یکشنبه ۹ آبان ۱۴۰۰

محمود، عسلويه

بیشتر از ۴ ماه از اعتصابِ ما کارگرانِ پروژه ایی میگذرد، فارغ از دستاوردها و نتایج این اعتصاب
به این موضوع فکر میکردم که اگر شورای سازماندهی وجود نداشت چه می شد.
اگر شورا نبود امسال هم مانند پارسال همچنان کارگران را با وعده های دروغین، سرگردان و حیران و بدون هیچ نگرانی ای از سر بلند کردن دوباره نیروی عظیم کارگران ، کارفرما ها مطالبات کارگران را نادیده می‌گرفتند.
اما می‌بینیم که امسال بواسطه ی وجود شورای سازمانده و نقش دخالتگر آن در لحظات مبارزات ما، کارفرماها به دست و پا افتاده و هرچه در چنته داشتند به کمک نیروهای امنیتی در اتحاد با یکدیگر سعی در پایان دادن به این اعتصاب شدند اما جواب نگرفتند و ناگزیر به عقب نشینی هایی شدند.
اگر شورا نبود گروه های معلوم الحال فردی را به عنوان نماینده کارگران اعتصابی از صندوق در می آوردند و بالای سرِ ما کارگران قرار می دادند و زد و بندهایشان را میکردند و ما دیگر شاهد این حجم از برگزاریِ مجمع های عمومی در شهرهای مختلف و حضور میدانی خودِ کارگران اعتصابی نبودیم.
اگر شورا نبود صدای اعتراضمان در آن سطحی که پارسال بود، می ماند و نمی توانستیم خیلِ عظیمی از حامیان طبقه ی کارگر و نهادهای همبستگیِ کارگران را از سرتاسر جهان با خود همراه کنیم.
اگر شورایمان را درست نمی کردیم همانطور که روزهای اول اعتصاب به کارگران فراخوانِ برگشت به شهرها را می‌دادند و می‌خواستند تا کارگران را از محیط اعتصاب دور کنند تا مطالباتمان را نتوانیم در سطح بالاتر به کارفرماها تحمیل کنیم، امسال هم خیلی زود سر و ته قضیه را هم می آوردند. اما با تشکیل این شورا توانستیم بخش رادیکالتری از کارگران را حول شورا و با بیانیه های به موقع، کارگران را در بیشتر کمپ ها نگه داریم تا لحظه به لحظه از وضعیت اعتصاب و عملکرد کارفرماها باخبر باشیم و پیگیر اعتراضمان در سطح سراسری باشیم.
اگر ما کارگران این شورا را ایجاد نمی‌کردیم ، خبری از اعتراض به عدم واکسیناسیون کارگران در مراکز نفتی نبود. ولی شورای بیانیه داد و با همکاران کارگرمان در هفت تپه بدلیل جان باختن کارگری بخاطر ابتلا به کرونا اعلام همبستگی کرد و بر خواست واکسیناسیون همه کارگران کوبید و دیدم این کار در محیط های نفت آغاز شد و موفق شدیم.
همچنین در پرتو هدایت روشن بینانه شورای سازماندهی ما توانستیم با هماهنگی و موقعیت سنجیِ مناسبی که داشتیم تحصن های موفقی را در محل کار ایجاد کنیم و با بیانیه های خود، گفتمان ایجاد مجامع عمومی به عنوان محل تصمیم گیری خود و انتخاب نمایندگان واقعی در این مجمع و رفتن به سوی قراردادهای جمعی را به یکی از مطالبات خود تبدیل کنیم کنیم و در این راه هم موفقیت های خوبی داشتیم.
اگر شورا نبود ما کارگران را بدون قراردادهای کتبی و با نیرنگ و فریب به محل کار بازمیگرداندند. بین ما کارگران تفرقه ایجاد میکردند، همانطور که در بیانیه ها و گفته های گروه‌های پایپینگی این امرِ تفرقه افکنانه سازماندهی شده پیش می رفت که در این عرصه هم ما بر آن فایق آمدیم.
اگر شورا نبود نمی‌توانستیم مطالبات خود را به دیگر بخش های جامعه گره بزنیم و صف متحدی از اعتراض برای خواستهای سراسری کارگری را به نمایش بگذاریم.
اگر شورا نبود بخش های تخصصی و غیر تخصصی را که کارفرماها دندان تیز کرده بودند تا از هم جدا کنند را نمی‌توانستیم متحد نگه داریم و یکی ز هوشمندانه ترین کارِهای شورا تاکید بر این نکته بود که مزد هیچ کارگری نباید از 12 میلیون کمتر باشد و با این مطالبه همه بخش های کارگران در نفت را نمایندگی کرد.
و بالاخره اینکه اگر شورا نبود دو مطالبه کوتاه شدن دست پیمانکاران ولغو قوانین ویژه مناطق اقتصادی چنین به جلو نمی آمد و امروز می بینیم مطالبه برچیده شدن پیمانکاران به اعتراض کف خیابان همکاران ما تبدیل شده است. من امروز خود را عضوی از این شورا میدانم و همه همکاران خود را به فعالیت متمرکز با شورای سازماندهی فرامیخوانم . با این کار هم صف مبارزه خود را مستحکم تر کرده و هم جواب محکمتری به برخی ناباوران خرد میدهیم.