چهارشنبه ۱۵ آذر ۱۴۰۲

در شرایطی به شانزدهم آذر روز دانشجو نزدیک می شویم که بیش از یک سال از خیزش انقلابی ژینا می گذرد. جنبشی که پایه های حکومت اسلامی سرمایه داران را لرزاند و به رغم فروکش اعتراضات خیابانی تحول بزرگی را در آگاهی و ذهنیت توده ها ایجاد کرد، دستاوردهایی را رقم زد و به رغم تشدید سرکوب در اشکال مختلف هنوز ادامه دارد. این خیزش نیز بر متن تعمیق بحرانهای اقتصادی و اجتماعی به محرکی برای مبارزه اقتصادی و سیاسی طبقه کارگر تبدیل شده و میل درونی کارگران را برای مبارزه قوت بخشیده است. تداوم و گسترش جنبش مطالباتی کارگران و بازنشستگان، ایستادگی شجاعانه زنان و مقاومت جنبش دانشجویی در برابر سرکوب ها بخشی از همین تحولات است. رژیم جمهوری اسلامی که مانند مار زخم خورده به خود می پیچید از سر استیصال تلاش کرد که جامعه را به قبل از ۲۵ شهریور ۱۴۰۱ بازگرداند. اما موج پی در پی اعدام ها و بگیر و ببند فعالین جنبش های اجتماعی و اعتراضی، تهاجم برنامه ریزی شده و گسترده علیه زنان برای تحمیل حجاب اسلامی و تعرض به جنبش دانشجویی با هدف مرعوب کردن جامعه و بازپسگیری دستاوردهای این جنبش انقلابی نه تنها جامعه را مرعوب نکرده است، بلکه با خروش مبارزه پاسخ گرفته است. جنبش دانشجویی همانطور که در ۲۸ شهریور سال گذشته در حالی که کردستان انقلابی را شور اعتراض و مبارزه علیه قتل دولتی ژینا فرا گرفته بود در ابعاد کم سابقه وارد عمل شد و با شعار “مرگ بر دیکتاتور”، “ما همه مهسا هستیم بجنگ تا بجنگیم” محیط دانشگاه را به میدان اعتصاب و برپائی تجمع های اعتراضی علیه کلیت رژیم جمهوری اسلامی تبدیل کرد، در این دوره هم یکی از کانون های داغ مقاومت در مقابل تعرض برنامه ریزی شده رژیم اسلامی به دانشگاهها بوده است. احضار، بازداشت و اخراج و پرونده سازی برای دانشجویان و اساتید مبارز، اعزام آخوند و بسیجی و روضه خوانها به دانشگاه، شدت عمل نیروهای مزدور حراست علیه دانشجویان بی حجاب نه تنها جنبش دانشجویی را مرعوب نکرده است، بلکه دانشگاه را به یکی از دژهای دفاع از دستاوردهای جنبش انقلابی ژینا تبدیل نموده است.

