پنجشنبه ۲۷ اردیبهشت ۱۴۰۳

رئیس گروه “بررسی صحنۀ جرم سازمان پزشکی قانونی”، دو هفته قبل اعتراف نمود که: ” در سال گذشته در ایران ٢١١٥ نفر از کارگران بر اثر حوادث ناشی از کار جان خود را از دست داده‌اند و ٢٧ هزار کارگر دیگر نیز مصدوم شده‌ و به مراکز پزشکی قانونی مراجعه  کرده اند”. او گفت که ظاهرأ میزان مرگ و میر کارگران در محیط کار نسبت به سال قبل از آن ١١،٣ درصد افزایش داشته است. رئیس گروه پزشکی قانونی توضیح داد که:” با توجه به اینکه در سال گذشته بر اثر رکود کارِ ساخت و ساز بیش از نیمی از کارگران ساختمانی، نیمی از سال بیکار بوده اند، باید گفت که ضریب افزایش حوادث در سالهای گذشته بسیار بیشتر از ١١،٣ درصد هم بوده است. زیرا با وجود آنکه تعداد کمتری کارگر در مقایسه با سالهای گذشته به سرکار رفته‌اند، اما تعداد تلفات بیشتر بوده است”.

بدون شک اگر آمار جانباختن کولبران در کردستان و سوختبران در سیستان و بلوچستان نیز به حساب آورده شوند، درصد افزایش تلفات کارگران تحت حاکمیت رژیم اسلامی سرمایه داران بیش از آن نیز خواهد بود و می‌توان گفت، روزانه به طور متوسط بیش از هفت کارگر بر اثر نبود امکانات ایمنی در محیط کار جان خود را از دست داده  و خانواده‌هایشان نان آور خود را از دست می‌دهند. این تعداد زیاد از مرگ و صدمات کارگران بر اثر نبود امکانات ایمنی محیط کار در تاریخ جنبش کارگری ایران بی سابقه بوده است. متأسفانه روز ١١ اردیبهشت نیز دو کارگر دیگر در منطقۀ ویژۀ اقتصادی بندر خمینی (شاپور)، بر اثر سقوط از ارتفاعات جان باختند. به گزارش خبرگزاری هرانا طی همین هفتۀ گذشته هم حداقل سه کارگر در اشکذر و ایرانشهر بر اثر عدم وجود امکانات ایمنی محیط کار جان خود را از دست دادند. روز یکشنبه بیست و سوم اردیبهشت نیز یک کارگر راه آهن در کرج بر اثر آتش سوزی مصدوم شد. 

این درحالی است که مسئولان وزارت کار رژیم تا کنون آمار تلفات کارگران در محیط کار را سه تا چهار برابر کمتر اعلام کرده‌اند. روز دهم اردیبهشت و دو روز قبل از روز جهانی کارگر، حسین رعیتی معاون دروغگوی روابط کارِ وزیر “تعاون، کار و رفاه اجتماعی” دولت رئیسی اعلام نمود که: “در دو سال گذشته تعداد کارگران جانباخته بر اثر حوادث ناشی از کار، از ٧١٢ نفر در سال  ١٤٠٠ بە٦٨٠ نفر در سال ١٤٠١ کاهش یافته است و این کاهش ٩،٧ درصدی حوادث محیط کار را نشان می دهد”. افتضاح انتشار آمارهای دروغ و متناقض کارگزاران رژیم اسلامی در زمینۀ تلفات کارگران در حوادث ناشی از کار آنچنان برملا گردیده که مدیر کل بازرسی کار آن وزارت مجبور به توجیه عذر بدتر از گناه ارائۀ آمارهای متناقض گردید. او روز پنجشنبه بیستم اردیبهشت در این رابطه گفت: «علت تفاوت میان آمار پزشکی قانونی با آمار بازرسان وزارت کار این است که کلیۀ کارکنانی که بیمه مشاغل آزاد بوده یا بیمۀ کشوری و کارمند محسوب شده و خارج شمول قانون کار هستند، در آمار ما از حوادث کار مربوط به کارگران قرار نمی گیرند». بنا به گزارش ایلنا خبر گزاری کار جمهوری اسلامی، اصرار وزارت کار در کاهش آمار و اعداد تلفات حوادث کار، تلاشی است که دولت برای نشان دادن بهبود شاخص‌های اقتصادی و کاهش بیکاری انجام می دهد. مسئولان بالای وزارت کار با حذف بخش قابل توجهی از مرگ کارگران در اثر حوادث ناشی از عدم وجود امکانات ایمنی لازم در محیط کار، آمارهای رسمی پزشکی قانونی را نیز به یک چهارم تقلیل داده است. البته این برای مردم جای تعجب ندارد و باشناختی که از ماهیت رژیم دارند به هیچ آمار و ارقام و اخبار منتشر شده از سوی رسانه‌های جمهوری اسلامی اعتماد نمی‌کنند.

