چهارشنبه ۸ آذر ۱۴۰۲

با گذشت ۶۳ سال از قتل فجیع خواهران میرابل در جمهوری دومینیکن به دست جانیان رژیم دیکتاتوری “رافائل تراخیلو”، حکومت مورد حمایت دولت امریکا، جنایتی که مبارزه برای رفع خشونت علیه زنان در جهان را وارد فصل تازه ای کرد، زنان همچنان از اولین قربانیان خشونت و نابرابری های اجتماعی، سیاسی، اقتصادی و فرهنگی هستند. روزانه میلیون ها زن در گوشه و کنار جهان در کارگاه های بهره کشی و مزارع بدون برخورداری از حقوق اولیه بشدت استثمار می شوند، در صنعت بردگی جنسی، در خانه هایشان، مورد سوُ استفاده قرار گرفته و تحقیر می شوند و یا با آنها به مثابه کالا رفتار شده و در معرض خرید و فروش قرار می گیرند. براساس آخرین گزارش های آماری یک سوم زنان و دختران جهان در طول عمر خود خشونت فیزیکی و یا جنسی را تجربه می کنند و نیمی از زنانی که در گوشه و کنار دنیا به قتل رسیده اند، توسط شریک زندگی یا اعضای خانواده خود کشته شده اند. بیش از هفتصد میلیون زن و دختر پیش از هجده سالگی ازدواج کرده اند و بیش از دویست میلیون زن و کودک، ختنه می شوند. در این میان رژیم جمهوری اسلامی کارنامه بس هولناکی را در اعمال خشونت سیستماتیک علیه زنان در جهان رقم زده است. بر اساس آخرین گزارش “مجمع جهانی اقتصاد” از شاخص شکاف جنسیتی در سراسر جهان، ایران تحت حاکمیت رژیم جمهوری اسلامی در قعر جدول رتبه ‌بندی برابری جنسیتی قرار دارد. از میان ۱۴۶ کشور، ایران در رتبه ۱۴۳ و افغانستان در رتبه ۱۴۶ جای گرفته‌اند.

در جامعه ایران که در آن دین و قوانین شرع اسلامی با حاکمیت سرمایه داری در هم آمیخته اند و زنان قانونا جنس دوم بحساب می آیند، خشونت علیه زنان ابعاد هولناک تری به خود گرفته است. حکومت اسلامی سرمایه داران با اعلام جنس دوم بودن زنان نظام آپارتاید جنسیتی را قانونی اعلام کرده است. در واقع رژیم جمهوری اسلامی رسما و قانونا زن ستیز است. این رژیم با تکیه بر دین اسلام به مثابه ابزار ایدئولوژیک و با یاری گرفتن از فرهنگ عقب مانده مردسالارانه به عنوان یکی از پایه های حاکمیت خود، تبعیض و نابربری های جنسیتی و خشونت بر زنان را قانونیت بخشیده و نهادینه کرده است. مطابق قانون مدنی حکومت اسلامی زنان بخشی از دارایی و ملک مردان محسوب می شوند و در روابط زن و شوهر مرد رئیس مطلق خانواده است. تحت حکومت اسلامی سرمایه داران حقوق اولیه زنان نظیر حق طلاق، حق سرپرستی فرزندان، حق ارث، حق مسافرت، حق انتخاب لباس، حق انتخاب رشته تحصیلی و غیره لگدمال گردیده است. زنان حق معاشرت آزادانه با مردان را ندارند. رژیم با اعطای حق چند همسری به مردان، رواج کودک همسری و رواج دادن صیغه، چهره ای قانونی به خرید و فروش زن به مثابه کالا داده است. تفکیک جنسیتی در تمام ارکان جامعه و حتی در مؤسسات آموزشی به یک اصل خدشه ناپذیر تبدیل شده است. اعمال این بی حقوقی و خشونت ها تصویری عریان از جهنمی است که ترکیب سرمایه و دین در ایران برپا کرده است.

