سه شنبه ۱۳ آذر ۱۴۰۳

رامی ابو جموس ترجمه از فرانسه شهباز نخعی

رامی ابو جموس یادداشت های روزانه خود را برای «اوریان ۲۱» می نویسد. او که بنیانگذار «غزه پرس» – دفتری که در ترجمه و کارهای دیگر به روزنامه نگاران غربی کمک می کند- است، ناگزیر شده با همسر و پسر دو سال و نیمه اش ولید، آپارتمان خود در شهر غزه را تحت فشار ارتش اسرائیل ترک نماید. پس از پناه بردن به رفح، رامی و خانواده اش مجبور شدند مانند بسیاری از خانواده ها که در این منطقه فقیر و پرجمعیت گیر افتاده بودند، مجددا به تبعید داخلی خود ادامه دهند.. او رویداد های روزانه خود را در این فضا برای انتشار در «اوریان ۲۱» می نویسد:
     
ترجمه از فرانسه شهباز نخعی
سه شنبه ۱۹ نوامبر ۲۰۲۴
وزارت کشور حماس دیروز در بیانیه ای که توسط شبکه الاقصی منتشر شد اعلام کرد که گردان «سهمه» («پیکان») نیروی واکنش سریع آن حمله ای علیه «گروه های غارت کننده کمک های غذایی و انسانی که به غزه وارد می شود» انجام داده که ۲۰ کشته بجا گذاشته است. از جمله این قربانیان اعضای گروه های غارت کننده، پلیس ها و نیز بی گناهانی بوده اند که در محل حضور داشته اند. اکثر این گروه ها وابسته به بادیه نشین هایی هستند که در اطراف رفح زندگی می کنند. حضور آنها در این منطقه این امکان را ایجاد می کند که به کامیون هایی که از پایانه کرم شالوم می آیند حمله کنند. پیشتر، هنگامی که رفح هنوز اشغال نشده بود، به این کامیون ها توسط کودکانی حمله می شد که راه بندان های کوچکی با سنگ در راه کامیون ها می ساختند و بعد برای غارت چند کارتن مواد غذایی به آنها حمله می کردند. دلیل این کار آنها این بود که گرسنه بودند و کمک ها برای تغذیه همه کافی نبود.

این وضع هنوز هم ادامه دارد، اما امروز حمله ها «حرفه ای»تر شده است. شوربختانه این حمله ها توسط فلسطینی های غزه و با هماهنگی ارتش اشغالگر انجام می شود. این موضوع را سازمان ملل متحد در بیانیه ای تأیید کرده و می گوید که دلیل این که موفق به رساندن کمک ها نمی شود این است که کامیون ها در ۱۰۰ متری تانک های اسرائیلی مورد حمله گروه های مهاجم قرار می گیرند و ارتش اسرائیل کاری برای بازداشتن آنها نمی کند. سازمان ملل متحد تأکید می کند که بارها از اسرائیلی ها خواسته که چنان که معمولا با پهپادها این کار را می کنند، این کامیون ها را همراهی کنند. آخرین حمله، ۳ روز پیش علیه یک کاروان متشکل از ۱۰۹ کامیون انجام شد و بار آنها غارت گردید.

پیامی از حماس
به گفته سازمان ملل متحد، ارتش اسرائیل مسیر پیش بینی شده را بدون توضیح در آخرین دقیقه تغییر می دهد. درواقع، این غارت ها بخشی از راهبرد اسرائیل است. هدف از این کار قدرتمند کردن خانواده هایی کم و بیش مافیایی است. اسرائیلی ها این روش را در شهر غزه آزمایش کردند ولی خانواده ها، تا حدی زیر فشار حماس، از همکاری خودداری نمودند. در جنوب، در ابتدا این گروه ها فقط برای به دست آوردن غذا دزدی می کردند، ولی حالا این کار را برای فروش در بازار سیاه با قیمت های خیلی بالا می کنند. این کار به آنها امکان می دهد که سلاح های بیشتری بخرند و افراد دیگری را هم استخدام کنند. اسرائیلی ها با دادن اجازه واردات سیگار- که در غزه اصولا ممنوع است-، به آنها امکان دستیابی به یک منبع مالی دیگر را هم می دهند. فروش هر بسته سیگار به ۲ هزار شِکِل (۵۰۰ یورو) منبع درآمد قابل توجهی است. محاسبه اسرائیلی ها ساده است: می خواهند کنترل بخش جنوبی نوار غزه را در اختیار این گروه های مافیایی بگذارند. اگر ارتش اسرائیل یک روز عقب نشینی کند، یک راهزن فرماندار رفح و دیگری خان یونس می شود.