واقعیت این است که در حکومت اسلامی سرمایه داری حتی آمار مرگ و میر و مصدومین محیط کار نیز امنیتی تلقی می‌شوند. رژیم اسلامی که با بحرانهای زیادی درست به گریبان است، از ترس بروز اعتصابات کارگران، جرأت انتشار آمار و ارقام واقعی تلفات ناشی از کار کارگران را ندارد. دستگاههای امنیتی رژیم  در هر مورد خودشان بر اساس ملاحظات امنیتی تعیین می کنند چه اعداد و ارقامی به عنوان آمار ارائه شوند. یکی از “فعالین کارگر” سابق وابسته به رژیم می‌گوید: «حکومت نمی‌خواهد در این رابطه واقعیت را بپذیرد زیرا نمی‌خواهد اعتراف کند که هر روزه در ایران تعداد زیادی کارگر جان خود را در اثر فقدان اصول و امکانات سادۀ ایمنی از دست می‌دهند و نرخ فوتی‌ها صعود چشمگیر دارد». درصد بالایی از کارگران جانباخته بر اثر سقوط از بلندیها جان می بازند و بقیه در حوادث دیگر از جمله آتش سوزی، اصابت جسم سخت، خفگی درچاه، برق گرفتگی، غرق شدن، تصادفات، انفجار معادن، گرما زدگی و سرمازدگی و دیگر حوادث ساختمانی جان می بازند.

بی توجهی و بی‌اخلاقی رهبران رژیم کارگر ستیز اسلامی نسبت به حفظ جان کارگران در حالی است که جمهوری اسلامی “مقاوله نامه ١٥٥ سازمان جهانی کار” را نیز امضا کرده است و برای فریب افکار عمومی در این زمینه تبلیغات دروغین زیادی انجام داده است. براساس این مقاوله کشورهای امضا کنندۀ آن موظف هستند، اقدامات لازم برای امنیت محیط کار به عمل آورند و آنرا بەروز هم بکنند.  اما رهبران و کاربدستان رژیم جمهوری اسلامی برای بهره کشی بیشتر در این رابطه هیچ اقدامی انجام نمی‌دهند و عملأ دست سرمایه‌داران بخش خصوصی و دولت به مثابه بزرگترین کارفرما در ایران را برای استثمار هرچه بیشتر نیروی کار بدون تقبل هیچ هزینه‌ای برای حفظ امنیت جانی کارگران باز گذاشته اند. به این دلیل جمهوری اسلامی در سطح بین الملل نیز به خاطر عدم رعایت موازین استاندارد در زمینه مسائل ایمنی محیط کار، در میان کشورهای جهان رتبۀ ۱۰۲را به خود اختصاص داده که رتبه بسیار پایینی است.

حوادث و مخاطرات ناشی از کار، عدم ایمنی شرایط کار، مرگ ظاهرا تصادفی و بیشمار، از کارافتادگی ها و پیری زودرس، نقض عضو، انواع بیماری های مهلک ناشی از شرایط غیر بهداشتی کار تنها جلوه هایی از رفتاری است که تولید سرمایه داری در حق کارگر می کند. روشن است که برای پایان دادن به مصائب سرمایه داری باید خود این نظام را از بیخ و بن برانداخت. برای آنکه توده های انسانی قربانی کار و تولید سرمایه داری نباشند باید به حاکمیت سرمایه داری بر کار و تولید اجتماعی پایان داد. باید حکومت کارگری تمام وسائل تولید را از دست سرمایه داران خارج کند. تا پروسه تولید اجتماعی، را وا قعا به پروسه ای انسانی و آگاهانه تبدیل نماید که نه تنها انسان ها قربانی اش نباشند، بلکه تماما در خدمت رفاه، پرورش استعدادها و ساختمان زندگی انسان های آزاد و برابر قرار گیرد. این پاسخ نهایی و تنها پاسخ قاطعی است که طبقه کارگر باید به فقر و فلاکت اقتصادی و مصائب ناشی از حاکمیت سرمایه داری و از جمله شرایط نامن کار و تولید در این نظام بدهد.

اما تا وقتی که سرمایه داری حاکم است و تا وقتی که منطق سرمایهداری حکم می کند، راه مقابله با ناآمنی محیط کار در همه جا همان اتحاد و نیروی طبقاتی متشکل و آگاه طبقه کارگری است که میخواهد این نظام ضدبشری را به گور سپارد. بنابراین این خود کارگران هستند که باید به فكر خویش باشند و با اتکاء به مبارزات متشکل و نقشه مند خود کارفرمایان و دولت را وادار به تأمین امنیت محیط کار خود بنمایند. اتحاد و نیروی طبقاتی کارگران تنها ابزار مقابله با تحمیلات نظام سرمایه داران و دولت آنهاست. در این زمینه یعنی در زمینهی کاستن از مخاطرات و صدمات و قربانیان کار و تولید سرمایهداری و تضمین ایمنی و بهداشت محیط کار و پرداخت خسارت به کارگرانی که در اثر این سانحهها لطمه می بینند، نیز باید نیروی متحد و متشکل کارگران بکار بیفتد و مطالبات عاجل و فوری طبقه کارگر را به کارفرمایان و دولت حامی آنها تحمیل کند. تأمین ایمنی محیط کار هم مثل هر مطالبه دیگری تنها به ضرب مبارزه و همبستگی طبقاتی کارگران به سرمایه داران و دولت حامی آنان تحمیل می شود!

سخن روز تلویزیون حزب کمونیست ایران و کومەله
https://alternative-shorai.tv (https://alternative-shorai.tv/)
https://cpiran.org
https://komala.co
https://t.me/peshrawcpiran
www.facebook.com/Peshrawcpiran
www.instagram.com/Peshrawcpirn
https://t.me/KomalaCpiranTv