یکشنبه ۱۱ اردیبهشت ۱۴۰۱

در شرایطی به استقبال روز جهانی کارگر می رویم که جهانِ دست پختِ امپریالیسم، در فقر و خون و آتش و جنگ های ارتجاعی و خانمانسوزبرای سلطه سیاسی و اقتصادی بیشتر بر جهان، می سوزد. سرمایه بی محابا بر جهان حکومت کرده و در نبود قطب و رقیبی انقلابی، به تاخت و تاز وحشیانه خود و استثمار افسار گسیخته، ادامه می دهد. روابط پدر/ مردسالارانه و سرکوب زنان را تشدید کرده و راه قدرت گیری مرتجع ترین و زن ستیز ترین نیروهای ارتجاعی را در کشورهایی همانند ایران و افغانستان ، هموار می سازد.

جنگ های ویرانگر، مرگ و میر بالا بر اثر بیماری با ویروس مرگبار کرونا و سایر عوامل بیماری زا، بحران های اقتصادی که بار آن بیش از هر زمان دیگر کمر کارگران و زحمتکشان جهان را خم کرده است، استثمار ومافوق سود برای سرمایه های مالی، به ویژه در کشورهای تحت سلطه، نابرابری جنسیتی و به اسارت کشیدن بدن زن، تشدید تضادهای ارتجاعی مذهبی، قومی و ناسیونالیستی، نابودی محیط زیست، برده کردن رسمیِ  بیش از چهل میلیون و سیصد هزار نفراز مردم جهان و …؛ همه و همه، وضعیتی انفجاری وغیر قابل تحمل برای اکثریت مردم به ویژه کارگران و زحمتکشان جهان بوجود آورده است.

در ایران مبارزات کارگری همانند سایر کشورهای جهان، هرگز خاموش نشده است. در سال های اخیر، اخبار مبارزات کارگران هفت تپه، کارگران صنایع نفت و پتروشیمی، کارگران نیروگاه ها، کارگران خودروسازی، رانندگان اتوبوس و کارگران بسیاری دیگر از کارخانه های کوچک و بزرگ، به شکلی روزافزون، از رسانه های مختلف، شنیده شده است. مبارزاتی که با وجود سرکوب شدید حکومتی، به پایداری و تداوم خود ادامه داد. اشکال مختلف سرکوب از جمله فشار و شکنجه برای اعترافات اجباری، حبس های طولانی مدت، اخراج های زنجیره ای و محرومیت های بیشمار دیگر، بهای سنگینی بود که کارگران پیشروی زن و مرد در این سال ها پرداختند ولی در مقابل تجربیات پر ارزشی را هم کسب کردند. تجربیاتی که مبارزات آنان را روز به روز رادیکال تر و تهاجمی تر نمود.  

حضور موثر زنان در صف اول این مبارزات وهم چنین نقش پررنگ شان در برنامه ریزی ها و رهبری اعتراضات، بسیار برجسته است ولی متاسفانه حتی در ادبیات کارگری هم وقتی از «مبارزات کارگری» در ایران، سخن به میان می آید،  نقش زنان نادیده گرفته شده و منظور عمدتا «مبارزات مردان کارگر» است.

مبارزات وسیع کارگری در ایران و جهان، که برای تعدیل و بهبود شرایط کار صورت می گیرند، مبارزات برحق و الهام بخشی هستند که سایر اقشار تحت ستم را هم به مقاومت و مبارزه ترغیب می نمایند؛ اما نباید فراموش کرد که برای ارتقا این مبارزات خودبخودی، به یک مبارزه انقلابی و نقشه مند، وجود تشکلات مستقل کارگری و رهبری نیروی آگاه و پیشرو، از تدارکات ضروری و اجتناب ناپذیر برای پیشروی های انقلابی هستند.

در مقابل تهاجم یک پارچه سرمایه، کارگران زن و مرد و زحمتکشان ایران و افغانستان و سراسر جهان، تنها می توانند به نیروی حاصل از اتحاد و همبستگی خود اتکا کنند. نیرویی که به سلاح تشکل و آگاهی مسلح شده و برای زیر رو کردن این نظم، یک انقلاب واقعی را تدارک ببیند و استوار و مطمئن در جهت ساخت جهانی عاری از ستم و استثمار گام بردارد.

زنده باد اول ماه مه، روز رزم جهانی کارگران

سازمان زنان هشت مارس (ایران-افغانستان)

اول ماه مه ۲۰۲۲برابربا ۱۱  اردیبهشت ۱۴۰۱

www.8mars.com / zan_dem_iran@hotmail.com / https://facebook.com/8Mars.org / https://t.me/hashtemars / www.youtube.com/8marsorg / Instagram:@zanane8mars / Twitter:@HashtMars