اول ماه مه، روز رزم و همبستگی جهانی کارگران!
پنجشنبه ۸ اردیبهشت ۱۴۰۱
اول ماه مه ، یازدهم اردیبهشت روز جهانی رزم کارگران امسال در شرایطی برگزار میشود که نه تنها پاندمی کرونا هنوز هم قربانی میگیرد، بلکه همزمان جنگ در اوکراین جهان را با خطرات بسیار جدی روبرو ساخته است. هر دوی این بحرانها نتیجه حاکمیت آن نظمی است که برای سود آوری سرمایه همه حوزه های حیات انسانها را مورد تهاجم خود قرار داده است.همه این بحرانها تأثیرات مستقیمی بر زندگی ومعیشت میلیاردها انسان در سرتا سر این کره خاکی میگذارد. اگر در جریان بحران کرونا میلیونها انسان در یک چشم به هم زدنی شغل خود را از دست داده و به خیابان پرتاب شدند، میلیونها انسان جان خود را از دست دادند، میلیونها انسان از دسترسی به واکسن محروم گشتند، اکنون همین میلیونها انسان با تبعات جنگ سرمایه داران در اوکراین باید روبرو شوند. میلیونها انسان که حتی در شرایط عادی هم باید با گرسنگی بجنگند با تورم فزاینده، با گرانی کالاها ودر بسیاری از کشورهای پیرامونی با عدم دسترسی به یک تکه نان روبرو گشته اند. در مقابل همه این مصائبی که نظم سرمایه داری به میلیاردها انسان حاکم کرده است تنها یک طبقه میتواند با به میدان آمدن میلیونی و آگاهانه خود به صحنه سیاسی جامعه، بدیل نظم فلاکتبار کنونی را در مقابل بشریت بگذارد. اکنون این طبقه در آستانه روزی است که باید میادین وخیابانها را به تصرف خود درآورد. اما نباید فراموش کرد که اول ماه مه تنها روز رزم جهانی کارگران علیه سرمایه داری نیست بلکه در عین حال روز ابراز وجود طبقه کارگر به مثابه طبقه اصلی متخاصم در مقابل نظم بربریت سرمایه داری، روز اعلام بدیل این طبقه وروزی است که طبقه کارگر به مثابه رهبر جامعه باید به همه مطالبات موجود در جامعه از منظر خود جواب دهد.
اگر چه در بسیاری از کشورهای جهان طبقه کارگر توانسته است به یمن مبارزات خود تعطیلی این روز را به دولتهای سرمایه داری تحمیل کند و اگر چه در بسیاری از کشورهای سرمایه داری تشکلات بوروکراتیک و رفرمیست کارگری این روز را از مفهوم طبقاتی ومبارزاتی خود تهی نموده اند، ولی در تعدادی از کشورهای استبدادزده، کارگران مجبورند که مراسم های این روزرا با جنگ وگریز وآشکار ونهان برپا دارند. طبقه کارگر در ایران هم هرساله با وجود سرکوبگری های رژیم با ابتکارات متفاوت جشن جهانی وطبقاتی خود را بر پا کرده است. زمانی با گلگشتهائی که به همین مناسبت برگزار میکرد و زمانی با برهم زدن مراسم های فرمایشی تشکلهای دست ساخته حکومتی به میدان میآمد. اما اکنون طبقه کارگر ایران به یمن اعتراضات ومبارزات گسترده خود، به یمن پیشروی در امر سازمانیابی در توازن قوای بسیار بهتری در مقابل با رژیم قرار دارد. این تغییر توازن قوا باید بتواند در روز اول ماه مه امسال با مارشهای وسیع در خیابان و همبستگی توده ای کارگران خود را به نمایش بگذارد. این مارشها واین همبستگی توده ای و طبقاتی نباید اجازه دهد که تشکلهای زرد ودست ساخته حکومتی میداندار مراسم های اول ماه و در خدمت تهی کردن مضمون پیکارگرانه وطبقاتی آن گردند. کارگران با تغییر توازن قوای طبقاتی که ایجاد کرده اند باید نه تنها در اول ماه مه امسال مطالبات خود را طرح کنند، بلکه باید با اعتماد به نفس، خواست برگزاری اول ماه مه وتعطیلی این روز را به رژیم تحمیل کنند. خود این امر یک مبارزه طبقاتی روشن است و میتواند روزی باشد که کارگران فرصت این را بیابند که خود را در قامت یک طبقه که برای رهبری جامعه میجنگد، ظاهر سازد.
