پنجشنبه ۲۸ مرداد ۱۴۰۰

 
فراخوان دفتر روابط بین الملل حزب کمونیست ایران

متن انگلیسی

شبح کابوسی که در هفته ها و روزهای گذشته بر سر مردم افغانستان در حرکت بود، در روز یکشنبه 15 اوت واقعیت زمینی یافت.  طالبان تبهکار، به فاصله ی چند روز تک تک ایالات افغانستان را اشغال کرده و سپس بیرق  سیاه خود را بر فراز کاخ دولت پوشالی اشرف غنی در کابل برافراشت. اشرف غنی و بسیاری از سران حکومت با ثروتهائی که انباشته بودند پیش از ورود طالبان به کابل خود را به مکانهای امن رساندند. همانهائی که در روزهای قبل با لاف و گزاف های باور نکردنی مردم را فریب میدادند که از آنان حفاظت می کنند. اکنون این توده های بی پناه باید با شلیک مسلسل های یک جریان به غایت ارتجاعی قربانی شوند

در حالی که نیروهای گروه فوق ارتجاعی طالبان در سراسر افغانستان در حال پیشروی بودند و کنترل شهرهای بی مقاومت را یکی پس از دیگری در دست می گرفتند، جو بایدن رئیس جمهور آمریکا و سران دولت های اروپایی، از “بدتر شدن وضعیت امنیتی” و “آینده تیره”، از رفتار خشونت آمیز به زنان و نقض حقوق بشر در آن کشور ابراز نگرانی می کردند. اما همه اینها دروغ می گویند. این پیشبرندگان جنگ در افغانستان تا دیروز بمباران غیر نظامیان، بمباران مجالس عروسی و مدارس و بیمارستان ها و کشتار کودکان بی دفاع را توجیه می کردند.

جو بایدن در سخنرانی تلویزیونی کاخ سفید در ۱۴ آوریل 2021 گفت: “زمان پایان دادن به طولانی ترین جنگ آمریکا رسیده است. وقت آن است که سربازان آمریکایی به خانه برگردند.” اما وقیحانه ترین بخش سخنرانی بایدن اصرار او بر این بود که ایالات متحده یک هدف ساده در افغانستان داشت و به آن رسید. وی گفت: “ما در سال ۲۰۰۱ برای ریشه کن کردن القاعده به افغانستان رفتیم تا از حملات تروریستی آینده علیه ایالات متحده جلوگیری کنیم”. هدف را این گونه تعریف کردند که خاک افغانستان را از وجود طالبان و گروه های جهادی پاکسازی کنند، حال این نیروهای آمریکایی بودند که گریختند. بر خلاف ادعای سران دولت آمریکا حمله آمریکا به افغانستان به بهانه ۱۱ سپتامبر و مبارزه با تروریسم در واقع ریشه در  افول قدرت اقتصادی اش آمریکا داشت. آمریکا که به دلیل بحران اقتصادی اش نتوانسته بود رهبری خود را بر جهان بعد از جنگ سرد تامین کند، تلاش کرد با اتکا به قدرت نظامی، هژمونی خود را بر قدرت های بزرگ سرمایه داری تحمیل کند. اما کوشش آمریکا برای تأمین هژمونی نظامی ناکام ماند.

قرار بود افغانستان در سایه اشغالگری آمریکا به نمونه دمکراسی آمریکایی در منطقه تبدیل گردد و موقعیت زنان بهبود پیدا کند، ادعاهایی که پوچی آنها ثابت شد. عدم مقاومت نیروهای ارتش افغانستان و واگذار کردن مواضع خود به طالبان، این ادعای دیگر آمریکا را که ارتش و نیروهای امنیتی را آموزش داده و مدرنیزه کرده اند هم زیر سئوال برد. درگیری های فرقه ای و قومی و حضور نیروهایی مانند داعش نه تنها کاهش نیافته بلکه افزایش یافته است. ریشه کن کردن تولید تریاک نیز یک ادعا بود. ادعاهایی نظیر، “دخالتهای بشر دوستانه”، “جنگ ضد تروریسم”، که به عنوان توجیه حمله آمریکا به افغانستان عنوان می شدند، حباب مانند ترکیدند. اما پیمانکاران آمریکایی و سازندگان سلاح، طی دو دهه گذشته برای فروش و تحویل سلاح، سالانه ده ها میلیارد دلار قراردادهای بلند مدت بستند. بسیاری از شرکت هایی که توسط مقامات بازنشسته پنتاگون و سیا اداره می شوند از بستن این قراردادها سودهای کلان به جیب زده اند. به قیمت کشتار ده ها هزار تن از مردم افغانستان، به بهای به کشتن دادن سربازان افغانستانی و آمریکایی این سودهای کلان به جیب پیمانکاران آمریکایی و کمپانی های تولید سلاح سرازیر شده است.