چرا حماس پیش از رودررویی با این گروه ها تعلل کرد ؟ به نظر من دلیل های زیادی وجود دارد. دلیل نخست این است که خود مستقیما از این غارت ها زیان ندیده بود و اولویت اولش مبارزه علیه ارتش اشغالگر است. دلیل دوم این است که فکر نمی کرد که این مسئله ای خیلی مهم باشد. این که دزدهایی از وضعیت جنگی سوء استفاده کنند، متاسفانه همیشه وجود دارد. اما حماس هنگامی تغییر عقیده داد که دید این گروه ها مستقیما با ارتش اسرائیل همکاری می کنند و این ارتش با هدف قرار دادن پلیس ها و شبه نظامی های مسئول حفاظت از محموله ها، کار آنها را آسان می کند. من فکر می کنم که حماس حس می کند که این همکاری برایش تهدیدی محسوب می شود و به این خاطر تصمیم گرفته رئیس های این گروه ها را حذف کند و بدون دخالت در جزییات، ابزارهایی علیه آنها بکار گیرد. جیپ مجهز به کلاشنیکف و آرپی جی آنها هدف گرفته شده است.

درواقع حماس اشتباه کرد و برادر رئیس گروه، که او نیز موقعیتی مهم در گروه داشت و نیز محافظانش را کشت. این پیامی خیلی قوی از جانب حماس هم برای اسرائیلی ها و هم دزدان است: می گوید ما در اینجا هستیم. می دانیم چه می خواهید بکنید و اجازه نخواهیم داد که گروه های چپ و راست با حمایت اشغالگر قدرت یابند. همچنین، این پیامی برای کسب و کارها نیز هست که قیمت ها را افزایش ندهید، با مافیا همکاری نکنید، درغیر این صورت دفعه بعد نوبت خودتان خواهد بود. درنهایت، حماس پیامی هم برای غزه ای هایی می فرستد که این روایت اسرائیلی را باور کرده اند که ارتش اسرائیل می خواهد بگذارد کمک های انسان دوستانه عبور کند، ولی دزدها آنها را غارت می کنند، درحالی که مردم نمی دانند که این گروه ها با ارتش اسرائیل همکاری می کنند.

با کمک اسرائیلی ها
با این همه، اگر به مسیری که اسرائیلی ها تعیین می کنند توجه شود، این همکاری آشکار می گردد. انبارهای سازمان ملل متحد در مرکز نوار غزه، در دیرالبلح قرار دارد. کوتاه ترین مسیر ورود کمک ها از پایانه کیسوفیم است که به تازگی گشوده شده، اما آنها کالاها را از پایانه کرم شالوم در جنوب وارد می کنند تا کار غارت برای دزدها آسان تر باشد.
این روایت نیز برای جلب توجه غربی ها، به ویژه ایالات متحده، ابداع شده است: «کاری که ممکن است را انجام می دهیم، اما دزدهای فلسطینی مانع از تغذیه مردم می شوند». به علاوه، اسرائیل ممکن است بخواهد در کار تحویل کمک های سازمان ملل متحد اخلال کند تا شرکت های خصوصی جای آن را بگیرند. دولت اسرائیل به ویژه پیشنهاد شرکت «گلوبال دلیوری» را بررسی می کند که متعلق به موتی کاهانا، میلیاردر اسرائیلی- آمریکایی است. این پیشنهاد درباره ایجاد یک مرکز تحویل در نوار غزه با حفاظت نیروهای مزدور است.

سرانجام، به نظر می رسد که پیام حماس دستکم به مردم غزه رسیده باشد. بسیاری از مردم از این ضربه ای که به دزدان زده شده خشنود هستند و حتی به خاطر این کار میزان محبوبیت حماس مقداری بالا رفته چون جابجا شده ها هم اکنون در ترس و عدم امنیت از بمباران ها و نیز کمبود مواد غذایی زندگی می کنند. قحطی حاکم بر شمال غزه دارد به جنوب هم نزدیک و عدم امنیت داخلی هم به همه اینها افزوده می شود. دزدی های ناشی از فقر و بینوایی به طور مداوم درحال افزایش است، درحالی که پیشتردر غزه درهای خودرو یا خانه ها قفل نمی شد. اسرائیلی ها دستکم به این توفیق یافته اند که شیرازه جامعه غزه را پاره کنند. تأکید می کنم، غزه جامعه ای منسجم با بافت اجتماعی بسیار محکم بود که اکنون مانند تارهای عنکبوت نازک شده و دلیل آن همه آنچه که به سرش آمده، ویرانی، کشتار و سلاخی های روزمره ای است که اسرائیلی ها انجام می دهند. اکنون هم این استفاده ابزاری از گروه های مافیایی رخ می دهد که فقط هم برای غارت محموله های انسان دوستانه نیست.

