اول ماه مه در چه شرایطی برگزار شد
پنجشنبه ۱۵ اردیبهشت ۱۴۰۱
اول ماه مه امسال در سرتا سر جهان مهر شرایطی را برخود داشت که از یک سو میلیونها انسان هنوز از تبعات پاندمی کرونا رنج می برند و از سوی دیگر جنگ در اوکراین رقابت قدرتهای امپریالیستی را وارد فاز جدیدی کرده و هزینه های سنگینی را به کارگران و مردم جهان تحمیل کرده است. هر چند که از دامنه تلفات پاندمی کرونا تا حدودی کاسته شده است ولی هنوز به سختی میتوان از دوران پسا کرونا سخن به میان آورد. میلیونها تن از مردم هنوز در غم و اندوه از دست دادن عزیزانشان به سر میبرند. هنوز میلیونها تن از مزد بگیرانی که در اثر پاندمی کرونا شغل خود را از دست داده بودند، همچنان در جستجوی راهی برای سیر کردن شکم خود وخانواده هایشان هستند. هنوز هم سران دول سرمایه داری وعده بازگشت به شرایط به اصطلاح عادی را میدهند. همه جا دولت ها وکارفرمایان در برابر موج تورم و گرانی سخن از افزایش دستمزدها و کمکهای دولتی به میان می آورند. ولی همین مردم واقعیت افزایش قیمت کالاهای اساسی را می بینند. با افزایش قیمت نفت و گاز تهیدستان همه جا بین دو گزینه گرم کردن خانه، یا سیر کردن شکم، یکی را باید انتخاب کنند. البته همزمان گزارش سودهای میلیاردی انحصارات و کمپانیهای داروسازی اعلام میگردد. هنوز هم در بوق وکرنا دمیده میشود که چرخه تولید به حالت عادی برنگشته است تا زمینه برای پشت گوش انداختن مطالبات مزد بگیران جهت افزایش دستمزد فراهم شود.
همه جا بر طبل جنگ نواخته میشود، مسابقه ای هولناک بر سر ارسال تسلیحات سبک وسنگین به اوکراین در جریان است. مردم باید باور کنند که با کمکهای تسلیحاتی به اوکراین میشود جلوی این جنگ را گرفت. هر گونه اعتراضی علیه این جنگ بین امپریالیستی مهر دفاع از روسیه خورده و باید فورا خفه شود. همه جا استدلال میشود که این جنگ علیه استبداد و تجاوزگری روسیه و در دفاع از دمکراسی و دنیای آزاد صورت میگیرد. رئیس مجلس سنای آمریکا از حزب دمکرات در دیدارش با رئیس جمهور اوکراین با وقاحت بی نظیر میگوید که “ما اینجائیم که از شما به خاطر دفاعتان ار دمکراسی تشکر کنیم. جهان به شما افتخار میکند که برای دفاع ار دمکراسی به میدان آمده اید”. همه امکانات رسانه ای در اختیار گرفته میشود تا میلیونها تن از مردم از ماهیت واقعی جنگ بی خبر بمانند. در دل این هیاهوست که مزدبگیران به خیابانها آمدند تا با مارش عظیم خود روز جهانی رزم کارگران را پاس دارند. در همه کشورهای متروپل سرمایه داری جائیکه اتحادیه های کارگری به اصطلاح به شریک اجتماعی کارفرمایان تبدیل شده اند، از فرصت اول ماه مه بهره جستند تا همسوئی خود را با سیاستهای جنگ طلبانه دولتهای امپریالیستی اعلام کنند. سران این اتحادیه های رفرمیست به نام طبقه کارگر پشت دولتهایشان قرار گرفتند. در مقابل نیروهای چپ و کمونیست و فعالین چپ اتحادیه های کارگری با پرچم های سرخ خود به خیابان آمدند تا ضمن گرامیداشت همبستگی انترناسیونالیستی کارگران علیه این جنگ امپریالیستی شعار سر دهند.
صدر اعظم آلمان در سخنرانی مراسم اول ماه مه خود در شهر دوسلدورف آلمان که به همت آتحادیه های کارگری ترتیب داده شده است، حنجره پاره میکند که ” ما با دشمن دمکراسی مقابله سختی را خواهیم کرد”. ولی در همان تظاهرات معترضان به این جنگ ارتجاعی با فریادهای خود مهر جنگ طلبی را برپیشانی او کوبیدند. با وجود همه این تبلیغات در شهرهای برلین وهامبورگ دهها هزار نفر مراسم های ویژه ” اول ماه مه”را بر پا میکنند ودولت آلمان فقط در برلین پنج هزار وپانصد نیرو انتظامی و سرکوبگر را برای مقابله با این راهپیمایی بسیج کرده بود. در روسیه اتحادیه های کارگری در دفاع ار دولت به خیابان آماده وتمام قد همبستگی خود را با پوتین اعلام میکنند. در فرانسه به مناسبت اول ماه مه حدود ۲۵۰ تظاهرات و گردهمایی در سراسر کشور برگزار شد. در همه ی این گردهمایی ها علیه ماکرون شعار سر داده شد و تظاهرکنندگان خواستار شدند منافع مردم در اولویت قرار گیرد. در این راه پیمایی ها طرح ماکرون برای افزایش سن بازنشستگی بار دیگر محکوم شد .
اول ماه ماه مه در ایران اما حال وهوای دیگری داشت. طبقه کارگر ایران سالی پر از اعتصاب و اعتراض را پشت سر گذاشته بود. بیش دو هزار اعتصاب و اعتراض کارگری در طول سال گذشته کارنامه در خشانی بود که به یمن فداکاری، شجاعت، استقامت و پرداخت هزینه های زیاد به دست آمده بود. طبقه کارگر ایران با چنین کارنامه درخشانی به استقبال اول ماه مه آمد. نیروهای امنیتی رژیم در آستانه اول ماه مه با احضار فعالین کارگری، ارسال پیام های تهدید آمیر و سپس دستگیری تعداد زیادی از فعالین کارگری، معلمان و بازنشستگان هراس و سراسیمگی خود را نشان دادند. اما این تهدیدات و بگیر و ببندها نتوانست کارگران را مرعوب نماید.
در آستانه اول ماه مه تعداد زیادی از تشکلها و نهادهای مستقل کارگری با انتشار فراخوانهائی اعلام کرده بودند که اول ماه مه روز جهانی کارگر را برگزار می کنند. از سندیکای شرکت واحد تا کارگران هفت تپه، از کارگران فولاد اهواز تا شورای اعتصابات کارگرانئ پروژه ای نفت و گاز و پتروشیمی، از اتحادیه آزاد کارگران تا شورای هماهنگی تشکلهای فرهنگیان و تشکلهای بازنشستگان طی بیانیه ها و قطعنامه هایی مطالبات کارگران را اعلام کرده بودند. این فراخوانها و قطعنامه ها ماهیتی آشکارا ضد سرمایه داری و ضد مذهبی داشتند. در روز اول ماه مه به رغم تشدید فضای پلیسی و تداوم بگیر و ببندها در بیش از پنجاه شهر و مرکز کارگری ایران تجمع های اعتراضی برپا شدند. در این تجمع های اعتراضی معلمان و دیگر بخش های جنبش کارگری ضمن تأکید بر همبستگی بخش های مختلف جنبش کارگری ایران بر ادامه مبارزه برای تحقق خواسته ها و مطالبات خود پای فشردند.
سخن روز شبکه تلویزیون حزب کمونیست ایران و کومه‌له