به استقبال ۲۵ نوامبر روز جهانی مبارزه با خشونت علیه زنان برویم
یکشنبه ۲۸ آبان ۱۴۰۲
۲۵ نوامبر سال ۱۹۶۰، در بخش شمالی «جمهوری دومینیکن» پیکرهای بی جان سه خواهر به نام‌های “پاتریا”، “مینروا”،”ماریاترزا” میرابل، در کنار یک مرداب پیدا شدند. این سه خواهر که از مبارزان فعال علیه دیکتاتوری “رافائل تراخیلو”، حکومت مورد حمایت دولت امریکا بودند، پس از تجاوز و شکنجه به دست جانیان این حکومت به شیوه فجیعی به قتل رسیدند. هرچند حکومت می خواست قتل آنها را یک حادثه رانندگی جلوه دهد، اما به سرعت نوع تجاوز و قتل آنها، باعث رسوایی آشکار حکومت شد و خواهران میرابل به عنوان نماد “مبارزه در راه آزادی” با لقب «پروانه‌های فراموش نشدنی» مشهور شدند. شکنجه‌ها و خشونت‌های انجام شده بر روی سه خواهر و نقشی که آنها در مبارزه علیه دیکتاتوری حکومت تراخیلو ایفا کرده بودند، سبب شد در اولین گردهم‌آیی سازمان های زنان آمریکای لاتین و جزایر دریای کارائیب در بوگوتای کلمبیا، در سال ۱۹۸۱، زنان، روز ۲۵ نوامبر را به عنوان «روز جهانی مبارزه با خشونت علیه زنان» اعلام کنند. زنان، در این همایش، نه تنها خشونت برپایه ی جنسیت را محکوم کردند، بلکه هر نوع خشونت علیه زنان را از شکنجه و قتل و تجاوز توسط حکومت‌ها در زندان گرفته تا خشونت‌های روانی و فیزیکی در محیط خانواده و آزار و اذیت و تبعیض در محیط‌های کاری و اجتماع را محکوم کردند.
زنان و مردان آزاده هر سال در روز ۲۵ نوامبر انواع خشونت‌هایی را که از طرف جامعه مردسالار سرمایه داری، در محیط‌های کاری، اجتماع و خانواده بر آنها اعمال می‌شود، با انجام تظاهرات، گردهم آیی و دادن بیانیه و… محکوم می کنند. تنها در نتیجه تلاش و مبارزه پیگیر سازمانهای مدافع حقوق زنان و فشار افکار بشریت عدالتخواه جهان بود که در ۱۷ دسامبر ۱۹۹۹، مجمع عمومی سازمان ملل با صدور قطعنامه‌ای، ۲۵ نوامبر برابر با (۴ آذر) را به عنوان «روز جهانی محو خشونت علیه زنان» اعلام کرد.
اکنون که بیش از ۶۰ سال از کشتار جنایتکارانه خواهران میرابل می گذرد، در ایران، رژیم جمهوری اسلامی هم به مثابه رژیم مدافع بربریت سرمایه داری و هم به مثابه رژیمی که دین را به ابزاری برای تشدید خشونت در این مناسبات ضد انسانی تبدیل نموده است، کارنامه بس هولناکی در زمینه اعمال خشونت علیه زنان را با خود حمل می کند. این رژیم با بهره گیری از مذهب به مثابه ابزار ایدئولوژیک و با یاری گرفتن از فرهنگ عقب مانده مردسالارانه، تبعیض و نابرابری های جنسیتی و خشونت بر زنان را قانونیت بخشیده و به اجرا در آورده است. تحت حاکمیت رژیم جمهوری اسلامی حقوق اولیه زنان نظیر حق طلاق، حق سرپرستی فرزندان، حق ارث، حق مسافرت، حق انتخاب لباس، حق انتخاب رشته تحصیلی و غیره لگدمال گردیده است. زنان حق معاشرت آزادانه با مردان را ندارند. رژیم با اعطای حق چند همسری به مردان و رواج دادن صیغه، چهره ای قانونی به تن فروشی و خرید و فروش زن به مثابه کالا داده است. تفکیک جنسیتی در تمام ارکان جامعه و حتی در مؤسسات آموزشی به یک اصل خدشه ناپذیر تبدیل شده است. در سال های اخیر در نتیجه اجرای طرح ارتجاعی “سهمیه بندی جنسیتی”، دختران از تحصیل در ده ها رشته دانشگاهی محروم شده اند. رژیم اسلامی با تصویب طرح های “آمران به معروف و ناهیان از منکر” و “طرح صیانت از حریم عفاف و حجاب” و با اختیاراتی که به باندهای مسلح از نوع انصار حزب الله، گشت های ارشاد و بسیج و غیره برای اجرای این طرح ها تفویض کرد، عملا زمینه را برای تشدید خشونت دولتی علیه زنان فراهم آورد. اعمال این بی حقوقی و خشونت ها، تصویری عریان از جهنمی است که ترکیب سرمایه و دین در ایران برپا کرده است. در واقع این مجموعه از خشونت دولتی علیه زنان نه تنها یکی از پایه های حاکمیت جمهوری اسلامی می باشد، بلکه بستر مساعدی جهت گسترش خشونت در جامعه و خانواده را نیز فراهم ساخته است.
