جمعه ۲ آذر ۱۴۰۳

از قتل فجیع خواهران میرابل در جمهوری دومینیکن به دست جانیان رژیم دیکتاتوری “رافائل تراخیلو”، ۶۴ سال می گذرد. جنایتی هولناک که مبارزه برای رفع خشونت علیه زنان در جهان را وارد فصل تازه ای کرد و سرانجام ۲۵ نوامبر روز جهانی مبارزه برای محو خشونت علیه زنان را رقم زد. از آنزمان تاکنون به رغم تحولات عظیم اجتماعی در زمینه ابعاد روی آوری زنان به بازار کار و تحصیلات عالی و به رغم مبارزه آزادیخواهانه و برابری طلبانه و جانفشانی های زنان برای احقاق حقوق انسانی خود، جنبش هایی که بپا کرده و پیشروی ها و دستاوردهایی که کسب کرده اند، اما زنان همچنان از اولین قربانیان خشونت و نابرابری های اجتماعی، سیاسی، اقتصادی و فرهنگی هستند.

بر اساس آخرین گزارش “آکسفام” بیش از سه میلیارد انسان در جهان روزانه کمتر از ۵.۵ دلار درآمد دارند و در فقر به سر می‌برند و در این میان درآمد زنان شاغل۵۰ درصد از درآمد مردان کمتر است. اکثریت ۲۶۲ میلیون کودک بازمانده از تحصیل و ۳.۳ میلیون نفر از فقرایی که در خطر مرگ زودهنگام هستند، را زنان تشکیل می دهند، چون هر جا که فقر حکم می راند اولویت به پسران است که به مدرسه بروند و هر جا که گرسنگی زندگی را تهدید کرد، زنان در خط مقدم هستند. بر اساس همین گزارش اگر آن ۲۶ میلیاردر که معادل دارائی نیمی از مردم جهان ثروت دارند، فقط یک درصد بیشتر مالیات بپردازند این میلیون ها کودک بازمانده از تحصیل می توانند به مدرسه باز گردند و فقرا از خطر مرگ زود هنگام نجات می یابند. در جریان نسل کشی دولت اسرائیل در غزه  بیش از ۴۳ هزار نفر کشته و ده ها هزار نفر زخمی شده اند که حدود ۷۰ در صد آنان زنان و کودکان هستند.

“سازمان جهانی کار” تخمین می‌زند که ۵۴ درصد از قربانیان برده‌داری مدرن، شامل کار اجباری و قاچاق جنسی، زنان و دختران هستند. این زنان معمولاً با خشونت، سوءاستفاده، و تهدید روبرو هستند. بر اساس آخرین گزارش های آماری یک سوم زنان و دختران جهان در طول عمر خود خشونت فیزیکی و یا جنسی را تجربه می کنند. امار دخترانی که قبل از رسیدن به سن قانونی وادار به ازدواج می شوند و یا زنان و کودکانی که قربانی ختنه می شوند تکان دهنده است. در جامعه ایران که در آن دین و قوانین شرع اسلامی با حاکمیت سرمایه داری در هم آمیخته اند و زنان قانونا جنس دوم بحساب می آیند، خشونت علیه زنان ابعاد هولناک تری به خود گرفته است و رژیم جمهوری اسلامی کارنامه بس جنایتباری را در اعمال تبعیض و بی حقوقی و خشونت سیستماتیک علیه زنان در جهان رقم زده است. بر اساس آخرین گزارش “مجمع جهانی اقتصاد” از شاخص شکاف جنسیتی در سراسر جهان، ایران تحت حاکمیت رژیم جمهوری اسلامی و افغانستان تحت  حکومت طالبان در قعر جدول رتبه ‌بندی برابری جنسیتی قرار دارند. 

