پنجشنبه ۱۸ اسفند ۱۴۰۱

امسال در شرایطی در آستانه ۸ مارس روز جهانی زن قرار گرفته ایم که بیش از پنج ماه از خیزش انقلابی توده ها که قتل دولتی ژینا ( مهسا) امینی به علت بدحجابی جرقه آن را زد، می گذرد. این جنبش انقلابی با شعارهای محوری “زن، زندگی، آزادی” و”مرگ بر دیکتاتور و مرگ بر خامنه ای” و با اقدامات نمادینی مانند پرتاب کردن روسری ها بر کف خیابان و سوزاندن آنها، زیر پا نهادن قوانین تفکیک جنسیتی در دانشگاهها، پرهیز از هرگونه مراسم‌ سوگواری با آيین‌ها و نمادهای دینی،  یکی از پایه های قدرت سیاسی و ایدئولوژیک حکومت اسلامی را در هم کوبید و ویران کرد. این خیزش از آنجا که نیرومند ترین پایگاه اسلام سیاسی با قوانین سخت دینی در خاورمیانه و شمال آفریقا را مورد تعرض قرار داده است، جنبش زنان در منطقه را، وارد فاز نوینی کرده و به الگویی برای رهائی زنان و رهائی جامعه تبدیل شده است. ایستادگی، رزمندگی و شجاعت زنان در جریان این خیزش انقلابی و مقابله با نیروهای سرکوبگر نه تنها حکومت اسلامی را درمانده کرده، بلکه جهانیان را هم به حیرت واداشته است. اگر خیزش های دی ماه ۹۶ و آبان ۹۸ پرونده اصلاح طلبان حکومتی و استراتژی گذار مسالمت آمیز را بستند، جنبش انقلابی جاری با پیشتازی زنان آزاده پرونده حکومت دینی و آن بخش از اپوزیسیون مذهبی که بعد از پایان کار استبداد دینی سودای حکومت مذهبی بورژوایی دیگری تحت نام “جمهوری دمکراتیک اسلامی” را در سر می پرورانند را نیز بایگانی کرد.

امسال در شرایطی به روز ۸ مارس نزدیک می شویم که روند پیشروی و تکامل جنبش انقلابی جاری با پیشتازی زنان تلاش ها و پروژه های بخش های مختلف اپوزیسیون بورژوایی، از سلطنت طلبان به رهبری رضا پهلوی و با شعار”مرد، میهن، آبادی” گرفته تا ائتلاف شورای مدیریت گذار و شورای ملی تصمیم با پرچم منشور حقوق بشر، از اصلاح طلبان حکومتی به رهبری موسوی و خاتمی با شعار توخالی رفراندم گرفته تا محافل و رسانه های امپریالیستی که با حمایت از این قافله می خواهند جنبش انقلابی را به بیراهه برده و به شکست بکشانند، یکی بعد از دیگری رسوا و بی اعتبار ساخته است. در این عرصه نیز زنان یک پای اصلی برافراشتن پرچم منشور مطالبات حداقلی و منشور دادخواهی جهت خنثی کردن تقلاهای اپوزیسیون بورژوایی و برای برپائی جامعه ای آزاد، مرفه و برابر بوده اند. 