امسال در شرایطی به ۲۵ نوامبر روز جهانی مبارزه با خشونت علیه زنان نزدیک می شویم که جنبش انقلابی ژینا با نقش پیشتاز زنان، پایه ایدئولوژیک رژیم جمهوری اسلامی به عنوان مهمترین پایگاه اسلام سیاسی در خاورمیانه را در هم کوبیده است و جنبش زنان برای رهایی را وارد فاز نوینی کرده است. اما نقش پیشتاز زنان در این جنبش انقلابی یک پدیده ابتدا به ساکن نبوده است. زنان ایران بیش از چهار دهه است که کلیه عرصه های حیات اجتماعی را به میدان مقاومت و مبارزه علیه رنج ها و مصائب ناشی از سلطه یک حکومت سرمایه داری آمیخته با اسلامی سیاسی و قوانین ارتجاع اسلامی و فرهنگ پوسیده مردسالاری تبدیل کرده اند. زنان ایران هیچگاه قربانیان خاموش رژیم آپارتاید جنسیتی حاکم نبوده اند. زنان با حضور چشمگیر خود در خیزش دیماه ۹۶ و آبان ۹۸ ارکان ایدئولوژیک حکومت دینی را به لرزه درآوردند تا در خیزش بعدی آن را ویران کنند. اعتصابات شکوهمند و پی در پی کارگران نیشکر هفت تپه و اعتصاب سه ماهه کارگران صنایع نفت و پتروشیمی بدون حمایت و همبستگی خانواده هایشان که زنان در کانون آن قرار داشتند و بدون شجاعت و فداکاری سپیده قلیان ها و فرزانه زیلائی ها به پیروزی نمی رسیدند. زنان در متروها و زیر فشار گشت های ارشاد برای مردم از ۸ مارس روز جهانی زن سخن گفتند. آنان در میادین شهرها علیه ” قتل های ناموسی” خشم و اعتراض خود را فریاد زدند. بر فراز سکوهای خیابان انقلاب حجاب این نماد بردگی را بر زمین افکندند، در دانشگاهها قانون جداسازی جنسیتی را به چالش کشیدند. در صف مقدم اعتصابات و اعتراضات سراسری معلمان و بازنشستگان برای دفاع از معیشت و کرامت انسان ها حضور یافتند. در مبارزه علیه تخریب محیط زیست و بحران کم آبی نقش برجسته ای داشتند. در محیط خانواده با فرهنگ پدرسالارانه و موقعیت جنس دوم بودن در افتادند. به عنوان دکتر و پرستار در صف مقدم مبارزه با کرونا جانفشانی کردند. زنان بر سر مزار دختران و پسران جوانشان نه تنها زانوی غم در بغل نگرفتند، بلکه با گردنی افراشته و با بانگ رسا اعلام کردند که بذر آزادی را کاشته اند. زنان زمانی هم که به “جرم” تسلیم ناپذیری به اسارت گرفته شدند و شکنجه گردیدند، در سنگر زندان نیز ادعانامە و جنگ آشکار خود علیه رژیم آپارتاید جنسیتی اسلامی را اعلام کردند.
روز ۲۵ نوامبر روز جهانی مبارزه با خشونت علیه زنان را، با تلاش هر چه گسترده تر جهت به میدان آوردن زنان کارگر و زحمتکش به روز مبارزه علیه زن ستیزی رژیم جمهوری اسلامی و به روز مبارزه علیه نظام مرد سالار سرمایه داری تبدیل کنیم.
سخن روز: شبکه تلویزیون حزب کمونیست ایران و کومه له