اینبار در شرایطی به استقبال روز جهانی مبارزه برای محو خشونت علیه زنان می رویم که بیش از دو سال از آغاز خیزش انقلابی ۱۴۰۱ می گذرد. زنان در جریان این خیزش انقلابی شعار استراتژیک و سرکوبگرانه رژیم اسلامی ” یا روسری یا توسری” را با فریاد رسا و کوبنده “نه روسری، نه توسری، آزادی، برابری” و “مرگ بر دیکتاتور” پاسخ دادند. زنان با اقدامات نمادینی مانند دورافکندن روسری ها بر کف خیابان و سوزاندن آنها و رقص و پایکوبی به دور شعله های آتش زیباترین صحنه ها علیه رژیم آپارتاید جنسیتی را آفریدند، قوانین زن ستیزانه حکومت اسلامی را در هم کوبیدند و به پهنای سرزمین ایران بذر آزادگی و شجاعت کاشتند و با خون خود آن را آبیاری کردند. اعتراض عریان و شجاعانه آهو دریایی در حلقه نیروهای حراست که قلب حکومت اسلامی را نشانه گرفت جوانه زدن این بذرهای آزادی را نوید می دهد. اگر زمانی ویدا موحد در ابتکاری نمادین روسری اسلامی را به دار آویخت، در جنبش انقلابی ژینا روسری ها سوزانده شدند، اقدام شجاعانه آهو دریایی این پیام را می رساند که زمان دور افکندن حجاب و روسری و لغو حجاب اجباری در کف خیابان فرا رسیده است. سران رژیم جمهوری اسلامی که زیر آوار دیوار حجاب اجباری گرفتار آمده اند و از تکثیر عمل شجاعانه آهو دریایی هراسناک شده اند در اوج درماندگی  در اقدامی فوق ارتجاعی با اختصاص صدها میلیارد تومان “ستاد ترک بدحجابی” را تأسیس کرده اند، بی خبر از آنکه زنان آزاده ایران این ستاد را هم بر سرشان خراب می کنند.

زنان آگاه و آزاده می دانند که در ایران حکومت اسلامی سرمایه داران  با تکیه بر قوانین شرع اسلام به مثابه ابزار ایدئولوژیک و با یاری گرفتن از فرهنگ عقب مانده مردسالارانه و پدر سالارانه به عنوان یکی از پایه های حاکمیت خود، تبعیض و نابرابری های جنسیتی و خشونت علیه زنان را قانونیت بخشیده و به یک امر حکومتی تبدیل کرده است. این خشونت حکومتی علیه زنان بستر مساعدی برای زن کشی و گسترش خشونت علیه زنان در عرصه های مختلف حیات اجتماعی را فراهم ساخته است. به همین اعتبار خشونت علیه زن با همه مصائب آن یک پدیده اجتماعی است و مثل هر پدیده اجتماعی دیگر باید بستر باز تولید آن را شناخت و بر حسب ویژگی هایش به اشکالی سازمانیافته و در ابعادی اجتماعی برای مبارزه علیه آن نیروی توده زنان و مردان کارگر و زحمتکش و انسانهای آزاده و برابری طلب را بسیج کرد.

نباید اجازه داد هیچ شکلی از تعرض و خشونت علیه زنان امری شخصی، خانوادگی، قومی، فرهنگی و مذهبی تلقی شوند و از پیگرد و مجازات در امان بماند. ستمکشی و خشونت نهادینه شده علیه زنان ریشه در حاکمیت دین و سرمایه دارد. از اینرو مبارزه جهت محو خشونت علیه زنان و لغو آپارتاید جنسیتی بخش جدایی ناپذیری از مبارزه ضد سرمایه داری و مبارزه علیه دولت مذهبی است. درست از این زاویه است که انهدام زمینه های اقتصادی، اجتماعی، سیاسی و حقوقی خشونت علیه زنان از طریق تعرض رادیکال به رژیم سرمایه داری مذهبی حاکم در ایران و از مسیر مبارزه برای سرنگونی انقلابی رژیم جمهوری اسلامی می گذرد.
با گرامیداشت یاد خواهران میرابل، این پروانه های فراموش نشدنی و تمام زنان و مردان آزادیخواه و برابری طلبی که در راه رهایی زنان مبارزه کرده و جان باخته اند، روز ۲۵ نوامبر روز همبستگی جهانی مبارزه با خشونت علیه زنان را، به روز تجدید پیمان در مبارزه برای به عقب راندن مذهب از دخالت در حیات اجتماعی زنان، به مبارزه علیه نظام مرد سالاری و سرمایه داری و تلاش هر چه گسترده تر برای اتحاد جنبش رهایی زنان با جنبش کارگری و دیگر جنبش های پیشرو اجتماعی تبدیل کنیم.

نابود باد سرمایه داری و مردسالاری
سرنگون باد رژیم جمهوری اسلامی
زنده باد آزادی، برابری، حکومت کارگری

کمیته مرکزی حزب کمونیست ایران
آبان ۱۴۰۳
نوامبر ۲۰۲۴