اما نقش پیشتاز زنان در این جنبش انقلابی یک پدیده ابتدا به ساکن نیست. زنان ایران بیش از چهار دهه است که کلیه عرصه های حیات اجتماعی را به میدان مقاومت و مبارزه علیه رنج ها و مصائب ناشی از سلطه یک حکومت سرمایه داری آمیخته با اسلامی سیاسی و قوانین ارتجاع اسلامی و فرهنگ پوسیده مردسالاری تبدیل کرده اند. زنان ایران هیچگاه قربانیان خاموش رژیم آپارتاید جنسیتی حاکم نبوده اند. زنان با حضور چشمگیر خود در خیزش دیماه ۹۶ و آبان ۹۸ ارکان ایدئولوژیک حکومت دینی را به لرزه درآوردند تا در خیزش بعدی آن را ویران کنند. اعتصابات شکوهمند و پی در پی کارگران نیشکر هفت تپه و اعتصاب سه ماهه کارگران صنایع نفت و پتروشیمی بدون حمایت و همبستگی خانواده هایشان که زنان در کانون آن قرار داشتند و بدون شجاعت و فداکاری سپیده قلیان ها و فرزانه زیلائی ها به پیروزی نمی رسیدند. زنان در متروها و زیر فشار گشت های ارشاد برای مردم از ۸ مارس روز جهانی زن سخن گفتند. آنان در میادین شهرها علیه ” قتل های ناموسی” خشم و اعتراض خود را فریاد زدند. بر فراز سکوهای خیابان انقلاب حجاب این نماد بردگی را بر زمین افکندند، در دانشگاهها قانون جداسازی جنسیتی را به چالش کشیدند. در صف مقدم اعتصابات و اعتراضات سراسری معلمان و بازنشستگان برای دفاع از معیشت و کرامت انسان ها حضور یافتند. در مبارزه علیه تخریب محیط زیست و بحران کم آبی نقش برجسته ای داشتند. در محیط خانواده با فرهنگ پدرسالارانه و موقعیت جنس دوم بودن در افتادند. به عنوان دکتر و پرستار در صف مقدم مبارزه با کرونا جانفشانی کردند. زنان بر سر مزار دختران و پسران جوانشان نه تنها زانوی غم در بغل نگرفتند، بلکه با گردنی افراشته و با بانگ رسا اعلام کردند که بذر آزادی را کاشته اند. زنان زمانی هم که به “جرم” تسلیم ناپذیری به اسارت گرفته شدند و شکنجه گردیدند، در سنگر زندان نیز ادعانامۀ و جنگ آشکار خود علیه رژیم آپارتاید جنسیتی اسلامی را اعلام کردند.

ستمکشی زنان و همه تبعیض هایی که علیه آنان اعمال می شود مانند هر پدیده اجتماعی دیگر ریشه در ساختارها و مناسبات اقتصادی- سیاسی – اجتماعی و فرهنگی حاکم بر جامعه دارد. تا زمانی که رژیم جمهوری اسلامی به شیوه ای انقلابی سرنگون نشود و ساختارهای اقتصاد سرمایه داری دگرگون نگردد و نیروی اجتماعی عظیم تولید کنندگان در مسیر سازماندهی اقتصاد سوسیالیستی و اداره و مدیریت شورایی جامعه قرار نگیرد، ستمکشی زنان از رخسار جامعه محو نمی گردد، و تا زنان آزاد نشوند، جامعه آزاد نمی شود. از این رو فعالین سوسیالیست جنبش رهائی زنان لازم است برای تضمین پیشروی این جنبش، توده میلیونی زنان کارگر و زحمتکش را به میدان مبارزه بیاورند. منافع کوتاه مدت و دراز مدت زنان و مردان کارگر در این است که در تشکل های توده ای و طبقاتی مستقل از دولت  و در حزب سیاسی خود متشکل شوند و بازو در بازوی هم برای پایان دادن به اشکال مختلف ستمگری نظام سرمایه داری مبارزه کنند. از آنجا که مبارزه سازمان یافته زنان عامل حیاتی جهت پیشبرد امر رهائی است، باید از هر فرصتی برای ایجاد تشکل های توده ای مستقل از دولت زنان بهره گرفت تا زنان با قدرت و شکوهی که شایسته آنان است در صف مقدم مبارزه برای سرنگونی انقلابی جمهوری اسلامی نقش خود را ایفا کنند.

حزب کمونیست ایران ضمن حمایت از فراخوان تشکل های دانشجویی و دانش آموزی و کمیته ها و شبکه های جوانان انقلابی محلات برای برپائی تجمع ها و راهپیمایی و برگزاری هر چه با شکوه تر روز جهانی زن در ۱۷ اسفند، ۸ مارس روز همبستگی جهانی جنبش زنان در مبارزه علیه ظلم و ستم و تبعیض جنسیتی را به همه زنان و مردان آزادیخواه و برابری طلب تبریک می گوید. حزب کمونیست ایران همه زنان و مردان آزادیخواه را فرا می خواند که بر متن تداوم جنبش انقلابی و توازن قوایی که عمیقا به سود جنبش آزادیخواهی و برابری طلبی تغییر یافته است ۸ مارس روز جهانی زن را هر چه با شکوه تر برگزار کنند.

گرامی باد ۸ مارس روز جهانی زن
سرنگون باد رژیم جمهوری اسلامی
زنده باد آزادی، برابری، حکومت کارگری

کمیته مرکزی حزب کمونیست ایران

۸ اسفند ۱۴۰۱

۲۷ فوریه ۲۰۲۳