امسال در شرایطی به استقبال روز جهانی مبارزه برای محو خشونت علیه زنان می رویم که بیش از یک سال از خیزش انقلابی زنان و مردان آزادیخواه ایران که با نام رمز ژینا  و با شعار محوری زن، زندگی، آزادی آغاز شد می گذرد. زنان در جریان این خیزش انقلابی شعار استراتژیک و سرکوبگرانه رژیم اسلامی ” یا روسری یا توسری” را با فریاد رسا و کوبنده “نه روسری، نه توسری، آزادی، برابری” و “مرگ بر دیکتاتور” پاسخ دادند. زنان مبارز با شجاعتی کم نظیر با اقدامات نمادینی مانند دورافکندن روسری ها بر کف خیابان و سوزاندن آنها و رقص و پایکوبی به دور شعله های آتش زیباترین صحنه ها علیه رژیم آپارتاید جنسیتی را آفریدند و پایه های ایدئولوژیک حکومت اسلامی را در هم کوبیدند. خیزش ژینا به پیشتازی زنان با تعرض به نیرومند ترین پایگاه اسلام سیاسی با قوانین سخت دینی در خاورمیانه و شمال آفریقا جنبش رهایی زن در افغانستان و سراسر منطقه را وارد فاز نوینی کرد و به الگویی برای جنبش رهایی زن در این منطقه تبدیل شد.  در گرماگرم این خیزش مراسم آتش زدن و چرخاندن روسری ها، کنش نمادین و مقاومت تک نفره دختران مقابل نیروهای امنیتی با مشت های گره کرده، سرودهای رزمی و اعتراضی، رژه نمادین زنان بدون روسری، پایکوبی جمعی به دور آتش روسری ها، عمامه پرانی و … اینها همه بخشی از ویژه گی های زیبایی شناختی این خیزش شکوهمند بودند که زنان با جانفشانی آن صحنه ها را آفریدند. زنان با رزمندگی و ابتکارات خود خامنه ای و دیگر سران رژیم و نیروهای سرکوبگر آن را حقیر و کلافه و سردرگم کردند.

اما نقش پیشتاز زنان در این جنبش انقلابی مانند غرش صاعقه در آسمان بی ابر نبود. زنان ایران بیش از چهار دهه است که کلیه عرصه های حیات اجتماعی را به میدان مقاومت و مبارزه علیه رنج ها و مصائب ناشی از سلطه یک حکومت سرمایه داری آمیخته با اسلامی سیاسی و قوانین ارتجاع اسلامی و فرهنگ پوسیده مردسالاری تبدیل کرده اند. زنان ایران هیچگاه قربانیان خاموش رژیم آپارتاید جنسیتی حاکم نبوده اند. زنان با حضور چشمگیر خود در خیزش های توده ای و انقلابی، با حمایت از همسرانشان در قامت کارگران اعتصابی، با ایستادگی و مقاومت در پشت میله های زندان، با سخن گفتن از ٨ مارس در حلقه گشت های ارشاد، با شورش علیه قتل های ناموسی در خیابان های مریوان، با برافکندن حجاب از سکوهای خیابان انقلاب، با به چالش کشیدن جداسازی جنسیتی در محیط دانشگاه، با حضور پرشور در صف مبارزه معلمان و بازنشستگان و جنبش دفاع از محیط زیست، حضور در صف اعتراض سینماگران و هنرمندان علیه تبعیض و خشونت جنسیتی، با در افتادن با فرهنگ پدر سالارانه در محیط خانوداه، با جانفشانی در صف مقدم مبارزه با کرونا، در واقع زنان آزاده با حضور پرشور در همه این عرصه ها نظام آپارتاید جنسیتی حکومت سرمایه داران اسلامی را به چالش کشیدند. زنان حتی بر سر مزار دختران و پسران و همسران جوانشان زانوی غم در بغل نگرفتند، بلکه با گردنی افراشته و با بانگ رسا اعلام کردند که بذر آزادی را کاشته اند.

در روز ۲۵ نوامبر روز جهانی مبارزه با خشونت علیه زنان با این زنان شجاع و گردن افراشته، با این مبارزان راه آزادی و لغو نظام آپارتاید جنسیتی پیمان تازه کنیم، با جنبش رهایی زنان در سطح جهان هم صدا شویم و با تلاش و فعالیت هر چه گسترده تر جهت به میدان آوردن زنان کارگر و زحمتکش روز ۲۵ نوامبر را به روز مبارزه علیه زن ستیزی رژیم جمهوری اسلامی و به روز مبارزه علیه نظام مرد سالار سرمایه داری تبدیل کنیم.

سرنگون باد رژیم جمهوری اسلامی

زنده باد آزادی، برابری، حکومت کارگری

کمیته مرکزی حزب کمونیست ایران

۳۰ آبان ۱۴۰۲

۲۱ نوامبر ۲۰۲۳