این درست است که طبقه کارگر ایران هیچ زمانی در حوزه زندگی ومعیشت چنین مورد تعرض دولت سرمایه داری قرار نگرفته بود و این فقر وفلاکت تحمیل شده آن چنان است که حتی مقامات رژیم ونمایندگان به اصطلاح کارگری در در شورایعالی کار مجبورند به آن اعتراف کنند. این البته یک مؤلفه سیمای جامعه ایران وبحرانهائی است که ناشی از حاکمیت یک رژیم سرمایه داری مذهبی سرتا سر این جامعه را فرا گرفته است.اما مؤلفه دیگر سیمای جامعه اعتراضات ومبارزاتی است که در آن جریان دارد. به جرأت میتوانیم بگوئیم که مبارزات کارگران در سال گذشته بی سابقه بوده است. طبقه کارگر در تمام بخشهای مختلفش در طول سال گذشته در یک جدال دائمی با رژیم بود. کارگران هپکو، فولاد اهواز، هفت تپه، کارگران نفت وپتروشیمی، کارگران شهرداریها، معلمان، پرستاران و بالاخره بازنشستگان با اعتراضات واعتصابات خود سیمای اصلی جامعه را ترسیم کردند. در روزهای گذشته نیزاعتراضات ادامه داشتند. در یکم اردیبهشت تجمع سراسری معلمان برگزارشد. آنان در قطعنامه پایانی تجمعات خود اعلام کردند که ” ما در اینجا جمع شده ایم تا فریاد بزنیم تا زمانی که مطالبات فرهنگیان محقق نگردد ما خیابان را ترک نخواهیم کرد. خیابان از آن ماست تا زمانی که تمام مطالبات محقق گردد سرکوب و زندان و پرونده سازی قادر نیست جنبش معلمان را یک گام به عقب براند”. همزمان” شورای سازماندهی اعتراضات کارگران پیمانی نفت ” با انتشار فراخوانی شروع دور جدیدی از اعتصابات خود را اعلام کرد. ” شورا با اشاره به اعتراضاتی که در اغلب شرکت های پیمانکاری جریان دارد اعلام کرد که از “همه همکاران میخواهد که متحدانه کنار یکدیگر بایستند و با اعتصاب قدرتمند خود و نشستن در مقابل کارگاه هایشان مقابل قلدری های پیمانکاران چپاولگر بایستند و این روز را به روز نمایش اتحاد و همبستگی خود تبدیل کنند”. شورا در ادامه فراخوان میگوید “ما با تاکید بر این مطالبات از همه همکاران میخواهیم که در روز ۱۱ اردیبهشت، روز جهانی کارگر در مقابل کارگاهها و دفاتر مناطق ویژه اقتصادی جمع شویم و حق و حقوقمان را طلب کنیم و همصدا با همه کارگران و همه مردم و هم طبقه ای هایمان در سراسر جهان روز جهانی کارگر، اول ماه می را گرامی بداریم”.
واقعیت این است که طبقه کارگر ایران چه آنجا که به زندگی ومعیشتش بر میگردد، چه آنجا که به سازماندهی و کوشش برای ایجاد تشکلهای مورد نیاز خود می پردازد، چه آنجا که همبستگی خود را با مبارزات هم طبقه ای های خود در این یا آن رشته ، در این یا آن مؤسسه تولیدی اعلام میکند، چه آنجا که در قامت یک طبقه آگاه ظاهر شده و آشکارا خطاب به نمایش انتخاباتی رژیم میگوید که انتخابات شما ربطی به ما ندارد و چه آنجا که فراتر از مرزهای جغرافیای ایران رفته و میگوید جنگ بین سرمایه داران در اوکراین جنگ ما نیست، نشان می دهند که چه گامهای عظیمی به جلو برداشته است. اکنون این گامها باید در روز اول ماه با آهنگی پرتواتنر و در یک همبستگی سراسری وبا مطالبات مشترک خیابانها را به تصرف خود درآورند.
سخن روز شبکه تلویزیون حزب کمونیست ایران و کومه‌له