سه شنبه ۴ اردیبهشت ۱۴۰۳

در آستانه اول ماه مه، روز همبستگی و رزم مشترک کارگران جهان قرار داریم. روزی که کارگران، در صفوفی متحد، فارغ از هرگونه نژاد و رنگ و پوست و مذهب و  ملیت، متحد و یکپارچه علیه ستمگرانِ استثماگر و سرکوبگران نظام سرمایه داری در گستره ای جهانی رژه می روند و سرود انترناسیونال را آواز می دهند.  

امسال، در شرایطی به پیشواز اول ماه مه می رویم که جهان سرمایه داری با بحران های عدیده ای دست به گریبان است. جنگ و ناامنی جهان را فرا گرفته است. شکاف طبقاتی روز بروز عمیق تر، شدت استثمار فزونتر و ارزش نیروی کار نسبت به گذشته کاهش بیشتری یافته است. سرمایه داری جهانی برای برون رفت از بحران های ذاتی خود، علاوه بر تشدید استثمار، جنگ و ناامنی را نیز بر کارگران و زحمتکشان جهان تحمیل می کند. تداوم ویرانگر جنگ روسیه و اوکراین و تبعات اقتصادی این جنگ ارتجاعی، هم اینک نه فقط بر سر کارگران و توده های زحمتکش روسیه و اوکراین آوار شده است، بلکه به تدریج تاثیرات مخرب خود را بر زندگی کارگران و شهروندان اروپایی نیز گذاشته است.  

در کنار تجاوز نظامی روسیه به اوکراین، یورش نیروهای اسلامی و ارتجاعی حماس به اسرائیل بهانه ای برای ارتش متجاوز و رژیم دست راستی و اشغالگر اسرائیل شد تا مردم بی دفاع فلسطین را از زمین و دریا و هوا به بی رحمانه ترین شکل ممکن کشتار کند. تداوم این جنگ شش ماهه و احتمال کشیده شدن آن به منطقه هم اینک همانند کابوسی نه فقط کل خاورمیانه را تهدید می کند، بلکه با ماجراجویی موشکی جمهوری اسلامی کابوس ویرانگر این درگیری ها بر زندگی و روند مبارزات کارگران و توده های زحمتکش ایران نیز سایه افکنده است. 

با این همه و به رغم اینکه جنگ افروزی و ناامنی هایی که جهان سرمایه داری برای سودبری بیشتر به کارگران کشورهای پیشرفته سرمایه داری تحمیل کرده است، اما در بسیاری از کشورهای جهان کارگران برای جلوگیری از تهاجم بیشتر طبقه سرمایه دار و دستیابی طبقه کارگر به یک زندگی بهتر با اعتصاب و اعتراضات خیابانی در مقابل استثمارگران صف آرایی کرده اند.  

در ایران نیز طبقه کارگر برای دست یابی به مطالبات بر حق خود، سالی پر از اعتراض و اعتصاب و مبارزه را علیه طبقه سرمایه دار و دولت حامی منافع آنان پشت سر گذاشته است. اکنون در آستانه اول ماه مه در شرایطی به استقبال روز جهانی کارگر می رویم که رژیم سرمایه داری جمهوری اسلامی در بحران های عمیق سیاسی، اقتصادی و اجتماعی غوطه ور است. بحران هایی که بر گلوی رژیم چنگ انداخته و راه استمرار و برون رفت طبقه حاکم از وضعیت موجود را به کلی بسته است. وضعیتی بحرانی و انقلابی که پایان دادن به آن تنها در گرو گسترش و تعمیق مبارزات کارگران و توده های مردم ایران در برپایی یک انقلاب اجتماعی است.  

طی سال های گذشته، مبارزات کارگران از آنچنان رشدی برخوردار بوده است که اینک می توان انتظار داشت تا طبقه کارگر ایران دوشادوش کارگران جهان، اول ماه مه را به روز رزم مشترک و گسترش اعتراض و اعتصاب علیه سیاست های ضد کارگری جمهوری اسلامی و نظم طبقاتی موجود تبدیل کنند. خصوصا در این وضعیت بحرانی که جمهوری اسلامی نان را از سفره کارگران ربوده، امنیت شغلی را از آنان گرفته، و بیکاری و فقر و نداری را در گستره ای وسیع بر کارگران و توده های زحمتکش تحمیل کرده است، از این رو، جا دارد تا کارگران ایران مبارزات خود را با اتحاد و همبستگی سراسری در گستره ای وسیع تر از پیش در مقابل ستمگران و استثمارگران حاکم بر ایران صف آرایی کنند.  

چرا که اول ماه مه – روز رزم جهانی کارگر- فرصتی است تا کارگران ایران با تجربه برگرفته از پس یک قرن مبارزه و ایستادگی در مقابل سرمایه داران و نیز تجربه برگرفته از مبارزات تاکنونی خود،  در این مرحله از تاریخ مبارزاتی توده های مردم ایران که بسیار تعیین کننده است و عموم توده های مردم ایران چشم به مبارزات آنان دوخته اند، با نمایش قدرت طبقاتی و همبستگی مبارزاتی، رسالت تاریخی خود را برای انجام وظایف خطیر پیشارو  به نمایش بگذارند. کار را تعطیل، مبارزه را تعمیق و با شعارهای مستقل و گام های استوار در مسیر تحقق اهداف نهایی خود که همانا سرنگونی انقلابی جمهوری اسلامی، تحقق انقلاب اجتماعی و برپایی حاکمیت شورایی کارگران و زحمتکشان است، قدم بردارند.

هرچه گسترده تر باد مبارزات کارگران در اول ماه مه، روز جهانی کارگر

سرنگون باد رژیم سرمایه داری جمهوری اسلامی

زنده باد آزادی – زنده باد سوسیالیسم

۲۳ آوریل ۲۰۲۴- ۴ اردیبهشت ۱۴۰۳

امضاها: اتحاد سوسیالیستی کارگری، حزب کمونیست ایران، حزب کمونیست کارگری – حکمتیست، سازمان راه کارگر، سازمان فدائیان (اقلیت) و هسته اقلیت