واقعیت این است که دخالت های نظامی و سیاسی آمریکا در هیچ نقطه ای از جهان و از جمله در کشور افغانستان، نه تنها امنیت و ثبات و دموکراسی را با خود به همراه نیاورد، نه تنها به نابودی تروریسم منجر نشد، بلکه تضادها و رویارویی های محلی و منطقه ای را تشدید کرد و زمینه های عینی رشد جریانهای تروریست را تقویت نمود. ظهور پدیده فوق ارتجاعی به نام “داعش” محصول دخالت های امپریالیستی در این منطقه است.

ابراز نگرانی سران دولت های غربی برای سرنوشت زنان افغانستانی زیر حکومت طالبان دروغی بیش نیست. آنان به نابرابری جنسیتی در آن سوی کره زمین دامن می زنند، از همین روی، به دولت مزدور و دست نشانده خود، به خاطر دامن زدن به قتل های ناموسی، ازدواج کودکان، تجاوزهای سیستماتیک و حتی سنگسارها در طی دو دهه گذشته اعتراض نمی کردند. دولت آمریکا و سران قدرتهای غربی مانند حکومت های ارتجاعی منطقه در برابر این جنایات ساکت و شریک جرم و همدست بوده و هستند.

تجربه افغانستان این درس را برای فعالین جنبش کارگری و دیگر جنبش های اجتماعی در ایران و خاورمیانه در بر دارد که هرگونه تحولی برای تأمین آزادی و رفاه،  فقط می تواند نتیجه پیروزی انقلاب کارگری باشد. بدون شک مردم ستمدیده افغانستان و در پیشاپیش آنان زنان که طی چند دهه گذشته مورد تهاجم نیروهای ارتجاعی اسلام سیاسی مانند القاعده، طالبان، داعش و قدرتهای امپریالیستی قرار گرفته اند، این شرایط  را پشت سر خواهند گذاشت. کارگران، زنان و مردان آزاده در افغانستان که در سالهای اخیر خیابان ها و میادین شهرهای مختلف افغانستان را به صحنه های پرشوری از مقاومت و مبارزه علیه هردو قطب ارتجاع حاکم تبدیل کردند، در همبستگی با آزادیخواهان در سراسر جهان، سرانجام حکومت طالبان را به زانو در خواهند آورد. طالبان بدون هماهنگی دولت آمریکا،  انگلیس، حکومت اسلامی ایران و پاکستان و ترکیه، روسیه، چین و شیخ نشین های منطقه، نمی توانست به قدرت برسد. این رویداد فلاکت بار، بر خاورمیانه و آسیای مرکزی و ایران به ویژه  تاثیر خواهد داشت و بیش  از همه، ارتجاع سیاه مذهبی را تقویت خواهد بخشید. سراسر جهان باید به همبستگی برآید، طالبان و داعش و  بوکوحرام ها و  اخوان المسلمین و حزب الله و جهاد اسلامی ها و…ابزاری برای پیشبرد جنگ های نیابتی و سرکوب زنان و جنبش  های کارگری و سوسیالیستی هستند. از همین روی، همبستگی با توده های زیر ستم به ویژه زنان در افغاستان  ضرورت و  وظیفه ای بین المللی است .

 
دفتر روابط بین الملل حزب کمونیست ایران

19 اوت

CALL FOR SOLIDARITY

Afghanistan and the struggle for liberation

The nightmare that haunted the people of Afghanistan in recent days turned into reality on Sunday, August 15th, when the criminal group of Taliban took control of the capital city, Kabul, after occupying every single state in Afghanistan within few days and then raised their black flag over the palace of Ashraf Ghani’s puppet government in Kabul. Ashraf Ghani and many other government officials used the wealth they had accumulated to reach safe havens before the Taliban occupıed Kabul. The same officials who in the previous days deceived the people with unbelievable boasting and exaggerations that they would protect them. These helpless masses were left alone to be sacrificed by highly reactionary and criminal gangs.