آیا می دانید در رفح، جنوب غزه و مرز مصر چه می گذرد؟ شهر نیمه ویران شده و تقریبا خالی است و همه ساکنان آن به وسیله اسرائیلی ها اخراج شده اند. اما به گواهی بسیاری از شاهدان، دزدها حق دارند برای غارت خانه ها به این شهر وارد شوند. اسرائیلی ها حتی به وسیله پهپادهای ۴ ملخی مسلح که برفراز شهر می گردند از آنها محافظت می کنند و در عوض این کار، تبهکارها به آنها اطلاعات می دهند: جای تحرک های مظنون را اعلام می کنند، نشانه هایی که می تواند حاکی از حضور افراد یا مخفیگاه های حماس باشد را خبر می دهند و چیزهایی که در خانه ها می یابند را اعلام می کنند. مردم غزه نه تنها زیر چادرهای محقر زندگی می کنند، بلکه توسط برادران فلسطینی از آنها دزدی هم می شود.

وقتی موضوع به فلسطین می رسد، نقش ها وارونه می شود
این درحالی است که راه حل خیلی ساده است: اگر کمک های انسان دوستانه برای تغذیه و محافظت از مردم به حد کافی وارد شود، دیگر کسی دزدی نخواهد کرد. اما، وحشتناک این است که بر این بحث تمرکز می شود. مسئله فلسطین و نسل کشی فراموش شده و جای خود را به مسئله ای «انسان دوستانه» محض داده است. اکنون این تنها موضوع گفتگو است. می باید با نزدیک شدن زمستان، آب و غذا و پوشش را تأمین کرد. کسی از این که باید از غزه عقب نشینی کنند حرف نمی زند. غربی ها به آنها می گویند، خوب است، آنچه می کنید را ادامه دهید. کار خود را به انجام برسانید، اما در عین حال به این مردمی که دارید می کشید غذا بدهید، نمی خواهیم کسی از گرسنگی بمیرد، لااقل با شکم پر بمیرند. متاسفانه، وضع دنیایی که حرف از آزادی، برابری و برادری می زند چنین است. این حرف ها برای فلسطین و فلسطینی ها نیست.

آیا ما برای این «جامعه بین المللی» یک غده سرطانی هستیم ؟ آیا خطری هستیم که همه می خواهند از شرمان خلاص شوند ؟ یا برای این است که «خدا» ما را در سرزمین خودمان چشم آبی و موبور خلق نکرده است. من ناگزیرم یک بار دیگر به مقایسه با اوکراین بپردازم.«غرب» می گوید که روس ها اشغالگر و تروریست و اوکراینی ها در حال مقاومت کردن هستند و باید به آنها آب، غذا، پول و سلاح داد، اما هنگامی که نوبت به فلسطین می رسد، نقش ها وارونه می شود. اشغال شده ها تروریست می شوند و اشغالگران «حق دفاع از خود» را دارند. تصور کنید که گفته شود روسیه حق دارد از خود دفاع کند و اگر ۵۰ هزار غیرنظامی کشته شوند، این فقط خسارت های جانبی است.

آنچه که باید انجام شود خیلی خوب معلوم است. اگر مجازات هایی علیه اسرائیل اِعمال شود و به خصوص اگر تحویل سلاح به آن متوقف گردد، جنگ فورا پایان می یابد. اما نه، چنین کاری ضرورت ندارد. فلسطینی ها موجودات انسانی نیستند. ما مقاومت گرانی هستیم که تصمیم گرفته ایم در سرزمین خود بمانیم و دربرابر کشتارها تسلیم نشویم. ما نه تنها انسان هستیم، بلکه انسان های خیلی شجاعی هم هستیم که با هیولایی مقابله می کنیم که بین غیرنظامی، کودک، زن، و جنگجو تمایزی قائل نمی شود. برای این هیولا، انجام هر کاری مجاز است چون چنان که نتانیاهو می گوید ما «عمالیق»هایی هستیم که کتاب مقدس خواهان ازبین بردن آنها شده است. اما، با آن که ما در بینوایی زندگی می کنیم، شأن فلسطینی خود را نیز حفظ می نماییم.