اعتراضات معلمان و بازنشستگان و ضرورت همبستگی
یکشنبه ۲۴ بهمن ۱۴۰۰
در ماههای اخیراعتصابات و اعتراضات سراسری معلمان در اعتراض به عدم اجرای کامل رتبه‌بندی معلمان، بی‌توجهی به لایحه‌ی همسان‌سازی، عدم اجرای ماده‌ی ۶۴ قانون خدمات کشوری، عدم اجرای اصل ۳۰ قانون اساسی مبنی بر آموزش رایگان، و نیز اعتراض به بازداشت معلمان و پرونده‌سازی علیه کنشگران و فعالان صنفی صورت گرفته است. از دیگر مطالبات معلمان، همسان‌سازی کامل بازنشستگان، پرداخت کامل حقوق های معوقه، استخدام معلمان خرید خدمات آموزشی، تجهیز مدارس، و آزادی معلمان زندانی بوده است.
در ادامه همین اعتراضات سراسری، شورای هماهنگی تشکل های صنفی فرهنگیان ایران طی دو اطلاعیه ضمن لغو تصمیم به برگزاری تجمع های سراسری در روزهای ۲۳ تا ۲۷ بهمن ماه، روزهای ۳۰ بهمن و ۳ اسفند ماه را به تاریخ برگزاری تجمع های اعتراضی و سراسری معلمان اعلام کرد. در متن این اطلاعیه آمده است: «فرهنگیان ارجمند، شورای هماهنگی به خاطر پیامهای پی در پی و درخواست ادامه ی تجمعات دو روز تجمع را جایگزین کرده است، این در حالی است که، روند تجمعات در اسفند ماه و سال آینده به شیوه های جدی تری و گوناگون پیگیری خواهد نمود». شورای هماهنگی تشکل‌های صنفی معلمان در فراخوان به تجمع و در شرح مواجه دولت و مجلس درباره اجرای «طرح رتبه‌بندی» نوشته است «به زبان ساده و قابل فهم باید به دولت و مجلس گفت ۱۲,۵ هزار میلیارد تومان تنها باعث افزایش حقوق بین یک تا سه میلیون تومان برای هر فرهنگی خواهد شد و این در تضاد آشکار با طرح رتبه بندی بر اساس همترازی و برنامه ششم توسعه و سند تحول بنیادین است.» از طرف دیگر ۲۹ تشکل مستقل بازنشستگان با انتشار فراخوانی مشترک از بازنشستگان سراسر کشور خواستهاند که در تجمع سراسری یکشنبه ۲۴ بهمن در اعتراض به عدم اجرای مطالباتشان شرکت کنند. تشکل های مستقل بازنشستگان طی این فراخوان ضمن تأکید بر خواسته های هفت گانه خود اعلام کرده اند که تا رسیدن به خواست های بحق خود از اعتراض و تجمع دست نخواهند کشید.
اعتصابات و اعتراضات سراسری معلمان و بازنشستگان در ماههای پایانی سال، همزمان با برگزاری جلسات شورایعالی کار و نهادهای ضدکارگری وابسته به رژیم برای تعیین حداقل دستمزدها ادامه دارد. مذاکرات نهادهای ضد کارگری رژیم برای تعیین حداقل دستمزدهای سال ۱۴۰۱ نیز به روال سالهای گذشته، با محاسبه رسمی سبد معیشت خانوار آغاز شد. در نشستِ شانزدهم بهمن ماه، نرخ سبد معیشت خانوارهای کارگری کشور، ۸ میلیون و ۹۷۹ هزار تومان، برآورد شده، رقمی که با پیش‌بینی‌ها و انتظارات کارگران تفاوت بسیار دارد. در حالیکه در مذاکرات مزدی ۱۴۰۰، سبد معیشت براساس هزینه خوراکی‌ها تعیین شده را حدود ۶ میلیون و ۹۰۰ هزار تومان تخمین زدند اما پایه مستمری بازنشستگان، کمتر از ۳ میلیون تومان شد؛ یک بازنشسته حداقل بگیر با احتساب تمام مزایا، فقط ۴ میلیون تومان دریافتی دارد. با توجه به اینکه نرخ سبد خوراکی‌ها، حدود ۳ میلیون و ۳۰۰ هزار تومان است، اما سوال اینست که آیا با ۳ میلیون و ۳۰۰ هزار تومان یک خانوار متوسط ۳.۳ نفره می‌توانند نیازهای اولیه خود را تامین کند؟ آیا با باقیمانده نرخ سبد که سهم سایر اقلام ضروری زندگی است، می‌توان هزینه‌های درمان و آموزش خانواده را تامین کرد و اجاره سرسام آور مسکن را پرداخت، لباس، وسایل خانه خرید و از پس هزینه‌های روزانه و سنگین حمل و نقل برآمد؟
آنچه معلمان و بازنشستگان را در ابعاد سراسری به اعتراض و اعتصاب واداشته و به کف خیابان کشانده است، ریشه در شکاف‌های طبقاتی و همین فلاکت اقتصادی دارد که اکثریت مردم ایران را به زندگی کردن در زیر خط فقر سوق داده است. همین حقیقت ساده ضرورت همبستگی مبارزات معلمان و بازنشستگان را پیش کشیده است. تداوم سیاست‌های نئولیبرالی رژیم جمهوری اسلامی و نظام سرمایه داری حاکم و تعرض به هستیِ اجتماعی، معیشت و منزلت معلمان آنان را نیز مانند دیگر بخش های طبقه کارگر به مقاومت و اعتراض کشانده است. همزمان خصوصی‌سازیِ و پولی کردن نظام آموزشی و هزینه‌های سرسام‌آور تحصیل باعث شده دانش‌آموزان متعلق به آسیب‌پذیرترین لایه‌های طبقه‌ی کارگر و فرودست ترک تحصیل کنند و به خیل عظیم کودکان کار و خیابانی بپیوندند. از این‌رو جنبش معلمان به‌درستی با طرح مطالبات و شعارهایی نظیر «آموزش رایگان»، «نه به خصوصی‌سازی»، و بسیاری مطالبات عمومی دیگر، زمینه‌های عینی و مادی پیوستن دانش‌آموزان و خانوده‌های‌شان به اعتصاب و مبارزات برحق فرهنگیان را فرآهم آورده است.
تجربه‌ی جنبش معلمان و حضور گسترده و چشمگیر زنان در پیشاپیش این جنبش درس‌های ارزنده‌ای را در اختیارمان قرار می‌دهند که ضرورت به‌کارگیری آن در دیگر جنبش‌های اجتماعیِ رادیکال و طبقاتی فوریت می‌یابد. یکی از نقاط قوت برجسته دیگر این جنبش سازمانیافتگی آن است که معلمان را قادر به سازماندهی اعتصابات و اعتراضات سراسری کرده است. این تجربه نشان می دهد که تلاش برای شکل‌دادن به تشکل‌های مستقل و توده‌ای در محل کار و زیست طبقه‌ی کارگر و اقشار تهیدست، و همزمان پیوند دادن آن‌ها در مقیاس محلی و استانی و سراسری، ملزومات عینی و ذهنی پیشروی مبارزات کارگران و زحمتکشان را تأمین و تضمین می‌کند. تنها بر متن پیشروی گام‌به‌گام و تسخیر سنگرهای مبارزاتی است که جنبش ضدسرمایه‌داری و ضداستبدادی را قادر می‌سازد خود را برای یک خیزش سراسری، برای درهم‌پیچیدن رژیم جمهوری اسلامی و انقلاب اجتماعی آماده کنند.
سخن روز شبکه تلویزیون حزب کمونیست ایران و کومه له