از دولت، تامین ایمنی کار و امنیت شغلی، الغای قوانین مبتنی بر تبعیض و ستم ملی و مذهبی، پایان دادن به تخریب محیط زیست، ممنوعیت کار کودکان و تامین زندگی و آموزش و پرورش رایگان تأکید می کنند. روز اول ماه مه با برافراشتن بیرق این مطالبات می تواند روز اعلام عزم کارگران برای گسترش مبارزه انقلابی جهت سرنگونی حکومت اسلامی سرمایه داران باشد.

سخن روز: تلویزیون حزب کمونیست ایران و کومه له
https://alternative-shorai.tv (https://alternative-shorai.tv/)
https://cpiran.org
https://komala.co
https://t.me/peshrawcpiran
www.facebook.com/Peshrawcpiran
www.instagram.com/Peshrawcpirn
https://t.me/KomalaCpiranTv