اما این تحول رادیکال در جنبش دانشجویی پیشینه تاریخی دارد. اگر به گذشته های دورتر نپردازیم، جنبش دانشجویی در دوره بعد از قیام سال ۵۷ و در کشاکش بین انقلاب و ضد انقلاب، دانشگاه را به میدان نبرد با ضد انقلاب اسلامی تبدیل کرد. زمانی که ضد انقلاب اسلامی تحت عنوان “انقلاب فرهنگی” و با تصفیه های خونین سنگر مقاومت دانشگاه را تسخیر کرد، اینبار دانشجویان مبارز در زیر پوست اختناق پلیسی خود را برای نبردهای بعدی آماده کردند. از تیر ماه ۱۳۷۸ که همدستی اصلاح طلبان حکومتی با سپاه پاسداران و بیت رهبری در یورش به دانشجویان زمینه ساز گسست بخش هایی از بدنه جنبش دانشجویی از اصلاح طلبان حکومتی و سازمان تحکیم وحدت شد، بخش چپ و سوسیالیستی جنبش دانشجویی به سرعت مطالبات سیاسی و رادیکال را سرلوحه مبارزات خود قرار داد. در اوایل دهه هشتاد همراه با رشد جنبش کارگری طیف نسبتا گسترده دانشجویان چپ رادیکال فعالیت های خود را به همراهی با جنبش‌ های کارگری و جنبش زنان متمرکز کردند. جنبش دانشجویی ایران حتی بعد از سرکوب گرایش چپ و سوسیالیستی در اواسط دهه هشتاد، هیچگاه به خصوصی سازی و کالایی کردن آموزش عالی، امنیتی کردن فضای حاکم بر دانشگاه ها، تفکیک جنسیتی و سیاست اسلامی کردن دانشگاه ها تمکین نکرد. دانشجویان رادیکال و سوسیالیست در خیزش سراسری دیماه ۹۶ نیز فعالانه شرکت کرده و شعار “اصلاح طلب، اصولگرا، دیگه تمومه ماجرا” را به میان جنبش سیاسی توده ها بردند. این به معنای عبور از گفتمان ها و راهکارهایی بود که اصلاح طلبان حکومتی در پیش روی جنبش های اجتماعی از جمله جنبش دانشجویی قرار داده بودند. دانشجویان انقلابی در آبان ۹۸، در آن هفت روزی که خیزش توده ها ایران را لرزاند با تهیدستان شهری همراه شدند، در کنار آنان خونشان بر سنگفرش خیابان ریخته شد، و همراه آنان به بند کشیده شدند، اما مرعوب این سرکوب خونین نشدند. زمانی که خامنه ای جلاد در پنجمین روز خیزش سراسری آبان ۹۸ در جنگ با تهیدستان شهری که نه سنگری داشتند و نه سلاحی در دست، اعلام کرد: «دوستان و هم دشمنان بدانند ما در عرصه‌ جنگ نظامی و سیاسی و امنیتی دشمن را عقب زدیم». دانشجویان در روز ۱۶ آذر ۹۸ به این گستاخی خامنه ای پاسخی کوبنده دادند و اعلام کردند که از خون جانباختگان خیزش آبان نمی گذرند و راهشان را ادامه خواهند داد. بدین گونه دانشجویان نشان دادند که در نبرد تهیدستان شهری با حکومت اسلامی سرمایه داران، در جنگ بین فقر و ثروت، در تخاصم بین استبداد و آزادی، در ستیز بین تبعیض جنسیتی و رهائی زن در کجا ایستاده اند. بخش رادیکال و سوسیالیستی جنبش دانشجویی در سالهای اخیر با رشد و گسترش اعتصابات کارگری در هفت تپه، فولاد اهواز و صنایع نفت و پتروشیمی با برپائی آکسیون های حمایتی بر استراتژی اتحاد با جنبش کارگری و فرودستان جامعه تأکید کردند. فریاد شعارهای “فرزند کارگرانیم، کنارشان میمانیم”، “نان- کار- آزادی، اداره شورایی”، “دانشجو، کارگر، معلم، اتحاد اتحاد”، “دانشجو آگاه است با کارگرهمراه است” در دانشگاهها به روشنی جهت گیری طبقاتی گرایش سوسیالیستی جنبش دانشجویی در این دوره را بازتاب می دهد. 

در شرایط کنونی، جنبش دانشجویی  به عنوان یکی از ستون های جنبش انقلابی و آزادیخواهانه باید مطالبات دموکراتیک مطرح در جنبش انقلابی جاری را به پیگیرترین و رادیکال ترین شکل نمایندگی کند و مورد حمایت  قرار دهد. بخش رادیکال و سوسیالیستی جنبش دانشجویی در مقابل جریان های رنگارنگ اپوزیسیون راست که می خواهند این جنبش را به انحراف بکشانند، فقط با طرح این مطالبات دمکراتیک از زاویه منافع طبقه کارگر و جنبش رهائی زن و دیگر جنبش های پیشرو اجتماعی است که می تواند این رسالت را به انجام برساند و با جنبش کارگری و دیگر جنبش های رادیکال اجتماعی و اعتراضی پیوندهای عمیق تری برقرار کند.

جنبش دانشجویی به دلیل بافت خود به شکلی طبیعی توانایی آن را دارد به مثابه متحد سازمان یافته تر جنبش دانش آموزی و جنبش اعتراضی جوانان که علیه فشارها ی خرد کننده اقتصادی، بی حقوقی های فردی و اجتماعی و تضییقات فرهنگی و سیاسی، محلات شهرهای ایران را به میدان اعتراض علیه رژیم اسلامی تبدیل کرده اند، عمل کند. در همین راستا لازم است فعالین سوسیالیست جنبش دانشجویی رابطه فعالی با شبکه جوانان انقلابی که در سازماندهی و هدایت اعتراض ها در محله های شهرهای مختلف ایران نقش ایفا می کنند برقرار کنند. برقراری این پیوندهای زنده و نهادینه کردن آن از ملزومات پیشروی جنبش انقلابی جاری و مقابله با سرکوبگری های رژیم اسلامی است. پیشبرد این جهت گیری ها و وظایفی که به آنها اشاره شد و به ثمر رساندن آنها  بدون تحزب کمونیستی  که بمثابه مفصل اتصال و مرکز هماهنگی  تمام وجوه فعالیتهای فوق در این دوره انقلابی عمل کند، کاری بس دشوار است. حزب کمونیست ایران برای پیشبرد این اهداف و جهت گیری ها در این شرایط انقلابی کمونیست های جنبش دانشجویی را به پیوستن به صفوف خود فرا می خواند.

گرامی باد ۱۶ آذر روز دانشجو

گرامی باد یاد جانباختگان جنبش دانشجویی

سرنگون باد رژیم جمهوری اسلامی

زنده باد آزادی، برابری، حکومت کارگری

کمیته مرکزی حزب کمونیست ایران

آذر ۱۴۰۲

دسامبر ۲۰۲۳