As Taliban extremist forces advanced across Afghanistan, taking control of uninhabited cities one after another, US President Joe Biden and European heads of state expressed their concern about the “deteriorating security situation”, the “dark future” and about violence against women and human rights abuses in that country. But all this is nothing but a big lie, as until yesterday, these warlords in Afghanistan justified the bombing of civilians, the bombing and shouting of weddings and schools and hospitals, and the killing of defenceless children.

“
The time has come to end America’s longest war.” Joe Biden said in a White House televised speech on April 14, 2021. “It’s time for American troops to return home.” The most outrageous part of Biden’s speech was his insistence that the United States had a simple goal in Afghanistan and have achieved it. “We went to Afghanistan in 2001 to eradicate al-Qaeda in order to prevent future terrorist attacks against the United States.” he said. The goal is said to be to clear Afghanistan of the Taliban and jihadist groups, but it was the American forces who fled. Contrary to US government leaders’ claims, the US invasion of Afghanistan under the pretext of 9/11 and the fight against terrorism were in fact rooted in the decline of US economic power. The USA, unable to secure its leadership in the post-Cold War World because of its economic crisis, sought to impose its hegemony on the great capitalist powers by relying on military power. But US efforts to secure its military hegemony failed.

Afghanistan was supposed to become an example of American democracy in the region under the US occupation and to improve the status of women, claims that proved to be absurd. Lack of resistance by the Afghan army and the handover of its positions to the Taliban also questions this US claim that it had trained and modernized afghan military and security forces. Sectarian and ethnic conflicts and the presence of forces such as ISIS have not only not decreased but also increased. Eradicating opium production was also just a claim. Claims such as “humanitarian intervention,” and the “war on terror,” which were used as a justification for the US invasion of Afghanistan, exploded like a bubble. The only true thing in all this is that American contractors and arms manufacturers have signed long-term contracts worth tens of billions of dollars during the past two decades to sell and deliver weapons. Many companies run by retired Pentagon and CIA officials have made huge profits from the deals. At the cost of killing tens of thousands of Afghans and at the cost of killing Afghan and American soldiers, these huge profits have flowed into the bank deposers of American contractors and arms companies.

The fact is that US military and political interventions anywhere in the world, including in Afghanistan, not only did not bring security, nor stability neither democracy, not only did they not lead to the eradication of terrorism, but also intensified the local and regional conflicts and confrontations and strengthened the objective grounds for the growth of terrorist movements. The rise of the ultra-reactionary group of “ISIS” is the product of imperialist interventions in the region.

Expressing concern over the fate of Afghan women under Taliban rule is also nothing but a lie. In fact, all their actions in this part of the world have served promoting gender inequality and all the honour killings, child marriage, systematic rape, and even stoning over the past two decades took place under the rule of their mercenary and puppet governments. The US government and the leaders of the Western powers, like the reactionary governments of the region, have been silent and accomplices to these crimes.

Afghanistan’s experience conveys this lesson to activists in the labour movement and other social movements in Iran and the Middle East that any change to ensure freedom and prosperity can only be the result of the victory of the workers’ revolution. Undoubtedly, the oppressed people of Afghanistan, and in front of them the women who have been attacked over the past few decades by the reactionary forces of political Islam such as al-Qaeda, the Taliban, ISIS and the imperialist powers, will overcome these conditions. Workers, freedom-loving men and women in Afghanistan, who in recent years have turned the streets and squares of various Afghan cities into glorious scenes of resistance and struggle against both reactionary ruling poles, in solidarity with freedom fighters around the world, will finally bring the Taliban government to its knees. The Taliban could not have come to power without the coordination of the US, British, Islamic Republic of Iran, Pakistan, Turkey, Russia, China and the sheikhdoms in the region. This tragic event will have a special impact on the Middle East, Central Asia and Iran, and above all, it will strengthen the dark religious reaction. The Taliban, ISIS, Boko Haram, the Muslim Brotherhood, Hezbollah, the Islamic Jihad and so on are a tool to advance proxy wars and suppress women, labour and socialist movements. Therefore, unity and solidarity with the oppressed masses, especially women in Afghanistan, is an international necessity and duty.

Bureau of International Relations of the Communist Party of Iran

August 19, 2021

Email: international@cpiran.org